To podwójnie ślepe, randomizowane i przekrojowe badanie kliniczne zostało przeprowadzone w celu porównania skuteczności dawek 2 mg i 10 mg kromoglikanu dwusodowego (sodium cromoglicate, SCG) w zapobieganiu indukowanemu wysiłkiem skurczowi oskrzeli (exercise-induced bronchoconstriction, EIB) u dzieci z astmą oskrzelową. EIB zdefiniowano jako procentowy spadek w FEV1 >?15% po 6 minutach ćwiczeń. Lek stosowano przez dozownik ze spejserem.

Każde z 30 dzieci (w wieku 11,6 ± 3,2 lata) było badane 5 razy. W celu włączenia, wymagano wykonania testu 1 EIB. W testach od 2-5, wszystkie dzieci uczestniczące wybrane losowo inhalowały 2 mg lub 10 mg SCG na 20 i 10 minut przed wysiłkiem. W zależności od oszacowanego wydalania eozynofilowego białka X (eosynophil protein X, EPX) towarzyszącego EIB, zbierano próbki moczu przed i po wysiłku.

Średni procentowy spadek FEV1 w teście 1 wynosił 26,8 ± 9,8%. Inhalacja 2 mg i 10 mg SCG na 20 minut przed wysiłkiem zapobiegała odpowiednio w 83% i 77% EIB a inhalacja na 120 minut przed wysiłkiem odpowiednio w 63% i 70%. Przy porównywaniu obu dawek analiza wariancji nie wykazała statystycznie różnych bezwzględnych spadków FEV1 po wysiłku (po podaniu leku 120 minut wcześniej).

W nie dobieranej podgrupie 12 dzieci, EPX w moczu zwiększyło się po prowokacji bez premedykacji SCG (test 1) (średnia zmiana +48,7 mg/mmol kreatyniny), podczas gdy nie stwierdzono znaczącego zwiększenia w przypadku premedykacji za pomocą SCG (średnia zmiana w mg/mmol kreatyniny): 2 mg/20 min:+12,1; 2 mg/120 min: +8,5; 10 mg/20 min: -10,4 oraz 10 mg/120 min:-23,5.

Zastosowanie 10 mg SCG bez względu na czas podania leku nie jest bardziej skuteczne w zapobieganiu EIB niż dawka 2 mg. Efekt prewencyjny SCG, w skurczu oskrzeli wywołanym wysiłkiem u dzieci z astmą, jest związany z zahamowaniem wydzielania z moczem proteiny eozynofilowej X.

Zapalenie śluzówki żołądka i jelit u dzieci jest związane z dużymi kosztami zdrowotnymi. Naturalna glinka kaolinowa zwiększa barierę ochronną jelit i jest skuteczna w zwalczaniu zakaźnych biegunek u dzieci w krajach rozwiniętych. Celem tego badania było zbadanie skuteczności smekty u włoskich dzieci z ostrą biegunką o łagodnym i umiarkowanym przebiegu.

Przeprowadzono narodowe, prospektywne, randomizowane, kliniczno-kontrolne badanie kliniczne we współpracy z pediatrami pierwszego kontaktu.

Dzieci z rozpoznanym zapaleniem śluzówki jelit i żołądka otrzymywały doustne płyny nawadniające wyłącznie lub razem ze smectą.

W badaniu wzięło udział 804 dzieci z ostrą biegunką, które w sposób losowy były przydzielane do grupy leczonej albo kontrolnej. Zastosowanie smecty było związane ze znamienną redukcją czasu trwania biegunki, określanej na podstawie częstotliwości i konsystencji stolca. Częstotliwość i czas trwania wymiotów i gorączki nie różniły się między grupami. Biegunkę trwającą więcej niż 7 dni odnotowano u 10% dzieci leczonych smectą i u 18% dzieci z grupy kontrolnej. Hospitalizacja była konieczna u 7 dzieci leczonych i 6 dzieci z grupy kontrolnej. Nie stwierdzono objawów ubocznych leczenia.

Smecta skraca u dzieci czas trwania biegunki oraz zapobiega przedłużaniu się objawów.

W Dallas wykonano badania w celu określenia optymalnego czasu potrzebnego do przeprowadzenia oceny ultrasonograficznej głowy (USG) u wcześniaków urodzonych z m.c. poniżej 1500 g, u których powstało uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego.

Badania przeprowadzili neuroradiolodzy u wcześniaków przyjętych do oddziału intensywnej opieki neonatologicznej od 01.1995 r. do 12.1996 r.

Ostatecznie 248 noworodków (78%) miało wykonane 3 badania USG, 32 (10%) 2 i 37 (12%) tylko 1. Wstępne badanie USG było prawidłowe u 156 noworodków (49%), a nieprawidłowe u 161 (50,8%). Głównymi nieprawidłowościami były krwotoki dokomorowe (intraventicular hemorrhage, IVH) (n = 74), okołokomorowe obszary wyższej echogeniczności (periventricular echogenicity, PVE) (n = 68), poszerzenie komór (ventriculomegaly, n = 7) i pojedyncze torbiele (solitary cyst, n = 9). Ciężkie krwawienia dokomorowe występowały: u (n = 17) 13 (11,4%) ze 114 noworodków urodzonych z masą poniżej 1000 g i u 4 (5%) z 79 dzieci o masie 1000-1250 g. W 11 przypadkach (65%) ciężki IVH nie był klinicznie spodziewany. U noworodków ważących poniżej 1000 g, IVH był zdiagnozowany w 3-5 dniu u 10 (77%) z 13, w dniach 10-14 u 11 z 13 (84%) i powyżej 28 dnia życia u pozostałych noworodków. U noworodków ważących 1000-1250 g, IVH był diagnozowany u 1 z 4 (24%) w dniach 3-5, u 2 z 4 (50%) w dniach 10-14 i u 3 z 4 powyżej 28 dnia życia. Leukomalacja okołokomorowa (cystic periventricular leukomalacia, PVL) była stwierdzona u 9 noworodków; w 4 z 9 przypadków znaczne PVE była obecna we wstępnym badaniu USG, a tworzenie torbieli w drugim badaniu. U 4 dzieci (3 z masą urodzeniową <1000 g) wszystkie rutynowo wykonywane USG były prawidłowe, a PVE u 3 noworodków wykryto w badaniu przed wypisaniem ze szpitala. Komunikujące wodogłowie wewnętrzne (nonobstructive ventriculomegaly) przy nieobecności IVH i PVL stwierdzono u 14 noworodków: w 6 przypadkach były wykryte w pierwszym badaniu, u 4 rozwinęło się po 3 badaniu. Badanie przed wypisem ze szpitala przeprowadzono u 256 noworodków: u 181 (72%) było prawidłowe, a u 75 nieprawidłowe (28%). Badanie wykonane przed wypisem ze szpitala zdiagnozowało 9 znaczących nieprawidłowości (1 ciężki IVH, 4 torbielowate PVL i 4 poszerzenia układów komorowych).

Autorzy proponują następujący protokół przesiewowy:

1. Noworodki z masą urodzeniową <1000 g:

2. Noworodki urodzone z masą urodzeniową 1000-1250 g:

3. Noworodki o masie urodzeniowej 1250-1500 g:

Wyniki tego wieloośrodkowego badania dowodzą skuteczności rekombinowanego białka – rBPI₂₁ w zmniejszaniu liczby powikłań posocznicy meningokokowej u dzieci.

Endotoksyny są czynnikiem wyzwalającym proces zapalny, prowadząc do wstrząsu, niewydolności wielonarządowej oraz plamicy piorunującej w trakcie posocznicy meningokokowej. Bakteriobójcze białko (bactericidal/permeability-incresing protein, BPI) jest naturalną proteiną, magazynowaną w ziarnistościach neutrofili, która jest zdolna wiązać i neutralizować efekty endotoksyn in vitro, u zwierząt laboratoryjnych oraz ludzi. Przeprowadzono wieloośrodkowe, randomizowane badanie, z podwójnie ślepą próbą, w celu wykazania aktywności rekombinowanego 21kDa zmodyfikowanego fragmentu ludzkiej BPI (rBPI₂₁). Celem badania było sprawdzenie możliwości zmniejszenia śmiertelności oraz kalectwa spowodowanego posocznicą meningokokową.

Do badania włączono dzieci (w wieku od 2 tygodni do 18 lat) z klinicznym rozpoznaniem posocznicy meningokokowej leczonych w 22 ośrodkach w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Dzieci w sposób losowy otrzymywały rBPI₂₁ (2 mg/kg przez 30 min a następnie 2 mg/kg przez 24 godziny) lub placebo (0,2 mg/ml roztworu ludzkiej albuminy) jako dodatek do konwencjonalnego leczenia. W badaniu oceniano śmiertelność, liczbę koniecznych amputacji kończyn oraz zmianę kategorii w skali POPC (skala oceniająca zmiany w całkowitym funkcjonowaniu pacjenta przed chorobą w porównaniu do 60 dnia po niej na podstawie kwestionariuszy zebranych od rodziców).

Spośród 1287 pacjentów, 892 wyłączono (włączając w tę liczbę 57 pacjentów którzy zmarli lub spełniali kryteria śmierci zagrażającej (iminent death) przed otrzymaniem badanego leku. Ostatecznie lek otrzymało 190 pacjentów, a 203 placebo. Z całej grupy 393 pacjentów zmarło 34 (8,7%): w grupie leczonej rBPI₂₁ 14 (7,4%), a w grupie otrzymującej placebo 20 (9,9%). W porównaniu z grupą otrzymującą placebo mniej pacjentów leczonych rBPI₂₁ miało poważne amputacje (6/190-3,2% v 15/203- 7,4%) oraz więcej funkcjonowało podobnie jak przed chorobą (136/176 –77,3% v 126/190- 66,3%)

Ze względu na fakt, iż większość zgonów występowała w czasie między rozpoznaniem a zastosowaniem leku, wskaźnik śmiertelności w grupie placebo był niższy niż oczekiwano. W związku z tym badanie nie mogło w pełni wykazać znaczących statystycznie różnic w śmiertelności. Jakkolwiek, w grupie pacjentów otrzymujących rBPI₂₁, stwierdzono tendencję do lepszych wyników. Przy wstępnym doskonałym dostosowaniu ciężkości stanów pacjentów między grupą placebo, a leczoną rBPI₂₁ całkowite wyniki wskazują, że rBPI₂₁ jest skuteczny w zmniejszaniu liczby powikłań po przebytej posocznicy meningokokowej.

Autorzy z Harwardu wykazali związek między otyłością dzieci, a spożywaniem przez nie napojów słodzonych cukrem.

Do badania włączono 548 dzieci o różnym pochodzeniu etnicznym, w wieku średnio 11,7 roku, ze szkół publicznych w 4 społecznościach Massachusetts, a następnie obserwowano je przez 19 miesięcy. Autorzy badali związek między wyjściowym a późniejszym spożyciem napojów słodzonych cukrem oraz różnice w miernikach otyłości.

Dla każdej dodatkowej porcji spożywanych napojów słodzonych cukrem zwiększały się wskaźnik masy ciała (body mass index, średnio 0,24 kg/m²) oraz częstotliwość występowania otyłości (iloraz szans 1,6) także po dostosowaniu do zmiennych antropometrycznych, demograficznych, dietetycznych i sposobu życia. Wyjściowe spożycie napojów słodzonych cukrem było także niezależnie związane ze zmianami w BMI (średnio 0,18 kg/m² na każdą szklankę dziennie).