Zachorowalność na astmę u dzieci dramatycznie wzrasta w ciągu ostatnich dekad, powodując, że blisko 5% amerykańskich dzieci jest dotkniętych tą chorobą.

Celem tego badania była ocena skuteczności i bezpieczeństwa podawania budesonidu przez Turbuhaler raz dziennie, w porównaniu z placebo, u dzieci z astmą oskrzelową wcześniej leczonych wziewnymi kortykosteroidami.

W tym randomizowanym, wieloośrodkowym badaniu klinicznym z podwójnie ślepą próbą, kontrolowanym placebo wzięło udział 274 dzieci w wieku 6 do 17 lat z wywiadem epizodów astmatycznych w ciągu ostatnich 6 miesięcy. Pacjenci otrzymywali placebo lub budesonid Turbuhaler (200 microg lub 400 microg) raz dziennie przez 12 tygodni. Wskaźnikami skuteczności były średnia zmiana od wyjściowego FEV1, poranny i wieczorny wskaźnik szczytowego przepływu wydechowego, punktacja nasilenia objawów astmy w ciągu dnia i nocy, przerwanie stosowania leku przez pacjenta, konieczność stosowania doraźnych beta2-agonistów, FVC, FEF 25-75%. Bezpieczeństwo oceniano na podstawie działań niepożądanych, badania przedmiotowego oraz badań laboratoryjnych.

Wyjściowa charakterystyka grup była porównywalna. Wyjściowo odsetek przewidywanego FEV1 wynosił 76,6 w grupie placebo, a 77,5 i 77 odpowiednio w grupach leczonych budesonidem Turbuhaler 200 microg i 400 microg.

Znamiennie więcej pacjentów otrzymujących placebo przerwało leczenie (24%) ze względu na pogorszenie objawów choroby lub brak poprawy, w porównaniu z pacjentami przyjmującymi budesonid 200 microg (11%) lub 400 microg (10%). Pacjenci otrzymujący budesonid doświadczyli znamiennej poprawy pod względem FEV1 w porównaniu z pacjentami otrzymującymi placebo. Znamienna poprawa w porównaniu z grupą otrzymującą placebo wystąpiła także pod względem porannego i wieczornego PEFR, FVC, FEF 25-75%, nocnych i dziennych objawów choroby oraz ilości doraźnie przyjmowanych beat2-agonistów. Działania niepożądane były generalnie łagodne lub umiarkowane w obu grupach leczonych budesonidem przez Turbuhaler.

Budesonid przez Turbuhaler podawany raz dziennie, jest skuteczny i bezpieczny w przewlekłej astmie oskrzelowej wcześniej leczonej co najmniej dwa razy dziennie wziewnymi kortykosteroidami.

Celem badania była ocena wpływu wziewnych kortykosteroidów na skurcz oskrzeli oraz nadreaktywność oskrzeli u dzieci w wieku szkolnym, urodzonych przedwcześnie.

W tym długoterminowym, otwartym badaniu wzięło udział 21 dzieci z obturacją oskrzeli, zwiększoną odpowiedzią na beta2-agonistów, i/lub zwiększoną dzienną zmiennością szczytowego przepływu wydechowego (PEF). Żadne z tych dzieci nie miało wcześniej postawionej diagnozy astmy ani nie przyjmowało wcześniej terapii kortykosterydami.

Osiemnaścioro dzieci ze średnią masą urodzeniową 1025 g (zakres 640-1600 g) i wiekiem ciążowym 28 tygodni (zakres 24-35), w wieku w czasie badania 10,1 lat (7,7-13), było leczonych wziewnym budesonidem we wstępnie wysokich dawkach (0,8 mg/m²/dobę przez 1 miesiąc) a następnie niższych (0,4 mg/m²/dobę przez 3 miesiące). Pomiarów spirometrycznych dokonywano na początku badania oraz pod koniec każdego z okresów leczenia.

Po 4 miesiącach leczenia budesonidem, wartości spirometryczne nie uległy znamiennym zmianom. Średnie FEV1 wynosiło 74% przewidywanej wartości przed i po leczeniu. Natomiast, średnia liczba dni o zmienności dziennej wartości PEF > 20% zmniejszyła się po leczeniu budesonidem.

Wyniki tego badania wskazują, że stosowanie budesonidu przez 4 miesiące nie ma znamiennego wpływu na podstawową czynność płuc, ale może zmniejszyć nadreaktywność oskrzeli u dzieci w wieku szkolnym, urodzonych przedwcześnie.

Celem tego badania było oszacowanie skuteczności erytromycyny, agonisty motyliny, w ułatwianiu tolerancji karmienia dojelitowego u wcześniaków urodzonych w wieku < 32 tygodni ciąży. Dzieci biorące udział w badaniu w sposób losowy przydzielane były do grupy otrzymującej albo niskie dawki etylosukcynianu erytromycyny (2,5 mg/kg na dawkę co 6 godzin) lub placebo przez 10 dni od momentu pierwszego karmienia doustnego.

