SZANOWNA PANI MINISTER

Zdrowie narodu jest jedną z jego największych wartości. W obecnym, tak trudnym dla naszego społeczeństwa okresie kondycja zdrowotna Polaków nie jest najlepsza i pogarsza się stale. Równocześnie rodzima służba zdrowia znajduje się w impasie organizacyjnym, zaopatrzeniowym i niewątpliwie także moralnym. W aptekach pogłębia się niedobór leków, również tych z grupy ratujących życie. Brak też środków na zakup urządzeń medycznych.

Nadszedł więc czas i konieczność, aby zwrócić się ku rozwiązaniom niekonwencjonalnym, bez oglądania się na panującą u nas doktrynę medyczną, na dogmatyzm i automatyzm w sposobie myślenia określonych grup lekarzy i decydentów.

Tę nową drogę wskazała już dawno Światowa Organizacja Zdrowia formułując w 1978 r. postulat włączenia w zakres praktycznej medycyny wszelkich sposobów służących ratowaniu zdrowia, niezależnie od ich pochodzenia. Przede wszystkim chodzi o jak najpełniejsze wykorzystanie własnych zasobów roślin leczniczych, a więc o bardziej powszechne, ujęte w ramy organizacyjne stosowanie ziół i preparatów ziołowych.

Nowocześnie pojęte ziołolecznictwo powinno stać się partnerem lecznictwa oficjalnego, powinno je wspomagać wszędzie tam, gdzie niezbędne jest wykorzystanie szczególnych walorów roślin leczniczych, zwłaszcza dla osób przewlekle chorych, rekonwalescentów, dzieci, osób w wieku podeszłym, kobiet w ciąży i karmiących oraz dla szeroko pojętej profilaktyki leczniczej. W kształtowaniu naszego stosunku do ziołolecznictwa należałoby oprzeć się na sprawdzonych od dawna wzorcach z krajów zachodnich, w szczególności na doświadczeniach Republiki Federalnej Niemiec, jako ojczyzny nowoczesnej fitoterapii.

W Polsce jest obecnie około 5-6 milionów zwolenników ziołolecznictwa i liczba ta stale się powiększa, ze względu na coraz ostrzej występujące zagrożenie ze strony leków syntetycznych. Jednocześnie duża część społeczeństwa ma bardzo utrudniony dostęp do leków roślinnych, ponieważ wskutek wieloletnich zaniedbań, odczuwa niedostatek dosłownie wszystkiego – leków ziołowych, lekarzy, przychodni, klinik, aptek, laboratoriów, czasopism, książek, a także życzliwej atmosfery, rozumnych zarządzeń i prawidłowych działań. Wiele osób preferujących ziołolecznictwo wyraża pogląd, że czują się ograniczone w możliwości swobodnego wyboru sposobu ratowania własnego zdrowia i że jest to niezgodne z Konstytucją PRL.

Innym, popularnym sposobem leczenia jest homeopatia, która ma na świecie miliony zwolenników, a w Polsce około 2 mln, zwłaszcza w Poznańskiem i na Śląsku. Niezależnie od różnych indywidualnych poglądów na homeopatię, wykazała ona w ciągu ponad 160 lat istnienia niepodważalną użyteczność społeczną, stając się alternatywną możliwością ratowania zdrowia. Jedną z jej ważnych zalet jest brak powodowania szkodliwych objawów, a więc niebezpieczeństwa przedawkowania. Ze względu na stosowanie bardzo dużych rozcieńczeń leków homeopatycznych, wywierają one działanie bodźcowe, uruchamiające mechanizmy obronne organizmu. W Polsce homeopatia jest ignorowana przez świat lekarski i nie ma zapewnionych elementarnych możliwości rozwojowych.

W ocenie pożytków płynących ze stosowania ziołolecznictwa i homeopatii należy wziąć również pod uwagę aspekty finansowe. Oba te kierunki leczenia wymagają wielokrotnie niższych nakładów niż leki syntetyczne opierające się w znacznej mierze na surowcach pochodzenia zagranicznego. A więc leki i leczenie tymi metodami mogłyby spełniać oczekiwania znacznej części ludzi chorych: żyjących w warunkach coraz większego zagrożenia ekologicznego i ogromnych trudności gospodarczych.

Z powyższych rozważań płyną liczne wnioski, które w sposób skrócony i ogólny można sformułować następująco: