Celem zabiegów laserowych w jaskrze jest zmniejszenie ciśnienia wewnątrzgałkowego (c.w.) poprzez zmniejszenie odpływu, ułatwienie przepływu lub zmniejszenie wytwarzania cieczy wodnistej. Laseroterapia w leczeniu jaskry została powszechnie wprowadzona w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku (1) i jest stosowana najczęściej jako procedura uzupełniająca dla leczenia farmakologicznego lub chirurgicznego.

Celem pracy jest omówienie skuteczności i bezpieczeństwa obecnie stosowanych zabiegów laserowych stosowanych w jaskrze wtórnej.

Wyróżniamy wiele postaci jaskry wtórnej, które zostały szeroko omówione w tym wydaniu poświęconym problematyce prowadzenia pacjentów z jaskrą wtórną. Leczenie laserowe najczęściej stosujemy:

? W jaskrze wtórnej w przebiegu zespołu rozproszenia barwnika (JPEX).

? W jaskrze wtórnej w przebiegu zespołu rzekomego złuszczania (JZRB).

? W jaskrze neowaskularnej.

? W jaskrze pozapalnej.

? W jaskrze złośliwej.

Do procedur laserowych najbardziej popularnych wykonywanych w jaskrze wtórnej należy:

? Trabekuloplastyka laserowa.

? Selektywna trabekuloplastyka laserowa.

? Irydotomia obwodowa.

? Cyklofotokoagulacja.

Do metod rzadziej stosowanych i często stanowiących uzupełnienie zabiegów chirurgicznych zaliczamy:

? Trabekulosklerostomię laserową.

? Trabekuloablację.

Trabekuloplastykę laserową (LT – Laser Trabeculoplasty), jedną z najczęściej wykonywanych zabiegów w jaskrze wtórnej, wykonuje się za pomocą lasera argonowego (ALT – Argon Laser Trabeculoplasty) i diodowego (DLT). Wg Wise´a i Witter´a (1) energia termiczna wyzwolona podczas absorpcji promieniowania powoduje obkurczenie włókien kolagenowych trabekulum, co skutkuje zmniejszeniem średnicy pierścienia beleczkowania i otwarciem przestrzeni międzybeleczkowych. Dodatkowo zabieg ten stymuluje komórki trabekulum do produkcji prostaglandyn i napływ makrofagów fagocytujących niepotrzebne fragmenty siateczki beleczkowania. Te wszystkie zjawiska prowadzą do ułatwienia odpływu cieczy wodnistej drogą klasyczną.

Wskazaniami do wykonania LT są, ogólnie mówiąc, nietolerancja leków miejscowych, niesystematyczne stosowanie leków przeciwjaskrowych, obecność przeciwwskazań do zabiegu operacyjnego lub brak zgody pacjenta na jego wykonanie. Według wyników badania The Glaucoma Laser Trial trabekuloplastyka laserowa może być stosowana jako leczenie „pierwszego rzutu” w obniżaniu c.w. Pierwotne zastosowanie LT zmniejsza ilość stosowanych kropli przeciwjaskrowych, co poprawia jakość życia chorego, zmniejsza ilość efektów ubocznych i zmniejsza koszty leczenia dla chorego (nawet jeśli sam zabieg LT jest relatywnie kosztowny). Badania GLT wykazały, że w oczach w których najpierw zastosowano trabekuloplastykę laserową c.w. w długotrwałej obserwacji jest niższe, a ubytki w polu widzenia mniejsze niż w grupie chorych stosujących w pierwotnym leczeniu krople (2, 3, 4).

Idealnym kandydatem do przeprowadzenia LT jest wiek powyżej 50 r.ż., z wyjątkiem osób z JZRB, którzy lepiej odpowiadają na leczenie w młodszym wieku, barwnik w beleczkowaniu na minimum 2+, relatywnie wysokie wyjściowe wartości c.w. i pierwszy zabieg. Przedstawione kryteria spełniają pacjenci z JPEX i JZRB (5, 6, 7).

Nie powinno kwalifikować się pacjentów do LT z wąskim kątem przesączania lub ze zrostami w kącie, w zapaleniu błony naczyniowej, a także przy zaawansowanym uszkodzeniu nerwu wzrokowego ze względu na możliwą zwyżkę c.w. tuż po zabiegu. Zaraz po zabiegu może dojść obok wzrostu c.w. do łagodnego zapalenia tęczówki. Powikłaniom tym zapobiega się podawaniem bezpośrednio przed zabiegiem alfa2-agonisty, a po zabiegu leków przeciwzapalnych i ponownie alfa2-agonisty. Niekiedy w późniejszym okresie pojawiają się obwodowe zrosty przednie, zwłaszcza wtedy, gdy wiązka laserowa była niewłaściwie ogniskowana.

