Streszczenie
Wysoka nawrotowość po operacjach skomplikowanych przetok odbytu, a także obawa przed inkontynencją pooperacyjną skłaniają chirurgów do poszukiwania nowych rozwiązań operacyjnych. Szczególnie przetoki z opisanymi w badaniach obrazowych wysoko zlokalizowanymi zbiornikami ropnymi są trudne do leczenia. Otwarcie wysokich odgałęzień i zbiorników ropnych jest kluczowym elementem terapeutycznym w leczeniu skomplikowanych przetok. Dostęp do tych zbiorników powinien prowadzić najprostszą drogą, stąd dotarcie np. do przestrzeni zaodbytniczej głębokiej powinno nastąpić od zewnątrz, poprzez rozwarstwienie włókien mięśnia zwieracza zewnętrznego, zaś w przypadku zbiorników zlokalizowanych wysoko międzyzwieraczowo najkrótsza droga prowadzi poprzez kanał odbytu. Autorzy omawiają dwie metody operacyjne: jedną historyczną, zaproponowaną wiele lat temu przez Hanleya, polegającą na szerokim otwarciu przestrzeni zaodbytniczej głębokiej, i drugą nową, niedawno opublikowaną metodę dostępu do wysokich przetok międzyzwieraczowych, TROPIS. Autorzy opisują: metody, wskazania i przeciwwskazania do ich zastosowania. Wnioskują, że istotna jest kwalifikacja do stosowania powyższych metod leczenia. Ważne są przedoperacyjne zobrazowanie przetoki w badaniu rezonansem magnetycznym lub w ultrasonografii transrektalnej i ocena, która droga dostępu do drenażu jest najkrótsza.

Summary
High recurrence rates after surgical management of complicated anal fistulae and concerns over postoperative incontinence encourage surgeons to look for new surgical solutions. Fistulas with high purulent reservoirs in diagnostic imaging are particularly challenging. Surgical opening of high branches and purulent reservoirs is a key therapeutic element in the management of complex fistulas. Access to these reservoirs should be established via the simplest route, hence for example, the deep postanal space should be reached from the outside by separating the external sphincter fibers, while the shortest access to high intersphincteric reservoirs is through the anal canal. The paper discusses two surgical approaches: a historical method proposed many years ago by Hanley and involving a wide opening of the deep postanal space, and TROPIS, which is a new, recently published method for accessing high intersphincteric fistulas. We describe the techniques, indications and contraindications for these two approaches. We concluded that proper patient qualification for the above therapeutic approaches is crucial. Pre-operative MRI or transrectal ultrasound imaging of the fistulous tract and determining the shortest drainage route are important.