Dziecko przestępując próg zakładu diagnostyki obrazowej znajduje się w świecie dla siebie obcym, jest otoczone nieznanymi ludźmi i sprzętem. Najczęściej przychodzący z nim rodzice również nie mają należytych wiadomości co dziecko czeka w najbliższych minutach i jak mają się zachować. Prawidłowy przebieg badania wymaga współdziałania rodziców i dziecka z personelem zakładu diagnostyki obrazowej. Im dziecko młodsze, tym rola rodziców wieksza. Aby rodzice wyszli po badaniu z poczuciem właściwego działania na rzecz chorego dziecka oraz zadowoleni z wykonanej usługi, konieczne jest właściwe zachowanie personelu medycznego. Aby dziecko współuczestniczyło w diagnostyce konieczne jest nawiązanie z nim kontaktu. A to wymaga wykształcenia w pełnieniu swojej funkcji przez każdą osobę z zespołu zakładu diagnostycznego i umiejętości kształtowania relacji w trókącie personel – dziecko – rodzice.

Szpital jest miejscem, które nie mogłoby funkcjonować bez pacjentów. Wydawałoby się, że pacjent jest najważniejszy, jednak tak się tylko wydaje. Jest to charakterystyczny system społeczny zawierający własną określoną strukturę, normy oraz zadania i problemy. W takim systemie chory znajduje się na najniższej pozycji.

Personel medyczny oczekuje od pacjenta aby:

– oddał swoje zdrowie w jego ręce,

– wykonywał polecenia,

– przestrzegał wcześniej ustanowionych norm, które zresztą nie są pacjentowi najczęsciej znane,

– podporządkował sposób zachowania oraz decyzje do oczekiwań personelu.

Osoby pracujące w szpitalu powinny być świadome tego, że mały pacjent może odczuwać lęk przed:

– diagnozą,

– bólem,

– upokorzeniem,

– leczeniem,

– samotnością,

– brakiem nadziei.

Szpital jest dla chorego dziecka głównym źródłem stresu.

Dla personelu szpital jest znanym miejscem, w którym wykonuje swoją pracę, które opuszcza o ustalonej godzinie, natomiast dla chorego dziecka, szpital stanowi ograniczenie jego aktywności życiowej, często zmianę dotychczasowego życia oraz miejsce, gdzie spodziewa się wraz z rodzicami wyleczenia i tym samym powrotu do zawieszonego na chwile życia codziennego (1).

Dziecko miesięczne i dziecko 14-letnie to zupełnie inni ludzie. Ale istnieje szereg zasad, które należy stosować w kontaktu z dzieckiem i jego rodzicami: