4. Zwykle jako lek pierwszego rzutu stosujemy leki z grupy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI). Można wprowadzić także moklobemid, wenlafaksynę, mirtazapinę, tianeptynę.

5. Jako leki drugiego rzutu stosujemy trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (TLPD).

6. W przypadku dystymii zalecane są leki z grupy SSRI, moklobemid, tianeptyna.

Wiadomo, że najbardziej epileptogennym lekiem jest amitryptylina z grupy TLPD. Imipramina również wykazuje duże ryzyko wystąpienia napadów padaczkowych, szczególnie przy dawce większej niż 200 mg. Blumer i Zieliński (1988) stosowali małe dawki imipraminy 100-150 mg u pacjentów z międzynapadowymi zaburzeniami dysforycznymi obserwując lekooporność u 15% pacjentów. Uważa się, że imipramina nie powinna być stosowana jako lek pierwszego rzutu w leczeniu zaburzeń psychicznych u pacjentów chorych na padaczkę. Jeśli jest konieczność jej zastosowania, należy wprowadzać lek powoli i w małych dawkach (4).

Klomipramina i maprolityna istotnie obniżają próg drgawkowy, stosowanie klomipraminy niesie ze sobą także niebezpieczeństwo wystąpienia zespołu serotoninowego. Podobnie bupropion jest lekiem wysoce epileptogennym i należy go uznać za przeciwwskazany u pacjentów chorych na padaczkę.

Maprotylina ma wysoki potencjał epileptogenny, niesie ze sobą 7-krotnie podwyższone ryzyko drgawek, jest zatem przeciwwskazana u pacjentów z współwystępującą padaczką.

Na tle TLPD dezypramina charakteryzuje się umiarkowaną epileptogennością, jednak w badaniach na zwierzętach obniża próg drgawkowy. Ze względu także na 18% ryzyko wystąpienia napadów po przedawkowaniu powyższy lek powinien być stosowany u pacjentów z padaczką z wyjątkową ostrożnością.

Wydaje się, że doksepina niesie ze sobą niskie ryzyko wystąpienia napadu padaczkowego, ale ilość danych na temat potencjału epileptogennego powyższego leku jest niewielka. Wydaje się jednak, że u pacjentów chorych na padaczkę jest lekiem z wyboru, jeśli są wskazania do zastosowania leków z grupy TLPD. Podobnie mianseryna wydaje się lekiem względnie bezpiecznym, choć są doniesienia o występowaniu niedrgawkowych stanów padaczkowych po tym leku, a w badaniach na zwierzętach stwierdzono działanie obniżające próg drgawkowy.

Za stosunkowo bezpieczne uważane są leki z grupy SSRI, moklobemid, mirtazapina, wenlafaksyna, tianeptyna. W badaniach wieloośrodkowych moklobemidu jedynie sporadycznie opisywano występowanie napadów po zastosowaniu tego leku. Brak też istotnych interakcji między nim a lekami przeciwpadaczkowymi. Ze względu na bezpieczeństwo może być uważany za lek z wyboru w leczeniu depresji u pacjentów chorych na padaczkę. Leki z grupy SSRI uważane są za najbezpieczniejsze. Mają jeden z najniższych wskaźników epileptogenności oraz najmniej interakcji z lekami przeciwpadaczkowymi. Wydaje się, że najbardziej optymalnym wyborem u pacjenta z padaczką, jeśli chodzi o grupę SSRI jest citalopram oraz sertralina, w dalszej kolejności fluoksetyna (ze względu na interakcje z karbamazepiną oraz fenytoiną), fluwoksamina (podobnie jak fluoksetyna), paroksetyna (ze względu na interakcje z fenytoiną). Wenlafaksyna jest lekiem mało epileptogennym o znikomych interakcjach z lekami przeciwpadaczkowymi oraz skutecznym w niskich dawkach. Wysokie dawki niosą ze sobą ryzyko niepokoju, akatyzji oraz zwiększenia częstości napadów u pacjentów z padaczką, dlatego warto zachować ostrożność przy stosowaniu tego leku w powyższej grupie chorych. Mirtazapina ma porównywalną do wenlafaksyny skuteczność oraz brak istotnych interakcji z lekami przeciwpadaczkowymi. Wydaje się bezpiecznym lekiem przeciwdepresyjnym w tej grupie chorych (13, 14, 18, 19, 20).

Elektrowstrząsy są bezpiecznym i skutecznym sposobem leczenia niepoddającej się farmakoterapii depresji lub wskazane tam, gdzie leczenie lekami przeciwdepresyjnymi jest niewskazane. Szczególne wskazania to (12):

– ciężka lub psychotyczna depresja z tendencjami samobójczymi przy braku skuteczności farmakoterapii,

– duże ryzyko próby samobójczej u chorego odmawiającego przyjęcia leków,

– ciężka lub psychotyczna depresja u pacjenta z padaczką wyraźnie związana z okresem ustąpienia napadów padaczkowych.

Bezwzględnymi przeciwwskazaniami do terapii elektrowstrząsami są (20):

– guz mózgu,

– świeży zawał mięśnia sercowego,

– tętniak mózgu,

– przebyte powikłania podczas wcześniejszej terapii elektrowstrząsami.

Przeciwwskazania względne to: