W listopadzie 2000 roku ukazał się w ramach zasłużonej i cenionej serii „Poradników” wydawnictwa URBAN & FISCHER Verlag München, Jena „Poradnik Fitoterapia” (Leitfaden Phytotherapie), autorstwa prof. dr. Heinza Schilchera i dr Susanne Kammerer.

Poradnik, wydany w podręcznej formie kieszonkowej, stanowi cenne 966-stronicowe Kompendium w zakresie szeroko pojętej fitoterapii. Obejmuje ponad 700 surowców i preparatów zielarskich i jest przeznaczony zarówno dla lekarzy, farmaceutów i przedstawicieli innych kierunków medycznych, jak i bezpośrednio dla pacjentów, dla których stanowi cenne źródło informacji fachowej, szczególnie w samoleczeniu.

Pierwszy rozdział zajmuje się podstawowymi zagadnieniami dotyczącymi lecznictwa zielarskiego. Tłumaczy pojęcie nowoczesnej fitoterapii i jej miejsce w medycynie szkolnej (oficjalnej). Fitoterapia nie powinna być alternatywą dla medycyny szkolnej (oficjalnej), lecz stanowić jej integralną część ukierunkowaną na leczenie sposobami naturalnymi. W ramach powyższego omawia się wymagania jakościowe, aspekty prawne, możliwości i granice stosowania fitopreparatów. Przygotowanie i sposoby aplikacji surowców i przetworów zielarskich oraz zasady sporządzania i ordynowania mieszanek ziołowych uzupełniają ten rozdział ogólny.

Rozdział drugi przedstawia „profile roślinne”, bazując przede wszystkim na monografiach Komisji E, zarówno pozytywnych jak i negatywnych, powstałych w latach 1978-1995. Monografie pozytywne zostały uzupełnione nowszymi danymi badawczymi pochodzącymi z ostatnich lat, tzn. po ostatnich publikacjach Komisji E. Do nich zalicza się również mechanizmy działania poszczególnych surowców i przetworów. W ten sposób zawarte w Poradniku profile poszczególnych surowców zawierają w dużej mierze większy zakres danych niż obowiązuje w aktualnie powstających monografiach ESCOP-u (European Scientific Cooperative on Phytotherapy) i WHO (World Health Organization).

Monografie surowców uzupełniono szeregiem „Stałych zestawień surowców roślinnych” o określonym zakresie działania terapeutycznego.

Tabelę negatywnie ocenionych przez Komisję E surowców uzupełnia uzasadnienie takiej decyzji, np. zawartość substancji trujących lub szkodliwych, niekorzystny stosunek korzyści do ryzyka itp.

Każda monografia zawiera poza nazwą surowca (niemiecka i łacińska) dane dotyczące:

– substancji aktywnych decydujących o efekcie terapeutycznym;

– zawartości substancji w zależności od sposobu ekstrakcji;

– działania terapeutycznego;

– mechanizmu działania;

– zaleceń (wg Komisji E);

– innych wskazań w oparciu o badania kliniczne i lecznictwo doświadczalne;

– działań ubocznych;

– interakcji;

– form aplikacji;

– ewentualnych dodatkowych możliwości wykorzystania pozamedycznego.

Ciekawym uzupełnieniem stosowanym w „profilach” jest „zróżnicowanie” surowców i fitopreparatów. Podczas gdy przepisy Komisji E zalecają dla określonych jednostek chorobowych kilka surowców i przetworów, autorzy Przewodnika przedstawiają dla nich pewną kolejność przydatności w stosowaniu na podstawie różnych zakresów farmakologicznych.

Na uwagę zasługują świetne kolorowe fotografie wszystkich surowców.

Rozdział „Profile roślinne” zawiera monografie pozytywne 200 surowców i 18 „stałych zestawień” oraz tabelę 126 surowców z negatywną oceną.

W drugiej części książki przedstawiono schorzenia podzielone na główne kierunki terapeutyczne:

11. schorzenia psychiczne i psychosomatyczne;

12. schorzenia sercowo-krążeniowe;

13. schorzenia naczyniowe;

14. schorzenia dróg oddechowych;

15. schorzenia przewodu żołądkowo-jelitowego 15. i trawiennego;

16. schorzenia przewodu moczowo-płciowego;

17. schorzenia ginekologiczne, położnictwo;

18. schorzenia aparatu ruchu;

19. schorzenia neurologiczne;

10. schorzenia skórne;

11. fitopreparaty do wzmocnienia sił obronnych i sprawności fizycznej (adaptogeny i immunomodulatory).