Streszczenie
U 43 dzieci w wieku od 3 do 11 lat, z I i II grupy stanu fizycznego wg ASA oceniono warunki do intubacji tchawicy po podaniu rokuronium w czasie wprowadzenia do znieczulenia 5 mg kg^-1 tiopentalu i 1 mcg kg^-1 fentanylu oraz przebieg zwiotczenia. Przewodnictwa nerwowo-mięśniowe monitorowano za pomocą elektromiografu (Relaxograph, Datex, Finlandia). Nerw łokciowy stymulowano w okolicy nadgarstka ciągiem czterech impulsów (TOF), 2 Hz przez 2 s, powtarzanym co 10 s, a potencjał elektromiograficzny rejestrowano z przywodziciela kciuka. Dzieci w grupie I (n = 10) otrzymały rokuronium w dawce 0,6 mg kg^-1, a do laryngoskopii przystąpiono po upływie 60 s. Dzieci w grupie II (n = 10) otrzymały tę samą dawkę rokuronium, ale do laryngoskopii przystępowano po 90 s. U dzieci w grupie III (n = 13) na 90 s przed dawką intubacyjną 0,54 mg kg^-1 podano dawkę poprzedzającą 0,06 mg kg^-1, a do laryngoskopii przystępowano w 60 s po podaniu dawki intubacyjnej. Dzieci w grupie IV (n = 10) otrzymały rokuronium w dawce 0,8 mg kg^-1, a do laryngoskopii przystępowano w chwili, gdy odpowiedź na stymulację pierwszym impulsem ciągu czterech zmniejszyła się poniżej 10%. Warunki do intubacji oceniano według skali: doskonałe, dobre, dostateczne, niedostateczne (intubacja niemożliwa).

Analizowano również czas trwania zwiotczenia po podaniu dawki intubacyjnej, samoistny powrót przewodnictwa nerwowo-mięśniowego i powrót przewodnictwa po podaniu neostygminy.

Do analizy statystycznej używano ANOVA oraz testów LSD i chi². Atraumatyczna intubacja tchawicy była możliwa u wszystkich dzieci, ale w 60 s od podania rokuronium w dawce 0,6 mg kg^-1 doskonałe warunki do intubacji tchawicy zaobserwowano jedynie u 3 z 10 dzieci (grupa I). Po 90 s warunki do intubacji były znamiennie lepsze (grupa II vs grupa I, p = 0,035). Podanie dawki wstępnej nie poprawiało warunków do intubacji w sposób statystycznie znamienny (grupa III vs grupa I, p = 0,14). W grupie IV do laryngoskopii przystąpiono w 39 ± 15 s (30-60 s) od podania rokuronium. Zwiększenie dawki intubacyjnej spowodowało, że warunki do intubacji w ciągu pierwszych 60 s od podania rokuronium były równie dobre jak w 90 s po podaniu rokuronium w dawce 0,6 mg kg^-1 i znamiennie lepsze niż w 60 s po rokuronium 0,6 mg kg^-1 (grupa IV vs grupa I, p = 0.035). Zwiększenie dawki intubacyjnej z 0,6 do 0,8 mg kg^-1 powodowało również wydłużenie czasu od chwili jej podania do chwili powrotu odpowiedzi na pierwszy impuls ciągu czterech T₁ = 5% z 10,8 ± 6,9 min. [0-22] do 23,1 ± 7,2 min. [16-38], (p = 0,0007). Podanie neostygminy w dawce 0,06 mg kg^-1 z atropiną, 0,025 mg kg^-1 powodowało skrócenie czasu powrotu przewodnictwa liczonego od powrotu T₁ = 10% do chwili, gdy współczynnik ciągu czterech TR osiągnął wartość 70% z 15,9 ± 5,1 [8,0-26,3] do 6,8 ± 3,5 min. [3,3-15,5] (p = 0,00004). U dzieci, u których do wprowadzenia używa się tiopentalu i fentanylu w dawce 1 mcg kg^-1 podanie rokuronium w dawce 0,8 mg kg^-1, która zapewnia doskonałe warunki do intubacji w ciągu pierwszej minuty u większości dzieci i głęboki blok przewodnictwa nerwowo-mięśniowego, którego czas trwania nie przekracza 30 minut, wydaje się korzystniejsze niż podanie dawki 0,6 mg kg^-1.

Summary
The intubation conditions were studied in 43 children, 3-11 years old, ASA groups I and II, following thiopentone, 5 mg kg^-1, fentanyl 1 mcg kg^-1 and rocuronium administration. Neuromuscular transmission was monitored with electromyograph (Relaxograph, Datex, Finland). Train-of-four stimulation was applied to the ulnar nerve at the wrist and electromyographic potentials were recorded from the adductor pollicis muscle. Ten children of the group I were intubated 60 s after rocuronium 0.6 mg kg^-1. Ten children of the group II received the same dose of rocuronium, but the laryngoscopy was started at 90 s. Thirteen children of the group III received a priming dose of rocuronium, 0.06 mg kg^-1 90 s before the intubating dose (0.054 mg kg^-1) and laryngoscopy was started 60 s after. Ten children of group IV were given 0.8 mg kg^-1, and intubated when 90% depression of the first twitch response in adductor pollicis was recorded.

Intubation conditions were rated excellent, good, poor or impossible. The duration of relaxation after the intubating dose, spontaneous recovery of the neuromuscular transmission and the reversal by neostigmine were recorded and analysed using ANOVA, LSD and chi² tests. Atraumatic intubation was possible in all children, but at 60 s after the bolus dose of rocuronium 0.6 mg kg^-1 excellent intubation conditions were recorded 3 out of 10 children (group I). Significant improvement was achieved when intubation was 30 s delayed (group II vs group I, p <0.035). Priming did not significantly improve the proportion of excellent vs good intubation conditions at 60 s (group III vs group I, p = 0.14). In the group IV laryngoscopy was started 39 ± 15 s after rocuronium administration. Increasing intubating dose to 0.8 mg kg^-1 produced comparable intubating conditions within 60 s to 0.6 mg kg^-1 rocuronium after 90 s, and they were significantly better than those observed in the group I (p= 0.035). The time from the administration of the intubating dose of rocuronium to 5% recovery of the first twitch response was prolonged from 10.8 ± 6.9 min. [0-22] to 23.1 ± 7.2 min [16-38] when the intubating dose was increased from 0.6 mg kg^-1 to 0.8 mg kg^-1 (p = 0.0007). The administration of 0.06 mg kg^-1 neostigmine with 0.025 mg kg^-1 atropine decreased the time required for the recovery T₁ = 10% to train-of-four ratio TR = 70% from 15.9 ± 5.1min [8.0-26.3] to 6.8 ± 3.5 min [3.3-15.5], (p = 0.00004). 0.8 mg kg^-1 rocuronium provides excellent-to-good intubation conditions within 60 and deep neuromuscular block lasting up to 30 min. This dose may be preferable to 0.6 mg kg^-1 during intravenous induction with thiopentone and low dose fentanyl in children.