Prof. zw. dr hab. med. dr h.c. Jan Hasik urodził się 15.03.1922 r. w Rawiczu. Po ukończeniu szkoły podstawowej przyjęty został do Państwowego Gimnazjum w Rawiczu, a po ukończeniu IV klasy, w wyniku egzaminu konkursowego, do V Kompanii Korpusu Kadetów Nr 2 im. Marszałka E. Śmigłego-Rydza w 1938 r. We wrześniu 1939 r. bierze czynny udział jako kadet IV Kompanii Korpusu Kadetów w obronie Lwowa przed Niemcami. W grudniu 1939 r. wraca do rodzinnego Rawicza i zmuszony przez Niemców podejmuje pracę fizyczną w Fabryce Maszyn i Odlewni Żeliwa J. Linza. Pod koniec wojny pracuje jako kreślarz maszynowy w biurze kreślarskim. Po wyzwoleniu Rawicza w 1945 r. wstępuje do ostatniej klasy licealnej Państwowego Liceum w Rawiczu, gdzie 31 lipca 1945 r. uzyskuje świadectwo dojrzałości.

Przyjęty w wyniku egzaminu konkursowego na Wydział Lekarski Uniwersytetu Poznańskiego, uzyskuje 30.01.1952 r. dyplom lekarski z odznaczeniem. W czasie studiów był Przewodniczącym Studenckiego Towarzystwa Naukowego przy Akademii Medycznej w Poznaniu.

Od października 1951 r. pracował w II Klinice Chorób Wewnętrznych Akademii Medycznej w Poznaniu pod kierunkiem prof. dr Jana Roguskiego. Stopień doktora medycyny uzyskał w 1959 r. na podstawie pracy pt. „Kwas askorbinowy w przewlekłej niewydolności krążenia”. Przewód habilitacyjny ukończył pomyślnie w 1964 r. na podstawie pracy pt. „Zmiany hemodynamiczne u chorych z nadczynnością tarczycy i czerwienicy prawdziwej leczonych izotopami promieniotwórczymi”. We wrześniu 1972 r. otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego, a w czerwcu 1980 r. – profesora zwyczajnego.

Od kwietnia 1970 r. był Kierownikiem Kliniki Gastroenterologii Instytutu Chorób Wewnętrznych Akademii Medycznej w Poznaniu, od 1985 r. był Dyrektorem tegoż Instytutu. Był organizatorem Wojewódzkiego Ośrodka Dietetycznego w Poznaniu przy II Klinice Chorób Wewnętrznych Akademii Medycznej, a po dziesięciu latach Kierownikiem tej placówki. Od 1972 r. pełnił obowiązki Prodziekana Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Poznaniu, a w 1975 r. został wybrany Dziekanem Wydziału Lekarskiego, którą to funkcję pełnił do września 1981 r. Na tym stanowisku wniósł szczególnie duże zasługi organizacyjne dla dobra Uczelni, zyskując powszechną opinię jako – Dziekan Dziekanów.

Był wyróżniającym się pracownikiem nauki, stale podnoszącym swoje kwalifikacje zawodowe i dążącym wytrwale do poznania tajników wiedzy klinicznej. Jego dorobek naukowy jest imponujący – opublikował w czasopismach krajowych i zagranicznych 595 prac, w tym 83 książki; przeszło 20% prac zostało opublikowanych za granicą.