1. osłabienie słuchu (Vp 1-3 m),
2. przytępienie słuchu (Vp 1 m),
3. przytępienie graniczące z głuchotą (Vp ad concham).
Niedosłuchy czuciowo-nerwowe utrudniają naukę w szkole masowej zależnie od stopnia ubytku jak też czasu, w którym doszło do uszkodzenia narządu słuchu (12). Niedosłuch lekki z podwyższeniem progu słuchowego o 20-40 dB, przy dobrym zaprotezowaniu i rehabilitacji powala na szkołę masową. Niedosłuch średni z podwyższeniem progu słuchowego o 40-60 dB, po zaprotezowaniu i przy konsekwentnej rehabilitacji również pozwala na szkołę masową jakkolwiek częściej kwalifikuje do szkoły dla niedosłyszących. Natomiast niedosłuch głęboki z podwyższeniem progu słuchowego o 60-80 dB, po zaprotezowaniu kwalifikuje do szkoły dla niedosłyszących lub niesłyszących. Zdecydowanie do szkoły dla niesłyszących kwalifikuje głuchota z resztkami słuchowymi, pomimo zaprotezowania.
Jeżeli niedosłuch czuciowo-nerwowy wystąpi w pierwszych 2-3 latach życia, to powoduje zazwyczaj opóźnienie rozwoju mowy i jest przyczyną jej zaburzeń (ubogi słownik, uporczywe bełkotanie). Dzieci takie nierzadko w sposób krzywdzący traktowane są jako opóźnione w rozwoju umysłowym, mało zdolne, roztargnione lub nieuważne. A przecież właściwe zaprotezowanie słuchowe i systematyczna rehabilitacja doprowadzają je do granic normalnego rozwoju (3).
Trudności w nauce szkolnej mogą pojawiać się lub z czasem nasilać w przypadkach postępującego niedosłuchu tak przewodzeniowego jak i odbiorczego. Jedną z przyczyn o charakterze jatrogennym jest niewłaściwe zaprotezowanie dziecka z niedosłuchem odbiorczym o lokalizacji ślimakowej. Kollar i wsp. na podstawie wieloletnich obserwacji audiologicznych stwierdzali u dzieci zaprotezowanych w 39,2% przypadków progresję niedosłuchu (4). Dotyczy to zwłaszcza dziedzicznych zaburzeń słuchu.
Także niedosłuch fluktuacyjny przewodzeniowy lub odbiorczy może być przyczyną przejściowego pogorszenia wyników w nauce. Najczęściej spotyka się fluktuacyjny niedosłuch przewodzeniowy w przebiegu ostrego lub przewlekłego kataru ucha i związanej z tym dysfunkcji trąbki słuchowej. Powtarzające się infekcje w obrębie górnych dróg oddechowych mogą zatem w sposób istotny pogorszyć komunikatywność dziecka z lekkim lub średnim niedosłuchem kontynuującego naukę w szkole masowej.
Jednostronny niedosłuch lub głuchota, często przypadkowo wykrywane, zwłaszcza po przebytym nagminnym zapaleniu ślinianki przyusznej nie odgrywają istotnej roli. Pewnym ułatwieniem, przynajmniej przejściowo może być takie ulokowanie dziecka w klasie, aby było ono zwrócone w kierunku nauczyciela uchem zdrowym.
Sytuacją szczególną w szkole jest nagły obustronny niedosłuch odbiorczy. Konieczne jest leczenie kliniczne i to tak szybko jak to możliwe. Przy braku poprawy audiologicznej należy intensywnie uczyć odczytywania z ust, aby dziecko nie zapomniało mowy już wykształconej. Bezwzględnie konieczne protezowanie słuchowe, a przy braku efektu wskazanie do wszczepu ślimakowego (15, 17).
Trudności w nauce szkolnej mogą być uwarunkowane i to nierzadko ośrodkowymi zaburzeniami słuchu i mowy, które często spotyka się w postaci poronnej. U dzieci szkolnych mogą występować zaburzenia afatyczne, najczęściej pourazowe. Przypomnę, że zgodnie z definicją Maruszewskiego (5) „afazja to spowodowane organicznym uszkodzeniem struktur mózgowych częściowe lub całkowite zaburzenie mechanizmów programujących czynności mowy u człowieka, który już uprzednio opanował te czynności”. W przypadkach afazji zatem aparat wykonawczy, narząd mowy, jest nie uszkodzony. Afazja jest więc ogólnym terminem w odniesieniu do zaburzeń symbolizacji, bowiem zdaniem van Ripera (16) w schorzeniu tym występują trudności w formułowaniu, całościowym ujmowaniu i wypowiadaniu znaczenia.
