Stopień udziału poszczególnych mechanizmów w energetyce pracy fizycznej zależy głównie od jej intensywności oraz czasu jej trwania. Podczas pierwszych kilku sekund wysiłku o maksymalnej intensywności energia czerpana jest z procesów beztlenowych niemleczanowych: z zasobów ATP i rozkładu fosfokreatyny. Zasoby komórkowe ATP w wysokości od 4 do 5 mmol/kg wilgotnej tkanki wystarczają do niewielkiej liczby skurczów. Rozkład fosfokreatyny, której zasoby komórkowe wynoszą od 15 do 20 mmol/kg wilgotnej tkanki są w tym czasie głównym procesem wykorzystywanym do resyntezy ATP.

Aby prawidłowo ocenić moc anaerobową w fosfokreatynowym obszarze pracy istotny jest taki dobór testu, aby wysiłek wykonywany był w jak największym stopniu w oparciu o beztlenowe procesy energetyczne, a udział procesów anaerobowych mleczanowych oraz procesów tlenowych był ograniczony do minimum. W tym celu badane osoby należy poddać próbie – wysiłkowi bardzo intensywnemu i krótkotrwałemu (od 2 do 5 sekund).

Maksymalna moc anaerobowa jest to największa możliwa do osiągnięcia moc wysiłku dynamicznego. Wielkość jej zależy od udziału włókien mięśniowych typu FT, ich siły, sprawności mechanizmów aktywacji jednostek motorycznych oraz zawartości w komórkach mięśniowych ATP i fosfokreatyny (2, 3).

Celem pracy była:

– analiza wykonanej pracy (A, J) w fosfokreatynowym obszarze energetycznym;

– ocena mocy (N, W i W/kg) osiągniętej w obszarze beztlenowym amleczanowym;

– oraz ocena prędkości grawitacyjnej (V_g, m/s) i wskaźnika spadku mocy (k_%,%) osiągniętego przez mężczyzn uprawiających piłkę ręczną.

Badania wykonano na 49 mężczyznach w wieku od 18 do 30 lat. Podzielono ich na trzy grupy:

– zawodników grających w piłkę ręczną – 15 osób,

– osoby grające rekreacyjnie w piłkę ręczną – 16 osób,

– i na grupę kontrolną – 18 osób.

Moc anaerobowa i praca zostały ocenione za pomocą zmodyfikowanych i przedstawionych przez nas wzorów i testu (1).