Zagadnienia omówione w obecnym numerze „Postępów Nauk Medycznych” są podsumowaniem wielu lat działalności klinicznej i naukowych zainteresowań Profesora Krzysztofa Bieleckiego, wieloletniego Kierownika Kliniki Chirurgii Ogólnej i Przewodu Pokarmowego CMKP, który z końcem sierpnia 2008 roku odszedł na emeryturę. Nie znaczy to, że rozstał się z Kliniką. Profesor jest konsultantem w Klinice i nadal prowadzi czynną działalność naukową, dydaktyczną i medyczną.

Operacje tarczycy są jednymi z częściej wykonywanych zabiegów w Klinice Chirurgii Ogólnej i Przewodu Pokarmowego CMKP. W wielu przypadkach konieczne jest całkowite usunięcie gruczołu tarczowego. Wskazania do tego typu operacji zostały omówione w artykule Prof. I. Kozickiego. Niezwykle istotne w czasie operacji jest tzw. anatomiczne preparowanie, czyli uwidocznienie nerwu krtaniowego wstecznego i w miarę możliwości przytarczyc. Taka technika wpływa na zmniejszenie powikłań związanych z operacją. W przedstawionym materiale jedynie w jednym przypadku doszło do trwałego uszkodzenia nerwu, co stanowi zaledwie 0,32%. Drugim ciężkim powikłaniem jest niedoczynność przytarczyc, która dotyczyła głównie chorych po operacji raka tarczycy (5,2%)

Choroby połączenia żołądkowo-przełykowego są związane z rozwojem cywilizacji i obecnie stanowią znaczny odsetek chorób, z jakimi pacjenci zgłaszają się do lekarza. Znakomita większość będzie leczona zachowawczo, ale istnieje pewna, niezbyt wielka grupa chorych wymagająca leczenia chirurgicznego. W kwalifikacji do operacji wykonujemy badanie RTG przełyku z kontrastem, gastroskopię, impedancję przełykową i czasami manometrię przełykową. Wynik leczenia chirurgicznego zależy od właściwej kwalifikacji do operacji (na podstawie obrazu klinicznego i ww. badań) oraz od doświadczenia chirurga operującego. Wprowadzenie technik laparoskopowych znacznie zwiększyło liczbę wykonywanych operacji, dzięki czemu wzrosło doświadczenie chirurgów, a wyniki odległe wykonywanych operacji w chwili obecnej są na zadowalającym poziomie.

Pooperacyjne zaburzenia motoryki przewodu pokarmowego od wielu lat są powodem troski chirurgów. Przedstawiona praca podejmuje próbę odpowiedzi na to zagadnienie. Zastosowanie różnych technik operacyjnych na modelu zwierzęcym pozwoliło na stwierdzenie, że przerwanie ciągłości przewodu pokarmowego i związane z tym przerwanie sieci komórek Cajala powoduje większe zaburzenia motoryki, niż jeśli integralność układu pozostaje zachowana. Wnioski wynikające z pracy mają dużą wartość praktyczną w codziennej pracy klinicznej.