Polska Misja Medyczna powstała w kwietniu 1999 roku jako spontaniczna inicjatywa polskich lekarzy i strażaków. Jej celem była pomoc medyczna ofiarom wojny na Bałkanach. Organizatorami misji byli: Państwowa Straż Pożarna, Wydawnictwo Medycyna Praktyczna i Stowarzyszenie Lekarze Nadziei. Działalność Misji, zatwierdzona przez Ministra Spraw Wewnętrznych, była prowadzona we współpracy z Euro-Atlantyckim Centrum Koordynacji Pomocy przy Kwaterze NATO w Brukseli oraz ONZ.

Lekarze i przeszkoleni pod względem medycznym strażacy od kwietnia do sierpnia pracowali w zorganizowanych na terenie Albanii obozach dla uchodźców z Kosowa. Misja początkowo działała w obozie w Lac, a następnie została przeniesiona do Ndroq, niewielkiej miejscowości w połowie drogi między portowym Durres a stolicą Albanii – Tiraną, która była bazą misji do chwili jej zakończenia. W obozie zorganizowanym przez międzynarodową organizację humanitarną ACT (Action by Churches Together) stale przebywało około 2000 uchodźców. Polska Misja Medyczna zorganizowała na jego terenie szpital jednego dnia oraz ambulatoria internistyczne, chirurgiczne i pediatryczne. Pod stałą opieką misji znajdowało się kilkanaście tysięcy ludzi, w większości kobiet i dzieci, a często osób niepełnosprawnych. Poza działalnością stacjonarną, zespoły wyjazdowe pracowały w kilkunastu, różnej wielkości obozach, rozmieszczonych głównie na północy Albanii.

W codziennej pracy lekarze spotykali się z różnorodnymi problemami medycznymi. Najczęściej były to infekcje górnych dróg oddechowych i przewodu pokarmowego oraz schorzenia dermatologiczne. Duży problem stanowiły zaostrzenia chorób przewlekłych, co było związane z przerwaniem zleconego na stałe leczenia. Profil działalności medycznej zmienił się z upływem czasu. W pierwszych tygodniach pracy prowadzono wśród uchodźców szeroką akcję szczepień; chirurdzy w prowizorycznym ambulatorium chirurgicznym zaopatrywali urazy, rany postrzałowe i odmrożenia powstałe podczas kilkunastodniowej wędrówki przez góry; często zdarzały się choroby pasożytnicze, przede wszystkim wszawica głowy. W trakcie pobytu uchodźców w obozach dolegliwości pacjentów najczęściej związane były z różnymi infekcjami; w czasie letnich upałów dużą grupę stanowili chorzy odwodnieni – zwłaszcza ludzie w podeszłym wieku i małe dzieci, oraz z poparzeniami słonecznymi; stały problem pediatryczny stanowiło niedożywienie lub nieprawidłowe żywienie niemowląt i małych dzieci, u których występowały objawy związane z niedoborami witamin i mikroelementów. Wśród pacjentów zdarzały się noworodki oraz kobiety w zaawansowanej ciąży. W obozie w Ndroq urodziło się dwoje dzieci. Lekarze Polskiej Misji Medycznej opiekowali się nie tylko uchodźcami z Kosowa. Pacjentami coraz częściej byli Albańczycy z okolicznych miejscowości. Stanowili oni bardzo specyficzną grupę pacjentów – przewlekle nie leczonych, leczonych nieprawidłowo lub długotrwale źle wyrównanych. Ze względu na wąskie zaplecze diagnostyczne, ci chorzy sprawiali najwięcej problemów. W przypadkach nagłych, w stanach zagrożenia życia i w sytuacjach, gdy opieka jaką mogli zapewnić lekarze Polskiej Misji Medycznej była niewystarczająca, chorzy byli transportowani do szpitali albańskich.

Współpraca z lekarzami z Albanii i z przedstawicielami innych organizacji humanitarnych układała się bardzo dobrze. Działalność Polskiej Misji Medycznej była wysoko oceniana zarówno przez samych uchodźców, jak i przez odwiedzających Misję przedstawicieli innych organizacji oraz władz Polski i Albanii.

Jest 7 rano 22 maja 1999 roku. Z grupą strażaków wpływamy do portu Durrës. Przed nami Albania, kraj którego w skrócie nie da się opisać, i uchodźcy, którzy czekają na naszą pomoc, a równocześnie budzą nasze obawy. Pierwsze miejsce stacjonowania misji – Lac oglądamy z okien samochodu. Była tam fabryka azbestu, teren uznano za skażony i za pomocą Ambasadora RP w Albanii Misję przeniesiono do obozu w Ndroq. Tutaj mamy do dyspozycji budynek – ambulatorium złożone z gabinetu pediatrycznego, gabinetu zabiegowego i pomieszczenia, które służy za salę chorych i jednocześnie magazyn leków. Dzięki ofiarności licznych firm i organizacji, leków nie brakuje. W naszym obozie przebywa około 2 tysięcy uchodźców. Tu jesteśmy na stałe.