© Borgis - Nowa Medycyna 2/1999, s. 27-29
Beata Gutowska, Teresa Partyka, Ewa Sitkowska, Andrzej Przybylski1, Maciej Sterliński1, Franciszek Majstrak, Kazimierz Suwalski
Znieczulenie do zabiegu wszczepienia kardiowertera-defibrylatora na podstawie doświadczeń własnych
Anaesthesia used for implantation of Implantable Cardioverter-Defibrillator
z II Kliniki Kardiochirurgii Instytutu Kardiologii w Warszawie
Kierownik Kliniki: doc. dr hab. n. med. Kazimierz Suwalski
1z Kliniki Choroby Wieńcowej Instytutu Kardiologii w Warszawie
Kierownik Kliniki: prof. dr hab. n. med. Zygmunt Sadowski
Nawracające, groźne dla życia komorowe zaburzenia rytmu serca, są na świecie wciąż najczęstszą przyczyną nagłej śmierci sercowej (2, 8). U tych chorych, którzy zostali skutecznie zreanimowani, ryzyko ponownego wystąpienia tachyarytmii komorowej wynosi 30% w pierwszym roku, a 45% w drugim roku od pierwszego incydentu (5).
Pierwszy zabieg implantacji wszczepialnego kardiowertera-defibrylatora (Implantable Cardioverter-Defibrillator – ICD) wykonano w 1980 r. w Baltimore, a więc 19 lat temu (6). W Polsce pierwsza implantacja miała miejsce w 1987 roku w Katowicach-Ochojcu (11). W II Klinice Kardiochirurgii Instytutu Kardiologii w Warszawie zabiegi te przeprowadzamy od 1995 roku. Implantacja ICD stała się uznaną metodą leczenia chorych z groźnymi, komorowymi zaburzeniami rytmu serca (1, 7, 8). Celem tej pracy jest podzielenie się naszymi doświadczeniami zdobytymi w czasie przeprowadzenia znieczuleń u 64 pacjentów.
Dane kliniczne chorych
W okresie od czerwca 1995 r. do marca 1999 r. do zabiegu wszczepienia ICD znieczulono 64 chorych (45 mężczyzn i 19 kobiet) w wieku od 15 do 76 lat (średnio 50). Wskazaniem do zabiegu były nawracające, oporne na farmakoterapię częstoskurcze komorowe (CzK) u 24 pacjentów, nawracające migotanie komór (MK) u 30 chorych, obydwa rodzaje arytmii u 8 chorych oraz zaburzenie typu „torsade des pointes” u 2 chorych. Etiologią tych zaburzeń rytmu były: choroba wieńcowa (32 przypadki), kardiomiopatia rozstrzeniowa (9), idiopatyczne MK (7), kardiomiopatia przerostowa (7), zmiany pozapalne (2), stan po operacji tetralogii Fallota (1), arytmogenna dysplazja prawej komory (2), dławica Prinzmetala (2), wydłużone QT (2). W badanej grupie pacjentów zawał mięśnia sercowego przebyło 32 chorych (50%), a zatrzymanie krążenia i reanimację 56 chorych (87,5%), z których 21 pacjentów (32,8%) kilkakrotnie (od 3 do 6 razy). Frakcja wyrzutowa lewej komory wynosiła od 15% do 78% (średnio 42%). Do I grupy wg NYHA zaliczono 40 chorych (62,5%), a do II grupy – 24 chorych (37,5%). W klasyfikacji ASA wszystkich chorych zaliczono do III grupy.
Metoda
Zabiegi wykonywano w warunkach sali operacyjnej, w trybie planowym.
W skład zespołu biorącego udział w zabiegu, obok anestezjologa i kardiochirurga, wchodził także kardiolog, odpowiedzialny za programowanie i testowanie w ICD.
Chorych znieczulanych ogólnie premedykowano podanym doustnie na godzinę przed zabiegiem midazolamem (Dormicum, Roche, Francja) w dawce 0,25 mg/kg. Pozostałych pacjentów premedykowano na sali operacyjnej podając dożylnie morfinę w dawce 0,05-0,1 mg/kg oraz midazolamem (0,025-0,1mg/kg).
Przed zabiegiem zakładano kaniulę dożylną (Venflon 16G, Viggo-Spectramet, Szwecja), natomiast na przedniej i tylnej ścianie klatki piersiowej przyklejano elektrody podłączone do zewnętrznego defibrylatora. W czasie zabiegu monitorowano dwukanałowe EKG, ciśnienie tętnicze krwi mierzone metodą nieinwazyjną (co 3 min.), saturację krwi tętniczej, stężenie CO2 w gazach wydechowych (u chorych zaintubowanych) oraz skład gazów wdychanych przez pacjenta.
