Streszczenie
Połączenie materiałów stomatologicznych z powierzchnią zębiny, zwłaszcza zdemineralizowanej, nadal stanowi wyzwanie dla współczesnej stomatologii. Adhezja wypełnienia z tkankami zębów mlecznych jest trudniejsza niż z zębami stałymi ze względu na słabsze zmineralizowanie szkliwa i zębiny międzykanalikowej oraz szersze kanaliki zębinowe. Na wartość siły połączenia materiałów stomatologicznych do powierzchni zębów wpływa m.in.: rozwinięcie powierzchni, głębokość ubytku i związany z nią stopień mineralizacji podłoża, ilość składników organicznych i wody oraz liczba i szerokość kanalików zębinowych. Jakość połączenia tkanek zęba z materiałami stomatologicznymi determinuje również sposób modyfikacji podłoża, np. opracowanie tradycyjne wiertłami czy abrazyjne oraz rodzaj zastosowanego systemu adhezyjnego, typu „wytraw i spłucz” czy samotrawiącego. Ważny jest także dobór materiału wytwarzającego optymalny w danych warunkach typ połączenia z powierzchnią zęba – mikroretencyjne lub adhezja chemiczna.
Celem pracy była analiza wpływu różnych metod modyfikacji powierzchni zębiny zębów mlecznych na adhezję materiałów światłoutwardzalnych w badaniach doświadczalnych na podstawie piśmiennictwa. Temat adhezji materiałów światłoutwardzalnych do powierzchni zębiny zębów mlecznych jest nadal aktualny i wart dalszego zgłębiania.
Systemy samotrawiące są dobrym rozwiązaniem w przypadku wypełniania ubytków próchnicowych w zębach mlecznych ze względu na mniej agresywne działanie demineralizujące zębinę niż kwas fosforowy.
Zdemineralizowana powierzchnia jest trudnym substratem dla systemów adhezyjnych, szczególnie zębów mlecznych, w związku z czym istnieje potrzeba wypracowania procedur poprawiających jakość utrzymania materiałów światłoutwardzalnych w tych zębach. Jednym ze sposobów może być wykorzystanie metody abrazyjnej – mechaniczne rozwinięcie powierzchni w połączeniu z modyfikacją chemiczną – aplikacją systemów samotrawiących.

Summary
Bonding dental materials to dentinal surface, demineralised in particular, still poses a challenge for contemporary dentistry. Adhesion of filling materials to primary tooth tissue poses a greater difficulty compared to permanent teeth due to poorer enamel and intertubular dentin mineralisation and wider dentinal tubules. The bonding strength of dental materials to tooth surfaces depends on, among other things, surface development, the depth of cavity, as well as the associated degree of tissue mineralisation, the content of organic components and water, as well as the number and width of dentinal tubules. The quality of bonding of dental materials to dental tissues is also determined by the mode of substrate preparation, e.g. conventional drilling or air abrasion, and the type of adhesive system used - etch and rinse or self-etch approach. The choice of material that will ensure optimal bonding to the tooth surface under given conditions, i.e. microretention or chemical adhesion, is also important. The aim of the paper was to assess the effects of different methods for primary tooth dentinal surface modification on the adhesion of light-cured materials in experimental studies, based on literature data. The subject of adhesion of light-curing materials to the dentinal surfaces in primary teeth is current and worth further exploration. Self-etching systems are a good solution for filling carious cavities in primary teeth due to less aggressive demineralising effects on dentin compared to phosphoric acid. Demineralised surface is a difficult substrate for adhesive materials, especially in primary teeth; therefore, there is a need for procedures that will improve the retention of light-cured materials in these teeth. The use of air abrasion – mechanical development of the surface combined with chemical modification using self-etching systems may be one of solutions.