Badania kliniczne obejmowały 440 pacjentów z dyspepsją. Wszyscy chorzy cierpieli z powodu zaburzeń trawiennych przeciętnie od 17 tygodni. Prawie 80% chorych podawało, że dolegliwości trawienne nasilały się pod wpływem obciążeń psychicznych (dyspepsia nervosa).

Chorzy przez 4 tygodnie przyjmowali dwa razy dziennie jedną kapsułkę zawierającą etanolowy wyciąg z kłącza Curcuma longa L. (CurcuTruw). Głównymi składnikami biologicznie aktywnymi wyciągu były: kurkuminoidy i olejek eteryczny.

Już po pierwszym tygodniu stosowania preparatu około 60% pacjentów sygnalizowało, że wiele objawów towarzyszących temu schorzeniu, takich jak bóle brzucha, nudności, wzdęcia, odbijanie, uczucie napięcia oraz dolegliwości skurczowe żołądka i jelit, wyraźnie ustępowało. Po miesiącu terapii wymienione dolegliwości u 86,6% pacjentów mijały bezpowrotnie lub w znacznym stopniu były ograniczone. Ponad 95% chorych preparat tolerowało bardzo dobrze lub dobrze. Niepożądanego działania nie odnotowano. Na tej podstawie postawiono wniosek, że wyciąg z kłącza Curcuma longa może znaleźć zastosowanie w leczeniu niestrawności na tle nerwowym.

Preparaty z liści szałwi (Salvia officinalis L.) stosowane są w lecznictwie powszechnie, mniej znane są natomiast właściwości lecznicze kwiatów tej rośliny. Okazało się, że preparat bezolejkowy przygotowany z kwiatów szałwi (Arhama-Terno) odznacza się działaniem przeciwstresowym, a także podwyższa poziom żelaza w surowicy krwi.

Badania przeprowadzone na 300 chorych, w tym 244 kobietach i 76 mężczyznach, z nerwicami typu wegetatywnego. Chorym przez 4-6 tygodni trzy razy dziennie podawano 15 ml wyciągu wodnego z kwiatów szałwii, bogatego w garbniki i flawonoidy.

Efekty lecznicze stanów nerwicowych oceniano jako bardzo dobre i dobre u 74% pacjentów, mierne u 17% i niewystarczające tylko u 9% pacjentów.

Interesujące wyniki otrzymano u 22 chorych z niedoborami żelaza. W trakcie leczenia zawartość tego pierwiastka wzrosła u nich z 14,9 do 18,3 mmola (o około 20%), co zostało uznane za zjawisko ważne klinicznie. Działanie to autorzy przypisują między innymi obecności w wyciągu z kwiatów szałwii kwasu rozmarynowego. Przewiduje się stosowanie tego preparatu u chorych z niedokrwistością spowodowaną niedoborem żelaza.

Dotychczas za skuteczną i bezpieczną substancję w leczeniu choroby Leśniowskiego i Crohna (przewlekłe zapalenie ziarninujące jelita krętego i ślepego) uważano mesalazynę (kwas 5-amino-2-hydroksybenzoesowy).

Ze względu na to, że działanie lecznicze mesalazyny polega na hamowaniu wytwarzania leukotrienów powstających w komórkach jelitowych przy udziale lipooksygenazy, naukowcy z Uniwersytetu z Mannheim postanowili sprawdzić, czy takim działaniem leczniczym odznacza się wyciąg z kadzidłowca (Boswellia serrata), także charakteryzujący się hamowaniem aktywności lipooksygenazy. Wyciąg z kadzidłowca H 15 zawierał w swym składzie 50-70% żywicy (w której prawie połowę zajmuje kwas bosweliowy) oraz 4-8% olejku eterycznego.

W badaniach z podwójnie ślepą próbą uczestniczyło 102 chorych z aktywną fazą choroby Leśniowskiego i Crohna, którzy przez 8 tygodni przyjmowali dziennie 4,5 g mesalazyny lub 3,6 g wyciągu H 15 z kadzidłowca.

W podsumowaniu badań stwierdzono, że zarówno mesalazyna, jak i wyciąg z kadzidłowca polepszają stan kliniczny pacjentów z chorobą Leśniowskiego i Crohna, przy czym efekt leczniczy był wyraźniejszy w przypadku kadzidłowca, a także powodował on dwukrotnie mniej efektów ubocznych w porównaniu z mesalazyną. Stąd wyciąg z kadzidłowca, dający korzystniejszy profil korzyści i ryzyka niż mesalazyna, przewidywany jest do stosowania w lecznictwie.

Cukrzyca pierwotna typu II albo regulacyjna należy do tak zwanych cukrzyc insulinoniezależnych, na którą cierpi wielu ludzi dorosłych. Wśród licznych roślin pomocnych w leczeniu tego schorzenia znajduje się także żeń-szeń amerykański (Panax quinquefolium). Wskazują na to opisane poniżej badania kliniczne.

Badania obejmowały 9 osób z cukrzycą typu II oraz 10 osób bez cukrzycy. Pacjenci obu grup otrzymywali doustnie po 3 g sproszkowanego wyciągu z korzenia żeń-szenia amerykańskiego lub placebo na 40 minut przed podaniem lub równocześnie z podaniem doustnym 300 ml roztworu zawierającego 25 g glukozy. Każdy pacjent poddawany był naprzemiennie powyższej procedurze z tygodniową przerwą pomiędzy doświadczeniami. Próbki krwi pobierano z palca po 2 godzinach od podania glukozy.