W badaniach na izolowanym jelicie cienkim i tchawicy szczura autor posługiwał się „frakcją wyciągu z kłącza lepiężnika rozpuszczoną w wodzie”, niżej podaje, że „zawartość kapsułki 300 mg badanego leku była rozpuszczona w 10 ml płynu Krebsa”. W badaniach klinicznych autor stosował „jednorazowe dawki 600 mg sproszkowanego kłącza lepiężnika”. W części pracy omawiającej wyniki badań na izolowanych narządach stosowany był „supernatant”, a w części klinicznej „kapsułki badanego leku”.

Niestety, nie wiem co w istocie badał autor, czy były to kapsułki zawierające ekstrakt z lepiężnika (rozpuszczalny w płynie Krebsa), a może sproszkowany korzeń. Nie wiadomo też czy były to kapsułki fabryczne, czy sporządzone przez autora, czy surowiec był mianowany na zawartość frakcji seskwiterpenowej i flawonoidowej (lub jednej z nich), czy użyty surowiec należał wyłącznie do rasy petasinowej, czy może częściowo do rasy furanowej. Znaczenie ma także stopień rozdrobnienia surowca i podanie, co w tych badaniach oznacza „supernatant” oraz jaką miał zawartość związków czynnych.

W badaniach na izolowanym jelicie cienkim i tchawicy szczura nie stwierdzono wpływu na kurczliwość tych narządów po podaniu „supernatant”, lecz gdy podano acetylocholinę i „supernatantu” nastąpiło zmniejszenie amplitudy skurczu obu izolowanych preparatów. Z obserwacji tych nie wyciągnięto żadnych wniosków, a tymczasem mają one duże znaczenie dla oceny wartości leczniczej badanego surowca. Właściwe wnioski wyciągnął prof. Bartolotti, który w 1954 r. badał przez sześć miesięcy w szpitalu w Alessandri (Italia) chorych z zaburzeniami ciśnienia krwi. Stwierdził on, że chorzy z obniżonym ciśnieniem tętniczym (hypotonia) już po kilku dniach podawania preparatu z lepiężnika reagowali uchwytnym podwyższeniem ciśnienia skurczowego i rozkurczowego, a wkrótce następowała normalizacja ciśnienia krwi do wartości fizjologicznych. Zwiększenie dawkowania preparatu z lepiężnika nie powodowało dalszych zmian ciśnienia. Udowodniono tym, że lepiężnik może być pomocny w leczeniu hypotonii i towarzyszących jej objawów oraz, że posiada zdolność przywracania równowagi czynnościowej w układzie sercowo-naczyniowym. Właściwości tego rodzaju nie są wyjątkiem wśród roślin leczniczych, ale nie są znane wśród leków syntetycznych. R. Cohen i wsp. (Therapie 19, 1964, 357-374), badając w klinice wyciągi z dymnicy pospolitej – Fumaria officinalis wykazali, że regulują one wydzielanie żółci przez wątrobę, gdyż są w stanie zwiększać lub zmniejszać jej ilość i tym samym przywracać prawidłowy jej poziom w organizmie. Działanie to nazwano ambocholeretycznym.

Wyciągi z kłącza lepiężnika mają udokumentowane naukowo własności rozkurczowe, podnoszące ciśnienie krwi, przeciwzapalne i w pewnym stopniu metaboliczne, dlatego ich zakres stosowania leczniczego jest obecnie dość znaczny i może być rozszerzony przez dalsze badania farmakologiczne i kliniczne. Konieczna jest jednak weryfikacja i aktualizacja niektórych dawnych opinii o lepiężniku. W dziele „Rośliny Lecznicze w Fitoterapii”, Poznań 1994, które zawiera zakresy stosowania roślin leczniczych opracowane przez Komisję E w RNF, znajdują się dwie monografie z 1990 r. o lepiężniku – Petasitidis folium całkowicie negatywna i Petasitidis rhizoma dopuszczająca stosowanie w zakresie „wspomagania leczenia ostrych bólów spastycznych w obrębie dróg moczowych, szczególnie w kamicy” i określająca działanie jako „znoszące stany skurczowe”. Niniejsze zalecenia są obwarowane warunkami: dobowa dawka przetworów ma odpowiadać 4,5-7 g surowca oraz ma zawierać nie więcej niż 1 mg alkaloidów pirolizydynowych. Podano też, że „lepiężnik różowy zawiera we wszystkich częściach znacznie zróżnicowane ilości alkaloidów pirolizydynowych” działających hepatotoksycznie i rakotwórczo.