Trabekuloplastykę laserową można wykonać na pełnym obwodzie kąta (360 stopni) lub połowie obwodu (180 stopni). LT na 180° daje mniejszy odczyn zapalny w przednim odcinku oka i mniejszy skok c.w. po zabiegu, a w przypadku spadku skuteczności można ją powtórzyć na pozostałych 180°. LT na 360° skuteczniej obniża c.w. w początkowym okresie i efekt hipotensyjny trwa dłużej ale przy spadku efektu nie powinno się powtarzać zabiegu z uwagi na bliznowacenie beleczkowania i związaną z tym niską i krótkotrwałą skuteczność (8, 9).

LT pozwala na obniżenie c.w. nawet do 30%, a efekt hipotensyjny u pacjentów z JPEX może wystąpić u 97% i utrzymać się do roku. Następnie skuteczność spada i utrzymuje się u 50 do 70% oczu do 5 lat (5). W oczach z JZRB skuteczność zabiegu po roku stwierdza się u ok. 80%, a u 45% po 6 latach. U młodszych pacjentów efekt hipotensyjny jest większy i dłużej się utrzymuje (6, 10).

W 1995 roku Latina i Park (11) wykorzystali wiązkę drugą harmoniczną pulsowego lasera Nd:YAG (532 nm) do wykonania tzw. selektywnej trabekuloplastyki laserowej (SLT).

Selektywne oddziaływanie wiązki promienia laserowego na melaninę melanosomów beleczkowania wywołuje napływ monocytów i makrofagów oczyszczających utkanie beleczkowania z uszkodzonego barwnika i jednocześnie usuwających z kąta przesączania substancje utrudniające odpływ cieczy wodnistej. W badaniu mikroskopowym nie stwierdza się koagulacji tkanek, a jedynie rzadkie pęknięcia beleczkowania (12). Teoretycznie istnieje możliwość wielokrotnego wykonania SLT bez bliznowacenia trabekulum. Wskazania, przeciwwskazania i skuteczność są podobne jak w LT. Zasadniczą różnicą jest potencjalna możliwość powtarzania zabiegu w przypadku spadku jej skuteczności (13).

Laserowa irydotomia obwodowa (LPI – Laser Peripheral Iridotomy) obok trabekuloplastyki laserowej stanowi jeden z najczęściej przeprowadzanych zabiegów laserowych. Ma on na celu wytworzenie otworu/ów u nasady tęczówki, które łączą tylną i przednią komorę oka. Najczęściej używa się w tym celu lasera Q switch Nd:YAG.

W brązowych „pogrubiałych” tęczówkach bez widocznych krypt można przygotować miejsce perforacji laserem koagulacyjnym, np. diodowym lub argonowym. LPI jest podstawową metodą zapobiegania powstawaniu, a także leczenia bloku źrenicznego. Możemy stosować ją w bloku źrenicznym w jaskrze pozapalnej, w bezsoczewkowości, a niekiedy w przypadku wąskiego kąta w JPEX (14).

W JZRB celem irydotomii jest przerwanie tzw. odwrotnego bloku źrenicznego i przez to zmniejszenie wklęsłej konfiguracji tęczówki (Q) sprzyjającej kontaktowi włókien obwódki rzęskowej z tylną powierzchnią tęczówki. Zmniejszenie ocierania listka barwnikowego o więzadełka soczewki może ograniczyć uwalnianie barwnika z listka barwnikowego tęczówki, a przez to mniejsze fluktuacje c.w. związane z gromadzeniem się barwnika w kącie przesączania (15).

Po zabiegu LPI może dojść do krwawienia z naczyń tęczówki, które zdarza się nawet do 50% przypadków ale zwykle jest niewielkie. Do innych częstszych powikłań należy uszkodzenie śródbłonka rogówki w przypadku mocno spłyconej komory przedniej, wzrost c.w. bezpośrednio po zabiegu i łagodne zapalenie tęczówki. Niekiedy, jeśli irydotomia została wykonana poniżej brzegu powieki górnej, pacjent może skarżyć się na olśnienie i dwojenie. Rzadko może dojść do lokalnego uszkodzenia soczewki lub przepukliny ciała szklistego do komory przedniej. Aby uniknąć jatrogennego uszkodzenia soczewki miejsce wykonania irydotomii powinno być na dalekim obwodzie tęczówki, tam gdzie odległość pomiędzy soczewką a tęczówką jest największa (16).

Nie należy wykonywać irydotomii w przypadku nieprzeziernej rogówki, bardzo płytkiej komory przedniej i przy trwałym zamknięciu kąta na obszarze>50% jego obwodu.