Mukowiscydoza jest jedną z najbardziej powszechnych chorób genetycznych. Atakuje przede wszystkim dwa układy: oddechowy i pokarmowy (najbardziej charakterystyczne zmiany stwierdza się w trzustce). Chociaż oba te układy znacznie różnią się od siebie, przyczyna zmian wywołanych przez mukowiscydozę jest taka sama – to produkowana gęsta, klejąca wydzielina, powodująca zaburzenia w funkcjonowaniu układu oddechowego i przewodu pokarmowego. Charakterystyczne są też zaburzenia gospodarki elektrolitowej (wzrost zawartości soli w pocie). Jedną z najważniejszych funkcji śluzu w układzie oddechowym jest zatrzymanie drobnoustrojów chorobotwórczych oraz pomoc w ich eliminacji lub niszczeniu. Defekt transportu jonów sodu i chloru powodujący nadmierne wchłanianie wody ogranicza skuteczność transportu śluzowo-rzęskowego. Śluz wydzielany przez gruczoły śluzowe jest nadmiernie lepki i gęsty. W oskrzelach prowadzi to do zastoju śluzu i zaburzeń w jego usuwaniu. Wynikiem jest obturacja oskrzeli, która z biegiem czasu doprowadza do rozdęcia płuc i zniszczenia ścian oskrzeli. Zastój śluzu jest dodatkowo pożywką, na której rozwijają się bakterie. W wyniku stanu zapalnego dochodzi do zaburzeń wentylacji typu obturacyjnego i restrykcyjnego. Spośród metod fizjoterapeutycznych najważniejsze jest oklepywanie ścian klatki piersiowej i drenaż.

Metody drenażu oskrzeli są dostosowane do wieku i możliwości dziecka, muszą też uwzględniać stopień współpracy dziecka z kinezyterapeutą. Warunkiem prawidłowego dobrania pozycji drenażowej jest znajomość topografii segmentów oskrzelowo-płucnych oraz przebiegu oskrzeli segmentowych w kierunku oskrzeli płatowych i głównych. Dzieci chorujące na mukowiscydozę oddychają płytko, aby uniknąć męczącego ich kaszlu. Powoduje to niedostateczną wentylację płuc. Koniecznością staje się nauczanie dziecka efektywnego kaszlu. Wykonując głęboki wdech przez nos, a następnie wydłużony wydech z kilkoma głębokimi odruchami kaszlowymi doprowadzamy do efektywnego kaszlu. Gęsta i lepka wydzielina jest znacznie trudniejsza do ewakuacji z oskrzeli. Dlatego stosujemy środki upłynniające i nawilżające wydzielinę w postaci inhalacji oraz dbamy o dobre nawodnienie dziecka, Drenaż bierny opiera się na zasadzie przesuwania się wydzieliny w oskrzelach pod wpływem siły grawitacji (ryc. 1). Dzieci starsze drenaż przeprowadzają na specjalnych stołach, kołyskach i klinach. U niemowląt natomiast drenaż prowadzimy na tzw. leżaczku terapeutycznym, który zawiesza się na łóżeczku niemowlęcym. Dziecko przypięte jest paskami zabezpieczającymi, ale mając swobodę poruszania rączkami i nóżkami wprowadza leżaczek w ruch drgający i kołyszący. Każdy ruch przyrządu potęguje korzystny efekt drenażu (ryc. 2). Dla ułatwienia ewakuacji wydzieliny, oklepujemy ściany klatki piersiowej w fazie wydłużonego wydechu. Składa się ono z: