Problemy urologiczne występują u wszystkich chorych dotkniętych para- i tetraplegią bez względu na etiologię choroby, ponieważ u chorych tych dochodzi do powstania dysfunkcji neurogennej dolnych dróg moczowych. Zaburzenia neurofizjologiczne mechanizmów wydalania moczu wymagają odpowiedniego postępowania urologicznego od początku choroby poprzez całe dalsze życie chorego. Duża część powikłań urologicznych spowodowana jest niewłaściwym postępowaniem bezpośrednio po rozpoczęciu choroby jak również błędami w leczeniu urologicznym tych chorych, spowodowanymi najczęściej niedocenianiem różnic w leczeniu chorych porażonych i nieporażonych.

U chorych dotkniętych ostrą para- i tetraplegią dochodzi do czynnościowej blokady odruchów rdzeniowych, w tym odruchu mikcji. W powyższej sytuacji staje się niezbędne zapewnienie odpływu moczu z pęcherza. Nowoczesne rozwiązania polegają na czasowym nadpęcherzowym odprowadzeniu moczu poprzez cystostomię punkcyjną a następnie na jak najszybszym wprowadzeniu okresowego cewnikowania metodą sterylną. Niestety w przeważającej większości przypadków stosuje się u tych chorych cewniki Foley´a i to najczęściej w niewłaściwy sposób. Popełniane są zwykle dwa błędy. Po pierwsze stosuje się zbyt grube cewniki a po drugie są one niedostatecznie często zmieniane. Stosowanie zbyt grubych cewników powoduje zaburzenia w odpływie wydzieliny cewkowej i stany zapalne cewki. Następstwem i dalszym powikłaniem stanów zapalnych cewki mogą być ropnie okołocewkowe lub przechodzenie stanu zapalnego na najądrze co wymaga antybiotykoterapii. Stany zapalne jądra w następstwie zapalenia najądrza zdarzają się na szczęście bardzo rzadko. Ropnie okołocewkowe mogą opróżniać się samoistnie na zewnątrz lub do światła cewki. W sytuacji gdy ropień przebije się do światła cewki powstaje uchyłek cewki moczowej. Uchyłki, stwarzając źródło stałego nadkażania moczu, wymagają leczenia chirurgicznego. Jeżeli ropień okołocewkowy przebije się równocześnie do światła cewki i na zewnątrz, powstaje przetoka moczowa. Przetoki takie niekiedy tylko udaje się wygoić zachowawczo poprzez długotrwałe utrzymywanie cewnika. Przeważnie wymagają one leczenia chirurgicznego. Niedostatecznie częsta wymiana cewników powoduje odkładanie się na części cewnika znajdującej się wewnątrz pęcherza, złogów wapniowo-fosforanowych, tak zwanych inkrustacji, które podczas wymiany cewnika odpadają od jego ścian i pozostają w pęcherzu stanowiąc początek kamicy pęcherzowej.

Generalnie, pozostawiony na stałe w pęcherzu cewnik, powoduje nieuchronnie wystąpienie infekcji dolnych dróg moczowych i jest jedynie kwestią czasu pojawienie się jej objawów. Infekcja dolnych dróg moczowych, szczególnie infekcja szpitalna, spowodowana jest często pałeczką odmieńca (Proteus), która wytwarza ureazę, enzym rozkładający mocznik. Uwolnione jony amonowe powodują silną alkalizację moczu. W alkalicznym moczu tracą rozpuszczalność fosforany wapnia oraz trójfosforany amonowo-magnezowe i dochodzi do powstania kamicy infekcyjnej (kamica fosforanowa).