© Borgis - Postępy Fitoterapii 4/2000, s. 18-20
Jerzy Alkiewicz
Biostymina, Bioaron i Bioaron C - roślinne biostymulatory w praktyce lekarskiej
Biostymina, Bioaron and Bioaron C - plant biostimulators in the medical practice
Klinika Pneumonologii i Alergologu Dziecięcej Instytutu Pediatrii AM w Poznaniu
Summary
The reuiew of hitherto existing pharmacological, immunological and clinical works dealing with Biostymina is presented. Basing on this immuno-regulatory action, which is demonstrated in the reuiew, the clinical mew concerning Bioaron C, particularly its administration in the medicine o f the growing agę, is presented.
Roślinne preparaty immunostymulujące od dawna są tematem wielu prac farmakologicznych, biologicznych jak i klinicznych (2, 4, 6, 9). Coraz częstsze występowanie przewlekłych chorób infekcyjnych i zapalnych układu oddechowego jest bodźcem do rozszerzenia terapii klasycznej lekami roślinnymi, a zwłaszcza tymi, które odznaczają się udowodnionymi już właściwościami immunoregulującymi. Związki te mają szczególne zastosowanie w medycynie wieku rozwojowego, w której w ostatnich latach obserwuje się niepokojący, szybki wzrost zachorowań na przewlekłe i nawracające schorzenia dróg oddechowych. Znane już na naszym rynku farmaceutycznym preparaty roślinne, odznaczające się synergistycznym często działaniem związków aktywnych, są często stosowane przez pediatrów i pneumonologów ze względu na ich niezaprzeczalną, udowodnioną skuteczność. W szeroko pojętym kompleksowym leczeniu chorób narządu oddechowego leki te mają swoją ugruntowaną pozycję. Należą do nich m.in. Biostymina, Bioaron i Bioaron C, którym przypisuje się działanie stymulujące i ogólnie regenerujące. Biostymina jest wodnym wyciągiem z liści aloesu. W preparatach
Bioaron i Bioaron C, w celu uwypuklenia działania farmakologicznego, umiejętnie wykorzystano połączenie działania związków czynnych zawartych w wyciągu z liści aloesu drzewiastego i soku z owoców aronii, z dodatkiem witaminy C w preparacie Bioaron C.
Aloes był i jest bardzo ceniony jako surowiec leczniczy w medycynie ludowej wielu krajów świata. Rośliny te cenili już jako surowce lecznicze starożytni Egipcjanie, Asyryjczycy i inne cywilizacje śródziemnomorskie. Z badań przeprowadzonych przez wiele ośrodków naukowych na świecie wynika, że aloesy wyróżniają się wielokierunkowym działaniem leczniczym, co uwarunkowane jest zróżnicowanym składem chemicznym. Wysuszony sok z liści roślin występuje pod różnymi nazwami handlowymi w farmakopeach wielu krajów, w tym również w Farmakopei Polskiej jako „Aloe". Aloe stosowane jest w produkcji różnorodnych leków należących do następujących grup farmakologicznych: remedia cholagoga et choleretica, remedia laxantes, remedia antiphlogistica, remedia advulnantes et mucilaginosa.
Liczba gatunków Aloe nie jest dokładnie znana, najczęściej wymienia się ich około 360; należą one do rodziny Liliaceae lub Asphodelaceae. W wielu krajach najbardziej znane są dwa gatunki: Aloe vera nazwana także Aloe barbadensis oraz Aloe arborescens. Świeży sok wyciśnięty z liści lub miazga liściowa stosowane są w leczeniu miejscowym skaleczeń, oparzeń, odmrożeń, owrzodzeń oraz doustnie w leczeniu chorób przewodu pokarmowego i jako lek wzmacniający.
Z substancji biologicznie aktywnych, które występują u roślin z gatunku Aloe wymienić należy antrazwiązki, pochodne a-pironu, glikoproteiny, substancje śluzowe oraz składniki mineralne. Z antrazwiązków aloina, oprócz działania przeczyszczającego, usprawnia pracę pęcherzyka żółciowego, ułatwia trawienie i poprawia apetyt. Aloina hamuje również degranulację mastocytów spowalniając uwalnianie histaminy z komórek, co sugeruje, że może być stosowana jako czynnik przeciwzapalny.
Glikoproteiny (laktyny) to główne substancje biologicznie czynne gatunków Aloe. Cechą charakterystyczną części białkowej glikoprotein jest wysoka zawartość w ich składzie kwaśnych aminokwasów: kwasu glutaminowego i asparginowego, a niska zawartość metioniny, histydyny i proliny (5). W badaniach biologicznych in uitro wykazano właściwości immunochemiczne glikoprotein P-2 i S-l wyodrębnionych ze świeżych liści Aloe arborescens. Lektyny te charakteryzowały się zdolnościami chemoglutacyjnymi. Ponadto lektyna P-2 reagowała z a-makroglobulinami, aktywowała komponent C-3 i proaktywator C-3 dopełniacza surowicy ludzkiej; stymulowała również proces mitozy b-limfocytów, co w nieswoistej obronie antygenowej odgrywa ważną rolę.
Substancje śluzowe stanowią ważne składniki lecznicze liści Aloe, podobnie jak glikoproteiny charakteryzują się wpływem na układ odpornościowy. W roślinach z gatunku Aloe występuje wiele niezbędnych dla organizmu pierwiastków, wśród których Zn, Mn, Cu, Co, Ni, Mo to pierwiastki śladowe ustroju ludzkiego, których niedobór w organizmie jest powodem różnorodnych zaburzeń, natomiast Na, K, Mg, Ca należą do elektrolitów ustrojowych (5).
Biostymina - wyciąg z aloesu pobudza granulopoezę, wzmaga zdolność pochłaniania, degradacji i rozpoznawania antygenów. Nasila przede wszystkim odporność humoralną, we krwi obwodowej indukuje wzrost liczby limfocytów B, znacznie słabiej oddziałuje na reakcje odpornościowe typu komórkowego (7). Stosuje się ją w przewlekłych i nawracających zakażeniach bakteryjnych, deficytach odpornościowych, dysfunkcjach w produkcji immunoglobulin. Zalicza się ją również do tzw. biostymulatorów, przyspiesza bowiem ziarninowanie i gojenie się ran (7). Zdaniem innych autorów (3) biostymina wzmaga przede wszystkim odporność humoralną ustroju na antygeny. We krwi obwodowej zwiększa jednak również liczbę limfocytów T, wzmaga zatem także reakcje odpornościowe typu komórkowego, pobudza m.in. proces granulopoezy. Biostymina jest stosowana w przewlekłych i nawracających
zakażeniach bakteryjnych i niedoborach odpornościowych związanych z hypoglobulinemią (3).
Wg Ożarowskiego (8) preparaty Bioaron i Bioaron C są przeznaczone szczególnie dla dzieci o zmniejszonej odporności na zakażenia bakteryjne, zwłaszcza górnych dróg oddechowych, szczególnie po dłuższym lub zbyt częstym podawaniu antybiotyków. Mają również zastosowanie w medycynie osób dorosłych, rekonwalescentów i w wieku podeszłym, u chorych z obniżoną aktywnością układu immunologicznego.
Przeprowadzone badania przez Schellera i wsp. (11) na materiale 260 chorych z przewlekłym zapaleniem oskrzeli wykazały, że immunoregulacja za pomocą m.in. biostyminy spowodowała u tych chorych normalizację parametrów immunologicznych z równoczesną poprawą kliniczną.
Badania doświadczalne nad wpływem biostyminy na działanie histaminy przeprowadził Samochowiec (10). Jak wykazał, wrażliwość świnek morskich uległa zmniejszeniu na histaminę pod wpływem zastosowania biostyminy. Zdaniem autora, preparat ten może znaleźć zastosowanie jako preparat wybiórczo stymulujący odpowiedź humoralną.
Powyżej zamieściliśmy fragment artykułu, do którego możesz uzyskać pełny dostęp.
Mam kod dostępu
- Aby uzyskać płatny dostęp do pełnej treści powyższego artykułu albo wszystkich artykułów (w zależności od wybranej opcji), należy wprowadzić kod.
- Wprowadzając kod, akceptują Państwo treść Regulaminu oraz potwierdzają zapoznanie się z nim.
- Aby kupić kod proszę skorzystać z jednej z poniższych opcji.
Opcja #1
29 zł
Wybieram
- dostęp do tego artykułu
- dostęp na 7 dni
uzyskany kod musi być wprowadzony na stronie artykułu, do którego został wykupiony
Opcja #2
69 zł
Wybieram
- dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
- dostęp na 30 dni
- najpopularniejsza opcja
Opcja #3
129 zł
Wybieram
- dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
- dostęp na 90 dni
- oszczędzasz 78 zł
Piśmiennictwo
l. Alkiewicz J.: Sprawozdanie z badania tolerancji syropu Bioaron u dzieci - 1991. 2. Borkowski B. i wsp.: Rośliny lecznicze w fltoterapii. Wyd. Instytutu Roślin i Przetworów Zielarskich, Poznań 1994, 226. 3. Danysz A. (red.): Podstawy Farmakologii. Volumed, Wrocław 1995, 684. 4. Hansel R. et al.: Drogen A-D. Springer-Verlag, Berlin 1998, 209. 5. Kodym A.: Substancje biologicznie aktywne liści aloesu drzewiastego uprawianego w Zakładach Zielarskich HERBAPOL w Klecę. Farm. Poi. 1998, 19:887. 6. Lutomski J., Alkiewicz J.: Leki roślinne w profilaktyce i terapii. PZWL, Warszawa 1993, 111. 7. Mackiewicz S. (red.): Immunologia. PZWL, Warszawa 1991, 358. 8. Ożarowski A.: Preparaty zawierające wyciągi z liści aloesu - opinia. Warszawa 1996. 9. Samochowiec L.: Kompendium fltoterapii. Volumed, Wrocław 1995, 127. 10. Samochowiec L.: Ocena eksperymentalna działania Biostyminy - sprawozdanie z badań dla ZZ HERBAPOL w Klece, 1991. 11. Scheller S. i wsp.: Próby immunoregulacji w przewlekłym zapaleniu oskrzeli. Immunol. Poi. 1989, 3-4:304. 12. Scheller S.: Immunodiagnostyka pracowników hutnictwa oraz immunoregulacja grup z immunodeficytem - sprawozdanie Zakładu Mikrobiologii Śląskiej AM, 1993. 13. Skopińska-Różewska E.: Badania właściwości immunotropowych Biostyminy - sprawozdanie dla Europlant PhytoPharm Klęka 1999. 14. Wagner H.: Pflanziiche Immunostimulanzien. Żur Prophylaxe und Therapie von Erkaltungskrankheiten. Zeitschrift fur Phytherapie, 1996, 17:79. Wagner H.: Roślinne immunostymulatory w zapobieganiu i terapii chorób przeziębieniowych. Herba Polon. 1997, 1:98.
