Najpoważniejszym potencjalnym niebezpieczeństwem stosowania suksametonium jest gorączka złośliwa, szczególnie, jeśli jest podane ono pacjentowi znieczulanemu halogenowym lekiem wziewnym. Brak wystąpienia pełnoobjawowego zespołu nie świadczy o tym, że takie połączenie nie jest szkodliwe dla ustroju; w 1997 r. Kudoh i wsp. [2] przebadali 80 dzieci w wieku 5-12 lat, znieczulanych sewofluranem bądź izofluranem i intubowanych w suksametonium. Stężenie fosfokinazy kreatynowej (CP) mierzone po 20 godzinach wzrastało 5-8 krotnie (bardziej u dzieci znieczulanych izofluranem niż sewofluranem). W pracy Noguchiego i wsp. [3] stężenie mioglobiny, również u dzieci (2-13 lat), wzrastało ponad 100-krotnie po 20 min od wstrzyknięcia leku.

Reakcje te nie są zarezerwowane bynajmniej dla japońskich dzieci. W pracy Fishera i wsp. [4] obserwowano podobne zmiany u dorosłych, aczkolwiek wzrost stężenia mioglobiny był mniejszy, niż w cytowanej pracy Noguchiego. Charak i Dhar [5] donieśli 20 lat temu o podwyższeniu CP u dorosłych; w tym okresie jednak uważano, że za te zmiany odpowiedzialne są drżenia pęczkowe.

Nie jest jasne, co tak naprawdę uszkadzane jest przez suksametonium; wydaje się jednak, że dochodzi do ostrej martwicy komórek mięśniowych lub też nagłych zmian przepuszczalności sarkolemmy [2]. Gwałtowniejsze zmiany obserwowane u dzieci mogą być spowodowane niedojrzałością mięśni szkieletowych.

Już w 1984 r. Henderson [6] opisał zatrzymanie krążenia w mechanizmie opornej na leczenie asystolii u 3-letniego chłopca, z nierozpoznaną dystrofią mięśniową Duchenna po podaniu suksametonium.

W 1992 r. Rosenberg i Gronert [7] donieśli w liście do redakcji Anesthesiology o zgonach 4 chłopców ciągu 12 miesięcy w podobnym mechanizmie. Spowodowało to przejściowe ostrzeżenie w USA przed stosowaniem suksametonium u dzieci, zamienione później na zastrzeżenie jej stosowania u dzieci tylko do RSI.

Przykłady niekorzystnego działania suksametonium można by oczywiście mnożyć; wypada wobec tego zapytać, dlaczego nie zostało ono jeszcze zarzucone. Odpowiedź jest prosta – nie ma go, jak na razie, czym zastąpić w dwóch sytuacjach: RSI oraz przewidywanej trudnej intubacji dotchawiczej. Nie dotyczy to jednak anestezji planowej, w której suksametonium może i powinno być zastąpione przez leki niedepolaryzujące.

W bieżącym numerze Wołoszczuk-Gębicka i Wysocki [8] dowiedli, że rokuronium podane w dawce 0,8 mg kg^-1 zapewnia doskonałe warunki do intubacji dotchawiczej u dzieci po 60 s; zwiększenie dawki wydłużąło wprawdzie prawie dwukrotnie czas głębokiego zwiotczenia nerwowo-mięśniowego, ale nie przekraczał on 20 minut. Można więc, po prawidłowym natlenieniu, przeprowadzić RSI, unikając podawania suksametonium! Trzeba też zwrócić uwagę na to, że zwiotczenie po 90 sekundach jest bardzo dobre po podaniu 0,6 mg kg^-1. Moje osobiste doświadczenia są podobne; jeszcze lepsze rezultaty, umożliwiające stosowanie rokuronium do indukcji dzieci z pełnym żołądkiem, osiąga się po wstrzyknięciu 1 mg kg^-1 tego leku. Zastrzeżeniem są jednak dobre warunki do intubacji.

W anestezji planowej u dzieci podobnie dobre warunki można też osiągnąć w 90 s po podaniu cis-atrakurium, nie widać więc szczególnych powodów do stosowania leku potencjalnie toksycznego, jakim jest suksametonium.

McCourt i wsp. [9] porównali warunki do intubacji ludzi dorosłych podczas RSI po podaniu suksametonium oraz podobnej, jak w cytowanej powyżej pracy dawce rokuronium. Aczkolwiek odsetek ocen doskonałych był wyższy po suksametonium, to liczba ocen dobrych (ograniczone ruchy strun głosowych) była identyczna. Blok był jednak wydłużony do 50-60 min (w porównaniu do dawki 0,6 mg kg^-1).