Chirurgiczne leczenie otyłości jest współcześnie jedyną skuteczną metodą leczenia chorych z otyłością i chorobami będącymi jej następstwem lub powikłaniami. Na przestrzeni wielu lat wykazały to wyniki licznych badań. Wśród nich należy wymienić przede wszystkim badanie, w którym stwierdzono dwukrotnie rzadsze hospitalizacje i dziesięciokrotnie mniejsze ryzyko zgonu w pięcioletniej obserwacji w grupie chorych poddanych leczeniu operacyjnemu otyłości względem pozostałej populacji chorujących na otyłość (1). Z kolei badanie, które objęło grupę blisko 20 000 chorych obserwowanych średnio przez ponad siedem lat wykazało o 40% wyższe ryzyko zgonu w grupie osób niepoddanych leczeniu operacyjnemu względem leczonych metodą wyłączenia żołądkowego (2). Powyższe ryzyko dotyczyło zgonów spowodowanych zarówno chorobą wieńcową serca, jak i cukrzycą, a także, co szczególnie interesujące nowotworami. Z kolei wyniki badania SOS (Swedish Obese Subjects) opublikowane w roku 2007 wykazały, że ryzyko zgonu po 10-letniej obserwacji w grupie chorych poddanych leczeniu zachowawczemu otyłości było blisko 1,5 razy większe względem grupy poddanej leczeniu operacyjnemu (3). Te korzystne zjawiska są w oczywisty sposób wynikiem nie samego spadku masy ciała, ale ustępowania licznych patologii będących wynikiem otyłości, takich jak: cukrzyca, nadciśnienie tętnicze, zaburzenia gospodarki lipidowej i wiele innych. Ustępowanie patologii towarzyszących otyłości olbrzymiej w wyniku jej operacyjnego leczenia zostało także wykazane w badaniach przeprowadzonych w naszym kraju (4). To uzasadnia konieczność leczenia operacyjnego chorych z otyłością olbrzymią. W przeciwnym razie, co wykazały przedstawione powyżej badania, narażamy chorych na wystąpienie powikłań otyłości i przedwczesny zgon.

W Polsce około 300 tysięcy osób wykazuje BMI powyżej 40, a ponad 1,5 miliona powyżej 35. U większości z tych chorych stwierdza się nadciśnienie tętnicze, u 72% podwyższone stężenie cholesterolu, natomiast na cukrzycę choruje od 20 do 23% (5, 6).