Bakteryjne, krwiopochodne zapalenie kości i stawów u noworodków stanowi istotny problem diagnostyczny i terapeutyczny. Odpowiednie postępowanie w ostrej fazie procesu zapalnego wpływa na poprawę rokowania. Szybkie ustalenie właściwego rozpoznania pozwala na wczesne i efektywne leczenie. W okresie noworodkowym zapalenie kości i stawów przebiega początkowo z niespecyficznymi objawami zakażenia uogólnionego o różnym nasileniu. Dziecko jest apatyczne, z obniżonym napięciem mięśniowym, osłabionymi odruchami. Bardzo często objawem wstępnym jest żółtaczka. Mogą wystąpić wymioty, osłabienie łaknienia, gorączka. W kolejnych dobach dochodzi do lokalizacji zakażenia. Typowe objawy bakteryjnego zapalenia kości i stawów to przeczulica, bolesność przy ruchach, ograniczenie ruchomości zajętego stawu, objawy pseudoporażenia, obrzęk tkanek miękkich i niekiedy zaczerwienienie skóry. Przy zajęciu stawu biodrowego matki często zwracają uwagę na reakcję bólową dziecka w czasie zmiany pieluszki. Istotne są informacje o przebiegu ciąży i porodu. Wywiad sugerujący infekcję wewnątrzmaciczną pozwala na szybsze rozpoznanie zakażenia i wdrożenie leczenia. Do czynników ryzyka zalicza się krwawienie z dróg rodnych, przedwczesne odejście wód płodowych, gestozę oraz infekcje i stany gorączkowe u matki.

W badaniach laboratoryjnych u noworodka stwierdza się podwyższone wskaźniki stanu zapalnego (OB, CRP, leukocytoza z przesunięciem w lewo w rozmazie). Podwyższone OB stosunkowo rzadko stwierdza się u chorych noworodków. Właśnie zapalenie kości i zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych mogą przebiegać ze znacznie podwyższonym OB. Kontrola CRP pozwala na ocenę dynamiki procesu zapalnego. Wśród noworodków z zapaleniem kości często stwierdza się hiperbilirubinemię i hipoglikemię. W diagnostyce ważne jest wykonanie opracowania septycznego i określenie czynnika etiologicznego. Częstym patogenem jest gronkowiec złocisty. Także paciorkowce, zwłaszcza z grupy B oraz pałeczki G (-) takie jak: Klebsiella, Proteus, czy rzadziej Citrobacter, mogą wywoływać zapalenia stawów u noworodków. Najistotniejszym materiałem do badania bakteriologicznego jest treść pobrana z zajętego stawu oraz krew. Pomocne są posiewy obwodowe z ropiejącego pępka lub ropnych zmian na skórze. W przypadku zajęcia stawu biodrowego coraz większą rolę przypisuje się wczesnemu odbarczeniu stawu przez wykonanie punkcji lub otwarcie operacyjne stawu, co pozwala na pełniejszą penetrację jamy stawowej i dokładne usunięcie treści ropnej. Artrotomia wydaje się tu skuteczniejsza niż tylko punkcja stawu. Z tego względu bardzo istotna jest wczesna konsultacja chirurga ortopedy. U noworodka z podejrzeniem zapalenia kości i stawów wykonuje się badania obrazowe mające wykazać zaawansowanie procesu chorobowego w obrębie struktur tworzących staw. Podstawowe znaczenie ma badanie USG, umożliwiające stwierdzenie obecności płynu w jamie stawowej, wykonanie punkcji stawu, a także ocenę postępów leczenia. W obrazie RTG stwierdza się ogniska osteolityczne oraz nawarstwienia okostnowe. W późniejszym okresie leczenia pomocne może być wykonanie scyntygrafii i rezonansu magnetycznego. Ta ostatnia metoda służy do dokładnej oceny struktury stawu i odległych następstw infekcji, gdy dokumentacja radiologiczna nie pozwala na szczegółową ocenę anatomii zmienionego stawu. W leczeniu stosuje się intensywną antybiotykoterapię zgodnie ze spodziewanym czynnikiem etiologicznym. Przy dużej częstości zakażeń gronkowcowych stosuje się cefalosporyny II generacji w połączeniu z aminoglikozydami, także wancomycynę, klindamycynę. Zwraca się uwagę na- rosnącą oporność drobnoustrojów wobec cefalosporyn, zmuszającą do rezygnacji z tej grupy leków. Noworodki z zapaleniem stawu wymagają podania środków przeciwbólowych oraz unieruchomienia. W przypadku wcześniaków, dzieci z niską masą i hipotonią mięśniową stosuje się często tylko miękki opatrunek lub nawet pozostawia staw bez unieruchomienia. Stosuje się leczenie uzupełniające (nawodnienie, wyrównanie zaburzeń elektrolitowych, podaż vit. D₃, leków krwiotwórczych lub preparatów krwi w przypadku anemii). Podaje się także immunoglobuliny w celu poprawy odpowiedzi immunologicznej.

W latach 1994-1998 w Klinice Patologii Noworodka hospitalizowano 13 noworodków, u których rozpoznano zapalenie kości i stawów. Zmiany jednoogniskowe stwierdzono u 5, a wieloogniskowe u 8 dzieci. Najczęściej procesem zapalnym objęty był staw biodrowy (6 przypadków, tj. 46%) i barkowy (5 przypadków, tj. 38%), następnie staw kolanowy (4 przypadki tj. 30%) oraz pojedyncze przypadki zajęcia stawu łokciowego (2 tj. 15%) i międzypaliczkowego palca dłoni (1 tj. 7%). Zakażenie potwierdzono dodatnim posiewem krwi 10 dzieci (76%), w 6 przypadkach czynnikiem etiologicznym był gronkowiec złocisty, w 4 posiewach ze krwi wyhodowano gronkowca naskórkowego, w 2 paciorkowca zieleniejącego. U dwojga dzieci wyhodowano w kolejnych posiewach gronkowca i paciorkowca oraz dwa rodzaje gronkowca. Punkcję stawu wykonano u 4 pacjentów. Unieruchomienie stosowano u 12 dzieci. Miękki opatrunek Desaulta przy zajęciu stawu barkowego 10-14 dni, longetę gipsową z obręczą biodrową przy zapaleniu stawu biodrowego przez okres 2-5 tygodni oraz longetę gipsową przy zapaleniu stawu łokciowego. Antybiotykoterapię stosowano przez okres 4-8 tygodni, początkowo dożylnie, następnie doustnie w domu.