Wyniszczenie najczęściej występuje w przebiegu raka trzustki, żołądka, płuc i chłoniaków nieziarniczych. Ocenia się, że u 33-72% chorych na raka występuje utrata masy ciała, jadłowstręt lub zmniejszenie ilości przyjmowanego pokarmu (10). Około 45% osób hospitalizowanych z powodu raka traci więcej niż 10% wagi sprzed zachorowania, a 25% osób nawet więcej niż 20% wagi (8). Zaobserwowano korelację między utratą masy ciała, a okresem przeżycia. Niekorzystne zmiany w wyglądzie ciała prowadzą u części pacjentów do przewlekłej depresji, ograniczeniu ulega życie seksualne i towarzyskie. Ciało odmawia posłuszeństwa, co prowadzi do coraz większego uzależnienia od pomocy innych i uczucia bycia ciężarem dla rodziny. Te czynniki jeszcze bardziej nasilają niechęć do jedzenia. Rodzi się konflikt między rodziną, która postrzega przygotowywanie wymyślnych potraw i zachęcanie do ich jedzenia jako wyraz miłości i troski, a pacjentem, który „nie docenia” ich wysiłków i nie chce jeść. Często ostatnie dni życia chorego tracone są na bezsensowną „wojnę nad talerzem”. Zrozumienie mechanizmów kacheksji pozwala określić, kiedy leczenie ma szansę powodzenia (zahamowanie spadku masy ciała lub jej zwiększenie), a kiedy należy się poddać i pozwolić choremu spokojnie umrzeć (okres terminalny).

Powszechnie uważa się, że za wystąpienie zespołu wyniszczenia nowotworowego odpowiedzialny jest brak apetytu. Tymczasem kacheksja nie jest jedynie efektem zmniejszonego apetytu. Może wyprzedzić stwierdzenie nowotworu, lub wystąpić we wczesnej fazie choroby, kiedy apetyt nie jest jeszcze upośledzony. Głodujące zdrowe osoby tracą głównie tkankę tłuszczową (organizm stara się oszczędzać białko), w przypadku zespołu wyniszczenia nowotworowego tracone jest zarówno białko jak i tłuszcze.

Udowodniono, że w chorobie nowotworowej zwiększony dowóz kalorii nie jest w stanie wyrównać masy ciała u pacjenta ciągle tracącego na wadze. Przyczyną tego faktu wydają się być zaburzenia metaboliczne spowodowane przez cytokiny.

Anorexia występuje u 78 % pacjentów w ostatnim roku choroby nowotworowej. W normalnych warunkach apetyt jest stymulowany przez produkowany w podwzgórzu neuropeptyd Y (NPY) łączący się z receptorem Y-5. Istnieją także peptydy hamujące apetyt na drodze połączenia się z tym samym receptorem. Należą do nich leptyna, podobny do glukagonu czynnik 1 oraz urokortina. Przypuszcza się, że u osób chorych na nowotwór dochodzi do zaburzenia równowagi między tymi substancjami (5).