U dzieci z opóźnionym rozwojem mowy uwarunkowanym ośrodkowo Seeman wprowadził pojęcie dysfazji wyróżniając w zależności od objawów klinicznych zaburzenia ekspresywno-dysfatyczne i receptoryczno-dysfatyczne (9).
Powyżej zamieściliśmy fragment artykułu, do którego możesz uzyskać pełny dostęp.
Mam kod dostępu
- Aby uzyskać płatny dostęp do pełnej treści powyższego artykułu albo wszystkich artykułów (w zależności od wybranej opcji), należy wprowadzić kod.
- Wprowadzając kod, akceptują Państwo treść Regulaminu oraz potwierdzają zapoznanie się z nim.
- Aby kupić kod proszę skorzystać z jednej z poniższych opcji.
Opcja #1
29 zł
Wybieram
- dostęp do tego artykułu
- dostęp na 7 dni
uzyskany kod musi być wprowadzony na stronie artykułu, do którego został wykupiony
Opcja #2
69 zł
Wybieram
- dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
- dostęp na 30 dni
- najpopularniejsza opcja
Opcja #3
129 zł
Wybieram
- dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
- dostęp na 90 dni
- oszczędzasz 78 zł
Piśmiennictwo
1. Adamczyk B.: Terapia jąkania metodą „Echo” [W:] Diagnoza i terapia zaburzeń mowy. T. Gałkowski, A. Tarkowski, T. Zaleski (red.) Wydawnictwo UMCS, Lublin 1993, 141. 2. Borkowska-Gertig D.: The research on hearing impairment in children in Poland. Proc. Int. Congr. Educat. Deaf, Stockholm, 1970, 122. 3. Góralówna M.: Rehabilitacja dziecka z trwałym uszkodzeniem słuchu [W:] Otolaryngologia dziecięca – wybrane zagadnienia. E. Kossowska (red.). PZWL Warszawa 1994, 131. 4. Kollar A. et al.: Zur Frage der Progredienz der sensorineuralen Schwerhorigkeit bei Kindern. Otorhinolaryngol. Nova 1992, 2:289. 5. Maruszewski M.: Afazja; zagadnienia teorii i terapii. PWN Warszawa 1996. 6. Obrębowski A., Walczak J.: Próba eliminacyjnych badań foniatrycznych wśród dzieci przedszkolnych. Informacje Foniatr., 1972, 7:10. 7. Obrębowski A.: Zadania foniatry w pracach zespołu orzekającego wojewódzkich poradni wychowawczo-zawodowych [W:] Poradnictwo Wychowawczo-Zawodowe. J. Brejnak (red.) Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1980. 8. Obrębowski A i wsp.: Przyczynek do rozpoznawania dysfazji receptywno-ekspresywnej. Otolaryng. Pol., 1991, 45:232. 9. Pruszewicz A. (red.): Foniatria kliniczna. PZWL Warszawa 1992. 10. Pruszewicz A. i wsp.: Częstość występowania wad wymowy u dzieci szkolnych wyeliminowanych jako niedosłyszące w grupowym badaniu audiometrią mowy. Otolaryng. Pol. 1968, 22:73. 11. Pruszewicz A., Obrębowski A.: Rola diagnostyki foniatrycznej w określaniu przyczyn niepowodzeń szkolnych [W:] Problemy diagnozy lekarskiej i psychologicznej w praktyce orzeczniczo-kwalifikacyjnej poradni wychowawczo-zawodowych. IKNiBO Poznań 1978, 53. 12. Pruszewicz A. et al.: The effect of moderate fluctuating hearing loss on, language and cognitive ability. Proc. XIIth ORL World Congt., Budapest 1982 205. 13. Pruszewicz A. i wsp.: Klasyfikacja dzieci z zaburzeniami słuchu do odpowiednich placówek oświatowych. [W:] Dziecko z zaburzeniami słuchu. Bibiloteka Poznańskich Roczników Medycznych, Poznań 1990, 212. 14. Pruszewicz A.: Diagnostyka zaburzeń słuchu u dzieci [W:] Zarys audiologii klinicznej A. Pruszewicz (red.) Wyd. AM im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu, Poznań 1994, 314. 15. Pruszewicz A. et al.: 3-year experience in the use of multichannel cochlear implant – selected diagnostic and rehabilitation problems. [W:] Aktuelle phoniatrisch – pädaudiologische Aspekte M. Gross (red.) Median Verlag, Heidelberg 1998, 5:367. 16. V. Ripper Ch.: Speech correction Prentice-Hall, Englewood Cliffs, New Yersey 1972. 17. Szyfter W. i wsp.: Miejsce wszczepu ślimakowego w rehabilitacji dziecka niedosłyszącego [W:] Trudności w komunikowaniu się osób z uszkodzonym słuchem. R. Ossowski (red.) Wydawnictwa Uczelniane WSP Bydgoszcz 1996, 83.
