Kongres wspólny – Europejskiego Towarzystwa Anestezjologów ESA i Europejskiej Akademii Anestezjologii EAA – Euroanaesthesia odbywał się w Lizbonie w dniach od 5 do 8 czerwca br. Otwarcia dokonali Pre-zydent Europejskiego Towarzystwa Anestezjologów profesor Hans Joachim Priebe, Prezydent Europejskiej Akademii Anestezjologii profesor Thomas Patsch oraz przewodniczący Komitetu Organizacyjnego Kongresu profesor Lucindo Ormonde. Mistrzem Ceremonii Otwarcia, w przeciwieństwie do poprzednich zjazdów skromnej, bez pompatycznych przemówień, był prowadzący ją ze swadą, dowcipem i życzliwością dla wszystkich osób zabierających głos – profesor George M. Hall.

Potwierdzone zostało ostatecznie zdecydowane 18 kwietnia w Paryżu scalenie trzech europejskich towarzystw: Europejskiego Towarzystwa Anestezjologów – European Society of Anaesthesiologists – ESA, Europejskiej Akademii Anestezjologii – European Academy of Anaesthesiology – EAA i Konfederacji Europejskich Towarzystw Anestezjologii – Confederation of European Societies of Anaesthesiology – CENSA. Od 1 stycznia 2005 r. zaistnieje jednolite Europejskie Towarzystwo Anestezjologii – European Society of Anaesthesiology, zachowujące dotychczasowy skrót ESA. Pierwszy Kongres zjednoczonej organizacji – Euroanaesthesia 2005 odbędzie się w Wiedniu.

Honorowe członkostwo European Society of Anaesthesiologists nadano jego poprzedniemu prezydentowi profesorowi Pierre Coriat, a honorowe członkostwo Europejskiej Akademii Anestezjologii otrzymali profesor Helena Damir z Rosji oraz profesor Dick A. Thomson. Profesor Damir wyraziła żal z powodu włączenia EAA do ESA, ale i nadzieję, że nowa organizacja będzie nadal dostrzegać wysiłki i rolę anestezjologów rosyjskich, których działalność napotyka znacznie więcej trudności niż kolegów z Zachodu. Profesor Thomson, energiczny przywódca EAA, a ostatnio jej wiceprezydent, miał niezwykle barwne dzieje: pracował jako lekarz na okrętach bojowych – niszczycielach, podwodnych i ratowniczych, działał naukowo w Szwecji i Szwajcarii; ostatnio jako emeryt nie bywał często zapraszany, ale niedawno zwrócono się do niego z prośbą o przyjęcie członkostwa w Szwedzkim Towarzystwie Kremacji. Stwierdził dowcipnie, że był to niejako wstęp do „kremacji” EAA.

Otwarcie uświetnił występ młodzieżowego zespołu muzycznego Portuguese Tuna Singers.

Zjazd zgromadził około 5300 delegatów z Europy oraz innych kontynentów, w tym 68-osobową reprezentację z Polski.

Tematyka Kongresu obejmowała, jak zawsze na zjazdach ogólnych, wszelkie zagadnienia związane z anestezjologią i intensywną terapią. Posiedzenia odbywały się równolegle w 14 audytoriach oraz w stoiskach firmowych. Sesje miały charakter sympozjów, wykładów, warsztatów, kursów przypominających, prezentacji firmowych, prezentacji plakatów oraz nieformalnych spotkań pod hasłem „ get together ”. Wiele posiedzeń prowadzono w systemie pro et contra.

Organizację sesji i dobór prelegentów powierzono ekspertom. Głównymi tematami były:

– medycyna poparta dowodami, zabezpieczenie jakości

Ann Moller,

– anestezja w ambulatorium

Ian Smith,

– wyposażenie, monitorowanie, komputeryzacja

Andreas Hoeft,

– układ krążenia w klinice i pracowniach doświadczalnych

Jan Poelaert,

– oddychanie

Jean François Brichant,

– przetaczanie krwi i hemostaza

Donat Spahn,

– neuroanestezja

Basil Matta,

– znieczulenie miejscowe i regionalne

Guido Fanelli,

– farmakologia

Claude Meistelmann,

– anestezja i intensywna terapia dzieci

Isabelle Murat,

– znieczulenie w położnictwie

Gordon Lyons,

– intensywna terapia

Konrad Reinhart,

– resuscytacja i „medycyna stanów nagłych”

Bernd Böttuinger,

– leczenie bólu ostrego i przewlekłego

Christoph Stein,

– bezpieczeństwo chorych

François Clergue,

– szkolenie, badania naukowe, publikacje

Hugo van Aken,

– etyka

Dag Lundberg.

Jednym z najważniejszych zagadnień, poruszanych w kilku sesjach, było monitorowanie i zapewnienie drożności dróg oddechowych. W większości powikłania okołooperacyjne są powikłaniami oddechowymi – w postaci depresji ośrodkowej lub obwodowej, niedrożności dróg oddechowych i ich następstw. Zapobieganie – to przede wszystkim umiejętność przewidywania. Podstawową rolę odgrywa wywiad przedoperacyjny z uwzględnieniem zakażeń, bezdechów sennych, chorób zaporowych układu oddechowego, alergii, palenia papierosów, rodzaju leczenia. Badanie fizykalne uzupełnia wywiad. Ocenę zagrożeń ułatwia właściwe monitorowanie (monitor jest to aparat regularnie pokazujący i sprawdzający określone parametry, ale jednocześnie jest to osoba nadzorująca otrzymywane sygnały). Współczesne monitory oddechowe rejestrują co najmniej 14 parametrów i 4 funkcje w postaci wykresów. Wiele wskazówek daje pomiar wysycenia hemoglobiny tlenem, końcowo-wydechowej prężności dwutlenku węgla oraz zapis ekg. Ale nadal podstawą, niestety niedocenianą, a często lekceważoną jest obserwacja kliniczna; niezbędna jest obecność wykwalifikowanego personelu, dobre oświetlenie by dostrzec zmiany zabarwienia powłok, osłuchiwanie płuc i serca stetoskopem, obserwacja ruchów klatki piersiowej itd.