Streszczenie
Wstęp. Choroba hemoroidalna i szczelina odbytu są jednymi z najczęściej występujących chorób proktologicznych. Mimo to postępowanie z nimi nie zostało ustandaryzowane w postaci wytycznych, co wpływa na różnorodne ich leczenie.
Cel pracy. Celem pracy była identyfikacja najczęściej proponowanych metod leczenia choroby hemoroidalnej i szczeliny odbytu w lecznictwie zamkniętym i ambulatoryjnym wśród proktologów biorących udział w ankiecie.
Materiał i metody. W trakcie warsztatów proktologicznych, wśród lekarzy w nich uczestniczących przeprowadzono ankietę, w której zapytano o najczęściej stosowane metody leczenia choroby hemoroidalnej i szczeliny odbytu. Oprócz metod leczenia wspomnianych chorób w ankiecie zapytano o miejsce pracy lekarzy. Ankieta miała charakter anonimowy i dobrowolny.
Wyniki. Wypełnione ankiety zwróciło 54% ankietowanych, tj. 60 lekarzy. Najwięcej ankietowanych pracowało w szpitalach powiatowych/miejskich (66%). Najczęstszą metodą operacyjnego leczenia guzków krwawnicowych okazała się metoda Milligana-Morgana (83%). Najczęściej stosowaną metodą ambulatoryjnego leczenia choroby hemoroidalnej była metoda Barona (66%). W operacyjnym leczeniu szczeliny odbytu ankietowani w pierwszej kolejności wybrali wycięcie szczeliny ze sfinkterotomią lub bez sfinkterotomii (46%). Spośród metod ambulatoryjnego leczenia szczeliny odbytu ankietowani najczęściej stosowali rozszerzanie dilatatorem.
Wnioski. Brak standardów postępowania w chorobach proktologicznych wpływa na zmienność decyzji terapeutycznych. Rozbieżności te są zdecydowanie mniejsze w przypadku leczenia choroby hemoroidalnej niż w przypadku leczenia szczeliny odbytu.

Summary
Introduction. Although haemorrhoidal disease and anal fissure belong to the most common proctological conditions, their management has not been standardised in the form of guidelines. Therefore, different therapies are used to treat these diseases.
Aim. The aim of this paper was to identify the most common treatment options proposed for the treatment of haemorrhoidal disease and anal fissure in both in- and outpatient setting based on a questionnaire conducted among proctologists.
Material and methods. Participants of proctology workshops were asked to complete a questionnaire on the most common treatment methods for haemorrhoidal disease and anal fissure. In addition to treatment options for the diseases in question, the respondents were also enquired about their workplace. The questionnaire was anonymous and voluntary.
Results. Completed questionnaires were returned by 54% of respondents (60 physicians). Most of respondents worked in district/urban hospitals (66%). Milligan-Morgan method was the leading surgical technique in haemorrhoidal disease (83%), whereas rubber band ligation was the most common outpatient procedure used in the treatment of this condition (66%). Anal fissure excision with or without sphincterotomy was the most common method used for the surgical treatment of anal fissure (46%). The use of an anal dilator was the most popular outpatient method used in patients with anal fissure.
Conclusions. The lack of standards for the therapeutic management of proctological diseases results in varying therapeutic decisions. These discrepancies are definitely less pronounced in haemorrhoidal disease compared to anal fissure.