92 Konferencja Amerykańskiego Towarzystwa Periodontologicznego (AAP) zorganizowana w tym roku przy współudziale Japońskiego Towarzystwa Periodontologicznego (The Japanese Society of Periodontology) odbyła się we wrześniu w San Diego i określiła kierunki rozwoju periodontologii.

W obradach wzięło udział jak zwykle tysiące lekarzy ze Stanów Zjednoczonych Ameryki i Japonii oraz przedstawiciele z wielu krajów Europy. Program był niezwykle urozmaicony, ale z przewagą tematyki periodontologicznej, a nie implantologicznej, jak to miało miejsce w ostatnich latach. Być może stało się to za sprawą artykułu, który wiosną tego roku ukazał się w piśmie dla członków Amerykańskiego Towarzystwa Periodontologicznego (AAP News) na temat przyszłości periodontologii w USA i pojawiającego się niepokoju dotyczącego skuteczności leczenia przez lekarzy nie posiadających specjalizacji z periodontologii.

Prezydent AAP dr K. Krebst stwierdził, że pomimo rozwoju badań klinicznych i naukowych, członkowie Akademii mają obawy, że pacjenci periodontologiczni wymagający specjalistycznej opieki, nie są leczeni przez periodontologów tylko przez lekarzy dentystów bez tej specjalności, co powoduje, że leczenie nie jest tak skuteczne jak oczekiwano i nie jest stosowane we właściwym czasie.

Te artykuły wywołały burzliwą dyskusję członków AAP. Pojawiły się głosy, że w planach na 2020 rok, o których pisałam 3 lata temu znalazło się zbyt dużo tematów z zakresu estetyki i implantologii, w wyniku czego spotkania AAP zatraciły rolę, którą jest diagnostyka i leczenie chorób przyzębia. Członkowie, którzy wyrazili zaniepokojenie, że AAP nie promuje roli periodontologa w diagnozowaniu i leczeniu mogli być pewni, że zostaną wysłuchani, bowiem Akademia obiecała podjąć działania w tym kierunku i słowa dotrzymała. W czasie 92 Konferencji AAP zostały ogłoszone przez Prezydenta dr. Krebsta wytyczne, które mogą być pomocne w sprecyzowaniu leczenia periodontologicznego, a także dostarczają środków do ponownej oceny skuteczności stosowanej terapii i wskazują właściwy czas odbycia konsultacji z periodontologiem, aby uzgodnić plan leczenia pacjenta z chorobą przyzębia. Jako periodontolodzy, mówił przewodniczący zespołu problemowego Don Cleen III, jesteśmy jedynymi specjalistami, którzy współpracują przez całe życie z innymi specjalistami. Choroby przyzębia stanowią ważne wyzwania dla społeczeństwa i dentystów, bowiem są główną przyczyną utraty uzębienia dorosłych i mogą mieć destrukcyjny wpływ na funkcje narządu żucia i wygląd. Badania wykazały także związek pomiędzy chorobami przyzębia i innymi chorobami ogólnymi, takimi jak choroby serca, udar mózgu, cukrzyca i poród przedwczesny oraz niska waga urodzeniowa. Dlatego tak ważne jest określenie, czy i kiedy pacjent powinien być skierowany do periodontologa, mimo że czasami jest to trudna decyzja. Komunikacja pomiędzy wysyłającym na konsultację a periodontologiem jest szczególnie ważna w aspekcie odpowiedzialności za leczenie periodontologiczne i prowadzenie pacjenta. Wiedza, doświadczenie i zainteresowania poszczególnych praktyków są zróżnicowane i dlatego skierowanie do specjalisty może wystąpić na różnych etapach rozwoju choroby pacjenta i współistniejących czynników ryzyka. Przewlekła natura chorób przyzębia wymaga od klinicysty regularnej oceny stanu tkanek przyzębia w celu ustalenia leczenia przez całe życie.

Tegoroczna Konferencja zmieniła więc kurs z implanto-estetycznego na kurs związany z leczeniem periodontologicznym. Można było się o tym przekonać obserwując tematy sesji głównych, bowiem one świadczą o kierunkach rozwoju na najbliższe lata. W tym roku sesje główne zdecydowanie poświęcone były tematom periodontologicznym.

Sesja główna dotyczyła zagadnień z pogranicza periodontologii i implantologii, jednak z przewagą periodontologii. Dr Kirk Pasquinelli i dr Denis Tarnow rozważali, kiedy należy ząb usunąć, a kiedy można go pozostawić, oczywiście po zastosowaniu odpowiedniego leczenia, np: periodontologicznego, periodonto-endodontycznego, czy chirurgicznego (np. chemiosekcji). Decyzja, aby ratować lub usunąć ząb w strefie estetycznej, jest bardzo skomplikowana, ale musi podjąć ją lekarz. Ząb z niepewną prognozą może wymagać regeneracji tkanek przyzębia, przeszczepu tkanek miękkich, leczenia endodontycznego, ortodontycznego lub innego. Ekstrakcja lub leczenie implantologiczne może spowodować skutki negatywne, takie jak utrata brodawki, nadmierny ubytek kości, szparowatość, kwestie niewątpliwie związane z estetyką. Przy podejmowaniu decyzji należy rozważyć również czynniki finansowe i psychologiczne.

Według obu prelegentów wszystkie za i przeciw należy zawsze dokładnie omówić z pacjentem i wybrać opcje dla niego najbardziej korzystną, taką którą mógłby zaakceptować pacjent zarówno pod względem przydatności zęba na następne lata, jak i pod względem finansowym.

Często na tym etapie współpraca pomiędzy periodontologiem a innymi specjalistami jest konieczna.