10 maja 1945 roku do płonącego i leżącego w gruzach Wrocławia przybyła ekipa Pełnomocnika Rządu Rzeczypospolitej Polskiej dr. Bolesława Drobnera, w której składzie był prof. Stanisław Kulczyński, późniejszy Rektor Uniwersytetu i Politechniki Wrocławskiej oraz grupa lekarzy, wśród których byli pediatrzy: dr T.K. Nowakowski i dr H. Bartoszewski. W następnych miesiącach przybyli z Lublina prof. L. Hirszfeld i doc. H. Hirszfeldowa, oddelegowani do Wrocławia celem zorganizowania Wydziału Lekarskiego. Należy podkreślić, że doc. H. Hirszfeldowa była kierownikiem powstałej w październiku 1944 roku w Lublinie pierwszej w kraju Katedry i Kliniki Pediatrii. Zadaniem przybyłych do Wrocławia lekarzy pediatrów było zorganizowanie opieki pediatrycznej. Już w czerwcu 1945 roku powstała we Wrocławiu pierwsza Poradnia dla Dzieci, która wydawała leki i miała punkt wydawania mleka, a w lipcu 1945 roku, w dawnym Domu Małego Dziecka przy ul. J. Hoene-Wrońskiego 13 zostaje uruchomiony szpital dla dzieci, który jest pierwszym szpitalem dziecięcym na Dolnym Śląsku. W tym samym roku uruchomiono trzy pierwsze lata Wydziału Lekarskiego z 520 studentami. W październiku 1945 roku na bazie szpitala dziecięcego przy ul. J. Hoene-Wrońskiego powołano Katedrę i Klinikę Pediatryczną Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu i Politechniki Wrocławskiej, kierowanej przez prof. H. Hirszfeldową. Klinika miała 6 oddziałów, laboratorium, kuchnię mleczną z punktem zbioru mleka naturalnego, a od 1947 r. również żłobek. I Katedra i Klinika Pediatryczna stała się głównym miejscem szkolenia pediatrów wrocławskich.

Pod koniec 1945 roku w wieloprofilowym wówczas szpitalu przy Al. Kasprowicza 64/66 powstaje 20-łóżkowy oddział dziecięcy, a w szpitalu PCK przy ul. Poniatowskiego 2, oddział noworodków, którego ordynatorem została dr H. Tarnowicz-Barlicka, organizator pediatrii na Dolnym Śląsku i Dyrektor Wojewódzkiego Ośrodka Matki i Dziecka we Wrocławiu. W tych pierwszych latach powojennych powstają także oddziały dziecięce i noworodkowe oraz Poradnie dla Dzieci w większych miastach powiatowych Dolnego Śląska. W 1949 roku w Szpitalu Miejskim im. Wszystkich Świętych przy pl. 1 Maja powstaje 65-łóżkowy oddział dziecięcy, zorganizowany i prowadzony przed dr J. Rozenbusza-Raszka.

W 1950 roku wieloprofilowy szpital przy Al. Kasprowicza zostaje przekształcony w Miejski Szpital Chorób Dzieci im. Janusza Korczaka, obecny Wojewódzki Specjalistyczny Szpital Dziecięcy im. J. Korczaka. Jego organizatorem, a następnie dyrektorem był dr H. Bartoszewski. Szpital ten zmieniał swoją strukturę w zależności od sytuacji epidemiologicznej i rodzaju zachorowań u dzieci. Początkowo posiadał 60-łóżkowy oddział dla dzieci chorych na gruźlicę, oddziały dla dzieci z ostrą biegunką, szkarlatyną, chorobą reumatyczną, następnie był szpitalem zakaźnym w okresie szczytu zachorowań na chorobę Heinego-Medina, leczącym na Dolnym Śląsku tę ciężką chorobę.

W 1950 roku z Uniwersytetu i Politechniki Wrocławskiej wydzielono Wydział Lekarski i Wydział Farmaceutyczny i powołano Akademię Medyczną we Wrocławiu. W tym samym roku na bazie Kliniki Pediatrycznej przy ul. J. Hoene-Wrońskiego 13 powołano II Katedrę i Klinikę Pediatryczną. Jej kierownikiem została prof. dr M. Wierzbowska. Jednocześnie podjęto decyzję odbudowy zniszczonych przez działania wojenne dawnych budynków kliniki dziecięcej przy ul. M. Skłodowskiej-Curie 50/52, którą zakończono w lipcu 1955 roku, przyjmując pierwsze chore dzieci.

W 1954 roku został utworzony jako drugi w kraju Oddział Pediatryczny przy Wydziale Lekarskim AM we Wrocławiu, który kształcił do 1967 roku lekarzy pediatrów. Organizatorem i Dyrektorem tego Oddziału był prof. T.K. Nowakowski.

Rozwój opieki zdrowotnej nad dzieckiem, wzrost liczby pediatrów, poradni dziecięcych, oddziałów dziecięcych przyczynił się do poprawy opieki nad dzieckiem, zmniejszenia liczby zgonów niemowląt i dzieci starszych. Zmniejszyła się liczba zachorowań na gruźlicę, dur brzuszny, błonicę i krztusiec. Do 1965 roku wyeliminowano zachorowania na błonicę, a następnie chorobę Heinego-Medina. Natomiast do lat 90-tych utrzymywała się niekorzystna sytuacja w zachorowalności na wirusowe zapalenie wątroby typu B u dzieci. Dopiero wprowadzenie szczepień przeciwko tej chorobie zmniejszyło liczbę zachorowań u dzieci. Niektóre z wymienionych wskaźników przedstawiono na rycinach 1-5.