Olejek sandałowy, otrzymywany z drewna sandałowca białego ( Santalum album L.), zawiera ponad 90% alkoholu seskwiterpenowego santalolu. Santalol zawiera w swoim składzie 50-60% α-santalolu i 20-25% β-santalolu. Olejek sandałowy w medycynie orientalnej stosowany jest jako afrodyzjak, środek przeciwdepresyjny, relaksacyjny i uspokajający.

Badania obejmowały 36 młodych ludzi, w tym 18 mężczyzn i 18 kobiet, podzielonych na 3 grupy po 12 osób (6 mężczyzn i 6 kobiet w grupie). Jedna grupa ochotników otrzymywała w postaci aerozolu wodę (grupa kontrolna), druga olejek sandałowy, a trzecia α-santalol w postaci czystej substancji. Olejek eteryczny i α-santalol podawano w postaci nebulizacji w ilości 250 mg na jeden zabieg trwający 20 min. Badania wykonywano w 2 lub 3 powtórzeniach.

Wykazano, że olejek sandałowy zwiększał przewodnictwo skóry o 15,9%, częstotliwość mrugnięć powieką o 10,1%, powodował odprężenie o 53,2%, obniżał koncentrację uwagi o 32,6%, zmniejszał zdolności manualne o 24,8% oraz poprawiał nastrój o 17,1%. Łącznie jego działanie relaksacyjne oceniono na około 25% w porównaniu do kontroli. Bardzo podobne działanie relaksacyjne wykazywał α-santanol. Na tej podstawie autorzy sugerują zastosowanie praktyczne obu substancji w aerozoloterapii.

Badania miały na celu określenie przydatności etanolowego ekstraktu z propolisu (EEP) jako środka ochraniającego wątrobę i nerki przed szkodliwym działaniem czterochlorku węgla (CCl₄). W badaniach użyto szczury, które zatruwano na drodze doustnego podawania 0,5 ml/kg masy ciała CCL₄ przez 3 dni. Następnie przez kolejne 3 dni szczurom podawano 50, 100, 200 i 400 mg/kg m.c. EEP (o zawartości 62,8% substancji biologicznie aktywnych. Jako kontrolę pozytywną wykorzystano sylimarynę w dawce 50 mg/kg m.c. szczura.

Stwierdzono, że podawanie CCl₄ powodowało bardzo duże uszkodzenia organizmu szczurów, które oceniano na podstawie parametrów biochemicznych surowicy krwi oraz tkanek wątroby i nerek. Natomiast wielokrotne podawanie EEP w dużym stopniu przywracało pierwotny stan tych narządów. Po podaniu 50 mg EEP całkowita wartość ochronna wynosiła 45,3%, po podaniu 100 mg – 53,9%, po podaniu 200 mg – 64,8% i po podaniu 400 mg/kg m.c. EEP, całkowita wartość ochronna wątroby i nerek przed uszkodzeniem przez CCl₄ wynosiła 70,0%. Dla porównania wartość ta w odniesieniu do sylimaryny (50 mg/kg m.c.) wynosiła 70,6%.

Badania wykazały, że wielokrotne podawanie EEP w dużym stopniu zapobiegało uwalnianiu transaminaz (asparaginianowej i alaninowej), alkalicznej fosfatazy, dehydrogenazy mleczanowej, γ-glutamylo transpeptydazy oraz mocznika i kwasu moczowego w surowicy krwi; usprawniało aktywność enzymów metabolizujących leki w mikrosomach wątrobowych, takich jak hydroksylaza anilinowa i demetylaza N-amidopirynowa; wyraźnie hamowało peroksydację lipidów oraz w dużym stopniu zwiększało poziom glutationu w wątrobie i nerkach; powodowało korzystne zmiany zawartości węglowodanów (glukozy we krwi i glikogenu w tkankach), zawartości białka (w surowicy, mikrosomach i tkankach) oraz zawartości lipidów (triglicerydów oraz cholesterolu całkowitego i zestryfikowanego w surowicy krwi, wątrobie i nerkach) w porównaniu z kontrolą (CCl₄).