Uzyskano dane 22 dzieci otrzymujących erytromycynę oraz 21 dzieci otrzymujących placebo. Masa urodzeniowa (w grupie dzieci przyjmujących erytromycynę wynosiła 1,216 w porównaniu z grupą placebo 1,355), wiek ciążowy (grupa badana 28,6 w porównaniu z 29,3 w grupie placebo) oraz inne kliniczne zmienne nie różniły się między grupami. Prawie wszystkie niemowlęta były żywione ściągniętym pokarmem kobiecym.

Niemowlęta otrzymujące erytromycynę miały znamiennie rzadziej epizody dużych zalegań treści żołądkowej (> 30% objętości podanej w ciągu 6 godzin) po 10 dniach (grupa erytromycyny 1,1, grupa placebo 3,6 epizodów). Dzieci leczone erytromycyną osiągały pełne żywienie doustne szybciej niż grupa kontrolna (6,0 w porównaniu z 7,9 dni). Nie sgwierdzono znamiennych różnic między grupami pod względem liczby dni całkowitego żywienia pozajelitowego lub czasu koniecznego do uzyskania masy urodzeniowej. W każdej z grup było jedno dziecko, które zmarło z powodu martwiczego zapalenia jelit.

Niskie dawki erytromycyny promują opróżnianie żołądka i zwiększają tolerancję karmienia u przedwcześnie urodzonych niemowląt z niższym wiekiem ciążowym niż wcześniej wykazywano w badaniach. Przedłużająca się ekspozycja na antybiotyki o szerokim spektrum działania może nie być wolna od ryzyka. Konieczne są dalsze badania celem oszacowania skuteczności tej metody leczenia u wcześniaków z nietolerancją karmienia doustnego.

Stwierdzono, że niemowlęta z niską masą urodzeniową mają niskie stężenie cynku w surowicy krwi pępowinowej. Niedobory cynku są związane z redukcją immunokompetencji i zwiększoną częstotliwością występowania chorób zakaźnych. Obecne badanie miało na celu sprawdzenie, czy zastosowanie suplementacji cynkiem u dzieci urodzonych o czasie, ale małych w stosunku do wieku ciążowego, wpływa na ich śmiertelność.

Przeprowadzono randomizowane, kontrolowane badanie kliniczne z podwójnie ślepą próbą, badając 1154 noworodki urodzone o czasie, z niską masą urodzeniową w stosunku do wieku ciążowego. Dzieci otrzymywały jeden z syropów: ryboflawina; ryboflawina z cynkiem (w postaci siarczanu w dawce 5 mg); ryboflawina z wapniem, fosforem, kwasem foliowym i żelazem; lub ryboflawina, cynk,mwapń, fosfor, kwas foliowy i żelazo. Dzieci otrzymywały stałą dawkę 5 ml syropu dziennie od 30 do 284 dnia życia. W razie śmierci dziecka dokonywano dokładnego wywiadu, badano dane medyczne, celem określenia przyczyny zgonu.

Suplementacja cynkiem jest związana ze znamiennie niższą śmiertelnością, ze współczynnikiem 0,32. Suplementacja wapnia, fosforu, kwasu foliowego i żelaza nie była związana z redukcją śmiertelności, chociaż zaobserwowano statystycznie nieznamienny trend w kierunku redukcji ze współczynnikiem 0,88.

Podawanie cynku niemowlętom urodzonym o czasie, z niską masą urodzeniową w stosunku do wieku ciążowego, powoduje istotną redukcję śmiertelności z przyczyn zakaźnych.

Podawanie pokarmów wzbogabonych w wapń, może być ważnym zabiegiem zwiększającym podaż wapnia u dzieci. Autorzy postanowili sprawdzić, czy dodanie wapnia do produktów zbożowych może dać pozytywne efekty na wchłanianiemwapnia bez zmniejszenia absorpcji żelaza.

W badaniu wzięło udział 27 dzieci w wieku 6 do 9 lat, którym podano 2 posiłki dziennie (30 g produktów zbożowych na posiłek) albo o niskiej zawartości (39 mg/posiłek) lub wzbogacone w wapń (156 mg/posiłek) przez 14 dni. Wchłanianie wapnia określano mierząc poziom stabilnych izotopów dodanych do mleka oraz do produktu zbożowego wzbogaconego w wapń.

Frakcjonowane wchłanianie wapnia ze wzbogaconych produktów zbożowych było wirtualnie takie samo jak z mleka. Frakcjonowana absorpcja wapnia z mleka nie różniła się znamiennie, po dodaniu wzbogaconego lub nisko wapniowego produktu zbożowego. Całkowite wchłanianie wapnia zwiększyło się z 215 ? 45 mg/ /dobę do 269 ? 45 mg/dobę po zastosowaniu produktu wzbogaconego w wapń. Wchłanianie żelaza było takie samo, kiedy dzieci otrzymywały produkty wzbogacone w wapń jak i bez tego dodatku.

Dodanie umiarkowanych ilości wapnia do śniadaniowych produktów zbożowych korzystnie wpłynęło na wchłanianie wapnia i nie zaburzało wchłaniania żelaza. Zastosowanie produktów spożywczych wzbogaconych w wapń może być praktycznym sposobem na zwiększenie podaży wapnia u dzieci.

Dotychczas pozostaje nieznany potencjalny związek między odpływem żołądkowo-przełykowym (GERD), a manifestacjami pozaprzełykowymi w grupie dzieci bez defektów neurologicznych. Autorzy przeprowadzili duże przekrojowe, kontrolowane badanie kliniczne celem określenia związków między GERD, a niektórymi schorzeniami górnych i dolnych dróg oddechowych.

Zidentyfikowano wszystkie dzieci w wieku 2 do 18 lat z GERD, które były obserwowane w latach 1996-2000 w Texas Children´s Hospital. Pacjenci obserwowani w tym samym okresie, nie chorujący na GERD byli w sposób losowy przydzielani jako grupa kontrolna (stosunek 4:1). Z badania wyłączono pacjentów z opóźnieniem psychowo-ruchowym, dziecięcym porażeniem mózgowym lub wrodzonymi anomaliami w obrębie przełyku.

Zidentyfikowano 1980 pacjentów z GERD i 7920 pacjentów z grupy kontrolnej bez GERD. Grupa pacjentów z GERD była starsza niż grupa kontrolna (9,2 lata w porównaniu z 8,6 lat) i częściej w tej grupie były dziewczynki (51,2 % w porównaniu z 47,1%) oraz były to częściej dzieci rasy białej (60,2% w porównaniu z 41,2%). W porównaniu z kontrolą w analizie jednowariantowej, dzieci z GERD miały częściej zapalenie zatok (4,2% vs 1,4%), zapalenie krtani (0,7% vs 0,2%), astmę (13,2% vs 6,8%), zapalenie płuc (6,3% vs 2,3%), rozstrzenie oskrzeli (1,0% vs 0,1%). Natomiast w grupie tej rzadziej występowało zapalenie ucha środkowego w porównaniu z grupą kontrolną (2,1% vs 4,6%). Po dostosowaniu do różnic wieku, płci i przynależności rasowej w analizie regresji, GERD pozostało znamiennym czynnikiem ryzyka dla zapalenia zatok (dostosowany iloraz szans 2,3), zapalenia krtani (OR 2,6), astmy (OR 1,9), zapalenia płuc (OR 2,3) oraz rozstrzeni oskrzeli (OR 2,3).

Refluks żołądkowo-przełykowy u dzieci bez defektów neurologicznych jest związany z kilkukrotnym zwiększeniem ryzyka występowania zapalenia zatok, zapalenia krtani, astmy i zapalenia płuc oraz rozstrzeni oskrzeli. Konieczne są jednak dalsze badania nad związkami przyczynowo-skutkowymi między tymi chorobami.

Celem tego badania było zbadanie wpływu mieszanek sojowych, z dodmtkiem oraz bez dodatku błonnika sojowego, u dzieci z rozwiniętą biegunką w czasie stosowania antybiotykoterapii.

W zamaskowanym, randomizowanym, porównawczym badaniu klinicznym starsze niemowlęta oraz małe dzieci otrzymywały komercyjną mieszankę sojową z/bez dodatku błonnika sojowego przez 10 dni w przypadku wystąpienia biegunki po stosowaniu antybiotykoterapii. Pierwotnymi zmiennymi były czas trwania biegunki, charakterystyka stolców oraz podaż. Wtórną zmienną była masa ciała.

Wszystkie 45 dzieci zakończyło 10-dniowe badanie otrzymując> 30% ich kalorycznego zapotrzebowania z mieszanki. Podaż błonnika z innych pokarmów nie różniła się między grupami i mieściła się w granicach 0,5 g/dobę. Całkowita średnia podaż błonnika grupy pacjentów karmionych mieszanką z dodatkiem błonnika wynosiła 6,53 g/dobę. Średni czas trwania biegunki wynosił 25,1 ? 5,5 godziny w grupie dzieci otrzymujących mieszankę z dodatkiem błonnika oraz 51,6 ? 10,7 godzin w grupie dzieci otrzymujących zwykłą mieszankę.

Czas trwania biegunki indukowanej antybiotykoterapią można znamiennie zmniejszyć stosując mieszankę sojową z dodatkiem błonnika.

Suplementacja dietetyczna witaminą D jest związana z redukcją ryzyka rozwoju cukrzycy typu 1 u zwierząt. Celem tego badania było sprawdzenie, czy suplementacja witaminą D przy prawidłowym poziomie i w jej niedoborze może wpływać na częstotliwość rozwoju cukrzycy typu 1.

Wykonano badanie kohorty urodzeniowej, w którym wszystkie ciężarne kobiety (n = 12 055) w Oulu i Lapland w północnej Finlandii, które miały rodzić w roku 1966 zostały włączone. Dane dotyczące dawek i częstotliwości podawania witaminy D były zbierane w ciągu pierwszego roku życia. Pierwotnej oceny dokonywano na podstawie diagnozy cukrzycy typu I do końca grudnia 1997.