Znieczulenie ogólne dotchawicze zastosowano u 30 chorych (9 kobiet i 21 mężczyzn). Do indukcji stosowano thiopental (2-3 mg/kg) oraz alfentanyl (Rapifen, Janssen, Belgia) w dawce 10 mg/kg. Zwiotczenie mięśni uzyskiwano wekuronium (Norcuron, Organon Teknika) w dawce 0,1 mg/kg do intubacji, następne dawki podając w zależności od potrzeby (średnio 1-2 mg co 20 min.). Po intubacji chorego wentylowano mieszaniną 33% tlenu i 67% podtlenku azotu z izofluranem w stężeniu 0,3-0,8 vol%. Na dwie minuty przed planowanym pomiarem progu defibrylacji (wywołanie MK) podawano alfentanyl w dawce 5-7 mg/kg oraz wentylowano pacjenta 100% tlenem. W przypadku przedłużających się defibrylacji (maksymalnie 12) podawano midazolam (1-5 mg), w zależności od stanu pacjenta. Po ustaleniu progu defibrylacji powracano do poprzedniego schematu znieczulenia.
Chorych wybudzano i rozintubowywano bezpośrednio po zakończeniu zabiegu.
Powyżej zamieściliśmy fragment artykułu, do którego możesz uzyskać pełny dostęp.
Mam kod dostępu
- Aby uzyskać płatny dostęp do pełnej treści powyższego artykułu albo wszystkich artykułów (w zależności od wybranej opcji), należy wprowadzić kod.
- Wprowadzając kod, akceptują Państwo treść Regulaminu oraz potwierdzają zapoznanie się z nim.
- Aby kupić kod proszę skorzystać z jednej z poniższych opcji.
Opcja #1
29 zł
Wybieram
- dostęp do tego artykułu
- dostęp na 7 dni
uzyskany kod musi być wprowadzony na stronie artykułu, do którego został wykupiony
Opcja #2
69 zł
Wybieram
- dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
- dostęp na 30 dni
- najpopularniejsza opcja
Opcja #3
129 zł
Wybieram
- dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
- dostęp na 90 dni
- oszczędzasz 78 zł
Piśmiennictwo
1. Bocker D. et al.: Management of patients with ventricular arrythmias. Does an optimal therapy exist? PACE 1994, 17:599. 2. Carr C.M.E., Whiteley S.M.: The automatic implantable cardioverter-defibrillator; Implications for anaesthetists, Anaesthesia, 1991, 46:737-740. 3. Chapman T., Troup P.: The automatic implantable cardioverter defibrillator: evaluating suspected inappropriate shocks. J. Am. Coll. Cardiol, 1986, 7:1075-1078. 4. Farre J. et al.: Antiarrhythmic Drugs in Patients with an Automatic Implantable Defibrillator, PACE, 18, March 1995, Part II, 579-588. 5. Kam P. C. A.: Anaesthetic management of a patient with an automatic implantable cardioverter defibrillator in situ. British Journal of Anaesthesia, 1997, 78:102-106. 6. Mirowski M. et al.: Termination of malignnant ventricular arrhythmias with an implanted automatic defibrillator in human beings. N. Engl. J. Med. 1980, 303-322. 7. Pinski S.L., Trohman R.G.: Implantable Cardioverter-defibrillators: Implications for the Nonelectrophysiologist. Ann. Intern. Med. 1995, 122:770-777. 8. Przybylski A. i wsp.: Automatyczne wszczepialne kardiowertery-defibrylatory - wyniki własne, Klinika, 1997, 4, 2: 97-99. 9. Seidl K.H. et al.: Frequency of VT/VF recurrences after implantation of a cardioverter/defibrillator: Comparison between metoprolol and sotalol. (abstract) PACE 1994, 17:857. 10. Stix G. et al.: Implantation of a unipolar cardioverter/defibrillator system under local anaesthesia. Eur. Heart J. 1996, 17:764-768. 11. Trusz-Gluza M. i wsp.: Wszczepienie automatycznego defibrylatora-kardiowertera serca. Opis przypadku. Kardiol. Pol. 1989, 32:402-408. 12. Tung R.T., Bajaj A.K.: Safety of implantation of a cardioverter-defibrillator without general anaesthesia in an electrophysiology laboratory. Am. J. Cardiol, 1995, 75:908-912. 13. White R.D., Feldman R.A.: The automatic internal cardioverter-defibrillator (AICD): description and guidelines for interaction during cardiac arrest. Ann. Emerg. Med. 1989, 18:586-588. 14. Wietholt D. et al.: Defibrillatoren im Notfall- und Rettungsdienst, Implantierbare Kardioverter-Defibrillatoren, Georg Thieme Verlag Stuttgart New York 1997, 189.
