4. podnoszenie dna zatoki.

Każda z części kongresu zakończona była ogólną dyskusją. Językiem wykładowym był angielski z możliwością symultanicznego odsłuchu w języku niemieckim.

Kongres otworzył ww. Prof. Buser, który podkreślił znaczenie tematyki kongresu w nadchodzącym XXI wieku i wynikające z tego faktu wyzwania dla stomatologii, szczególnie jej aspektów chirurgicznych. Następnie głos zabrał Prof. Christian Schaublin, Rektor Uniwersytetu w Bernie. Powitał uczestników Kongresu, zaprosił wszystkich do twórczej dyskusji, podkreślając, iż jest to miejsce, w którym spotyka się grono lekarzy specjalistów i naukowców zajmujących się problematyką dotyczącą zastosowania nowoczesnych metod stymulowanej regeneracji kości szczęk. Wykorzystują oni w swojej pracy klinicznej najnowsze metody i materiały w oparciu o wyniki uprzednich, często wieloletnich, żmudnych badań eksperymentalnych na zwierzętach. Kończąc swoje krótkie przemówienie Jego Magnificencja Rektor Uniwersytetu w Bernie życzył wszystkim uczestnikom Kongresu owocnych i konstruktywnych obrad i sukcesów w nadchodzącym milenium.

Pierwszą sesję pt.: „Bone integration of titanium implants” (przewodniczyli: D. Buser i Myron Nevins, Harvard Uinv.) otworzył referat Zvi Schwartza (z Izraela) dotyczący wyników badań nad wpływem różnych rodzajów powierzchni implantu na osteogenne właściwości otaczających tkanek. Prezentowany referat był podsumowaniem wieloletnich badań, w których oceniano m.in. wpływ rodzaju powierzchni na różnicowanie, proliferację i dojrzewanie osteoblastów, na syntezę składników macierzy kości (m.in. PGE 2, TGF beta) powstającej wokół implantu. Stwierdzono, iż porowatość implantu tytanowego nie tylko stymuluje różnicowanie osteoblastów, lecz także moduluje odpowiedź miejscowych czynników np. wit. 1,25(OH)2D3, fosfolipazy A2. Odpowiedź tkanki kostnej jest modulowana przez kinazę białkową C. Ekspresja ww. czynników ma decydujący wpływ na zwiększenie osseointegracji implantu. Prof. Schwartz zaproponował schemat postępowania pooperacyjnego, uznał ponadto, iż niesterydowe leki przeciwzapalne takie jak Indometacyna mogą wpływać na ograniczenie osteoindukcji i nie powinny być rekomendowane po zabiegu (Prof. K. Włodarski, Zakład Histologii, Centrum Biostruktury AM w Warszawie, dokonał ww. obserwacji nad efektem Indometacyny wiele lat temu, na modelu zwierzęcym, AW).

Klinicznym udokumentowaniem i potwierdzeniem badań na zwierzętach były wyniki analizy mikroskopowej interfazy implant-kość u ludzi, post mortem, wykonane i przedstawione przez Ann Wennerberg (Szwecja). Powierzchnie usuniętych implantów oceniano na podstawie techniki mikroskopii tunelowej, profilometrów oraz mikroskopii skenującej. Generalnie stwierdzono, iż implanty typu blasted wykazały znacznie większą strefę kontaktu powierzchni implantu z kością w stosunku do innych, mniej porowatych implantów. Prof. Robert Schenk (Bern) na podstawie precyzyjnych badań histomorfometrycznych wyróżnił kilka faz prowadzących do uzyskania właściwej osteointegracji implantu: