W dniach 11-13 października 2000 r. został zwołany III Kongres Fitomedycyny. Jego organizatorami były: Towarzystwo Fitoterapii (GPT), Towarzystwo Badania Roślin Leczniczych (GA) i Europejskie Naukowe Stowarzyszenie Fitoterapii (ESCOP). Obrady III Międzynarodowego Kongresu Fitoterapii na progu następnego millennium stanowiły okazję do zbilansowania aktualnego stanu wiedzy fitoterapeutycznej oraz określenia zadań i kierunków badań na najbliższe stulecie.

Mam wrażenie, że obrady Kongresu, o szerokim spektrum tematyki dały wszystkim jego uczestnikom przekonywujące dowody na to, że fitomedycyna jest ważną częścią leczenia w naszym systemie służby zdrowia. Wiedza ta stanowi wyzwanie i zobowiązanie do intensywnej pracy nad nowymi preparatami i wykorzystania na nowo odkrytych roślin dla leczenia obecnie występujących chorób.

Obrady Kongresu odbywały się w nowym ośrodku Wydziału Chemii i Farmacji Uniwersytetu w Monachium. W Ośrodku tym sąsiadującym z Klinikami Uniwersyteckimi oraz Instytutem Genetyki rozwija się wielodyscyplinarną współpracę między farmaceutami, lekarzami i biochemikami.

Z dużą satysfakcją podkreślano na Kongresie wielki postęp jaki nastąpił w okresie ostatnich 10. lat w zakresie jakości, bezpieczeństwa i efektywności fitofarmaceutyków.

W Kongresie brało udział około 600 uczestników z 25 krajów świata. Na program naukowy składały się następujące tematy:

- Biologia molekularna i mechanizmy działania.

- Skryning farmakologiczny wyciągów ziołowych i izolowanych związków.

- Nowe składniki roślin leczniczych o aktywności biologicznej i farmakologicznej.

- Standaryzacja produktów zielarskich.

- Zakażenia wirusowe, grzybicze, pasożytnicze.

- Przewlekłe choroby wątroby łącznie z Virus hepatitis B + B.

- Zapalenia, astma, alergia, reumatyzm.

- Choroby nowotworowe i immunodeficiencia.

- Choroby układu sercowo-naczyniowego.

- Dysfunkcje endokrynologiczne.

- Choroby nowotworowe - prewencja chemiczna. Treść programu Kongresu wypełniło: 9 wykładów plenarnych, 133 doniesień i 151 posterów w ramach sesji plakatowych. Referaty plenarne poświęcono następującym tematom:

- Clinical Trials with Herbal Meddicinal products: Ań Overview.

- The Combretastatins: from Disco very to the Glinie.

- Approaching the problem of Bioequivalence of Herbal Meddicinal Products.

- Cytotoxic Natural Products: New Aspects ofthe Molecular Basis ofAction.

- Pharmacology and clinic of adaptogens.

- Pharmacokinetics and Bioavailability of Phytopharmaceuticals.

- Marine Natural Products as a Biomedical Source.

- Antihypertensive drugs from South American Plants used in Folk Medicine.

- New Drugs for Tropical and Emerging Diseases from African Medicinal Plants Based on Clinical Outcome Ethnomedical Leads.

Wuttke i wsp. z Göttingen (Zakład Endokrynologii Doświadczalnej) przedstawili możliwości zastosowania wyciągu Vitex agnus castus w przypadku przedmiesiączkowej mastodynii. A. Blank i wsp. z Heidelbergu (Szpital Kobiecy - Nauropatia) stosowali preparat Agnus castus w szeregu ginekologicznych wskazaniach jak cykliczna mastalgia, zespół przedmiesiączkowy i zaburzenia miesiączkowania.

Biorąc pod uwagę prolaktynę jako czynnik odpowiadający za wywołanie zaburzeń płodności

Jarry i wsp. upatrują wyciąg z Agnus castus jako środek do leczenia zaburzeń ginekologicznych (zespół przedmiesiączkowy, niewydolność ciałka żółtego itp.).

Brattström z Romanshorn (Szwajcaria) proponuje nowy preparat z Vitex Agnus castus wykonany na bazie alkoholowego wyciągu standaryzowanego na zawartość rastycyny.

Kuhl z Uniwersytetu we Frankfurcie (Klinika Położnictwa i Ginekologii) opisał szereg związków pochodzenia roślinnego zawierającego substancje o właściwościach estrogenów. Rośliny te to nasiona soi, zboża, nasiona olejowe, koniczyna i chmiel.

Seidlova-Wutthe, Jarry z Góttingen (Kliniczna i Doświadczalna Endokrynologia) oraz Knuvener z Zakładu Farmakologii w Miinster opisali właściwości biologiczne oraz mechanizm działania Cimicifuga recemosa u kobiet w okresie menopauzy.

N.E. Rosenthal, V Butterwech, E. Schrader, A. Brattsrón, M. Frede, K. Pullok i M.F. Metzig przedstawili doniesienia o właściwościach farmakologicznych i klinicznych dziurawca przydatnych w leczeniu depresji. R. Winki stosował dziurawiec w leczeniu choroby alkoholowej. R. Koytszkew doniósł o leczniczym działaniu wyciągu z dziurawca w przypadku recurrent Herpes genitalis i Herpes labialis. B. Uehieke i wsp. badali interakcje wyciągu z dziurawca z digoksyną. Stwierdzono redukcję digoksyny 24h-AUC po 14 dniach od 24-27%. Wyniki te wskazują, że potencjał interakcji zależy od dawki dziurawca.

Cockle z Giulford (Anglia) stosował ekstrakt z miłorzębu z dobrymi następstwami u osób starszych. Również Kennedy z Newcastle (Anglia) stosując u młodych ochotników w dawkach 120, 240 i 360 mg wyciągu otrzymał pozytywne wyniki w zakresie kompetencji.

Lucas i wsp. z Auervedy badali następujące rośliny na ich antyhepatotoksyczną przydatność:

Tephrosia purpurea, Piper longum, Cichorium intybus, Boerhaavia diffusa, Vitex neugundo, Embelia ofcinalis, Azadirachta indica, Caesoma esculanta, Tinospora cordifolia, Coscinium fenestratum, Coccinia indica, Trichosanthes dioica.