Postępy w biotechnologii i materiałoznawstwie spowodowały znaczne postępy w periodontologii klinicznej w przeciągu ostatniego dwudziestolecia. Chirurgiczne zabiegi regeneracyjne wykonywane są przy użyciu coraz doskonalszych preparatów, głębsze rozumienie procesów biologicznych zachodzących podczas gojenia i osteogenezy pozwoliło na wdrożenie generacji materiałów alloplastycznych, heterogennych i allogennych. Jakkolwiek zdolności manualne operatora i warunki panujące w polu zabiegowym są niezmienne, to nowe preparaty wykazujące się coraz większym potencjałem kościotwórczym umożliwiają uzyskiwanie bardziej zadowalających wyników leczenia. Złotym środkiem w chirurgii odtwórczej (w tym również periodontologicznej) są materiały autogenne. W przypadku zabiegów periodontologicznych, przeprowadzanych w niewielkim obszarze, najczęściej bez wstępnego opracowania wyrostka kostnego (jak ma to miejsce w przypadku implantologii lub części zabiegów z zakresu chirurgii szczękowej) pobór kości własnej pacjenta stanowi problem. Uzyskanie wystarczającej jej ilości może wiązać się z koniecznością poszerzenia pola zabiegowego lub wykorzystania oddalonego miejsca biorczego (dodatkowe cięcie i szwy). Postępem okazało się zastosowanie osocza bogatopłytkowego (z ang. platelet-rich plasma, PRP). Po pobraniu przed zabiegiem od pacjenta krwi obwodowej i dwukrotnym odwirowaniu jej w centryfudze uzyskiwano osoczowy koncentrat płytek krwi, bogaty w czynniki wzrostu znacznie przyspieszające proces gojenia – m.in. PDGF, IGF, TGF-β (1). W przypadku zabiegów na przyzębiu, gdzie do rany pozabiegowej wnika równocześnie tkanka nabłonkowa i łączna (w tym kostna), przyspieszenie procesu tworzenia kości przekłada się na większą objętość odtworzonej tkanki kostnej i lepszy wynik zabiegu. Dodatkowe zabezpieczenie stanowi autogenny klej tkankowy, uzyskany z osocza, które po połączeniu w odpowiednich proporcjach ze sterylnym chlorkiem wapnia i trombiną tworzyło żelowy konglomerat, łatwo aplikowalny na dośluzówkową stronę rany zabiegowej i dodatkowo zabezpieczający ranę. Procedura ta znajduje zastosowanie w chirurgii szczękowej i implantologii. Ito i wsp. u 12 psów przeprowadzili zabiegi usunięcia zębów żuchwy. Po miesiącu od ekstrakcji dodatkowo utworzyli przy pomocy wiertła sztuczne ubytki kostne, jednocześnie pobierając do 4-tygodniowej hodowli mezenchymalne komórki macierzyste (mesenchymal stem cells, MSC). Następnie psom wszczepiono implanty z zastosowaniem 4 preparatów odtwórczych: 1) włóknika; 2) MSC i włóknika; 3) MSC, PRP i włóknika. Czwartą podgrupę stanowiła kontrola. Implanty poddano analizie histologicznej i morfometrycznej, która wykazała największy stopień zrośnięcia implantu z kością w grupie, w której zastosowano PRP. Po 2, 4 i 8 tygodniach od implantacji wynosił on odpowiednio 25%, 49% i 53%, i był znacząco wyższy od wyników uzyskanych w pozostałych grupach (3).