W ostatnim czasie asortyment krajowych dodatków dietetycznych zwiększył się o zarejestrowany przez Instytut Żywienia i Żywności preparat tabletkowy produkcji „Farmapol” pn.: TOPINULIN, zawierający standaryzowany sproszkowany słonecznik bulwiasty (Topinambur).

Topinambur (Helianthus tuberosus L.) dotarł do Europy w XVII stuleciu, jego ojczyzną jest Ameryka Północna. Zanim został wyparty przez ziemniaki, uprawiano go długi czas jako roślinę warzywną i pastewną.

Do celów spożywczych stosuje się sproszkowane bulwy lub wyciąg z bulw topinambura. Wysoka zawartość prebiotycznej naturalnej substancji balastowej inuliny i oligofruktozy oraz kompleks składników mineralnych o doskonałej dostępności biologicznej zapewniają zdrowe pożywienie. Inulina jako rozpuszczalny błonnik pokarmowy ulega fermentacji mikrobiologicznej do krótkołańcuchowych kwasów tłuszczowych a następnie jest resorbowana w okrężnicy (wartość energetyczna 1 kcal/g). W rezultacie zwiększa się masa kałowa i skraca czas transferu (2). Ze względu na rosnący procent populacji bifidobakterii regularne zażywanie inuliny polepsza florę jelitową.

Inulina redukuje wartość energetyczną pożywienia. Jest stosowana do wzbogacania pożywienia w błonnik dietetyczny lub do zastępowania cukru i tłuszczu. Dobra technologiczna i organoleptyczna jakość obojętnego proszku zezwala na jego wielorakie zastosowanie (1, 2). Na rynku Wspólnoty Europejskiej inulina stanowi część produktów dietetycznych służących obniżeniu zawartości tłuszczów m.in. czekolady i lodów niskokalorycznych (3).

Zastosowanie inuliny w żywieniu diabetyków datuje się od dwudziestu kilku lat. W tym czasie potwierdzono jej korzystne właściwości w takich produktach jak chleb i ciasto przeznaczonych dla diabetyków. Powoduje ona acidozę i hamuje hyperglikemię wywołaną przez glikozę (4, 5).

Inulinę i oligoofruktozę zawiera około 36 tysięcy roślin. Inulina w roślinach stanowi rezerwę energii (magazyn węglowodanów), która jest gromadzona w postaci łańcuchów fruktozy liczących ok. 60 jednostek. Inulina i oligofruktoza występują w takich jarzynach jak karczochy, szparagi, por, cebula i w ziarnach zbóż. W dużych ilościach występuje w korzeniach cykorii i bulwach słonecznika. Polisacharyd – inulina, otrzymywana jest z korzeni niektórych ww. roślin, zwłaszcza z omanu wielkiego, dalii i topinambura.