Nadnercza położone są w przestrzeni zaotrzewnowej, stycznie do górnych biegunów nerek. Będąc częścią gruczołowego ogniwa w zamkniętym układzie hormonalnym wydzielania wewnętrznego znajdują się w cybernetycznej zależności sprzężeń zwrotnych. Nadnercza stanowią anatomiczną całość złożoną z dwóch części różniących się pochodzeniem w rozwoju embrionalnym oraz zróżnicowaną i ściśle określoną czynnością. Część korowa pochodzenia mezodermalnego stanowi 80% masy gruczołu, część rdzeniowa pochodzenia ektodermalnego – 20%. Warstwa kłębkowa kory jest związana z gospodarką mineralną ustroju, a warstwa pasmowata i siateczkowata z przemianami metabolicznymi. Część rdzeniowa związana z układem współczulnym spełnia rolę układu alarmowego ustroju.

Czynność nadnerczy może być oceniana badaniami biochemicznymi, natomiast ich morfologia badaniami obrazowymi.

Obrazy morfologiczne prawidłowych nadnerczy wykazują dość znaczne zróżnicowanie, z zaznaczeniem przewagi określonej strony ciała (6): nadnercze prawe najczęściej przedstawia się jako formacja linearna (w 87%) lub V podobna (w 52%), zaś lewe jako formacja V podobna (w 60%) lub deltokształtna (w 32%). Ukształtowanie trójkątne, widoczne częściej po stronie lewej, występuje rzadko, bo od 3-9%.

Artykuł pt. „Wylewy krwi do nadnerczy u noworodków” zamieszczony w dwumiesięczniku Nowa Pediatria (45) i jednocześnie wyrażone w nim zaproszenie do dyskusji, stanowi powód do przedstawienia własnych obserwacji dotyczących obrazowej patomorfologii nadnerczy u dzieci. Celem tej pracy jest przedstawienie obrazu prawidłowych i patologicznych nadnerczy u dzieci.