Chirurgia plastyczna jest nauką o etiopatogenezie wad rozwojowych, chorób i następstw urazów wymagających w leczeniu chirurgicznym postępowania rekonstrukcyjnego odtwarzającego brakujące części ciała i funkcję.

Wady rozwojowe twarzoczaszki i powłok skórnych, zniekształcenia pourazowe i pochorobowe leczenie oparzeń i ich następstw, nowotworów powłok, chirurgia ręki, działalność mikrochirurgiczna polegająca na przenoszeniu wolnych płatów tkankowych z zespoleniem mikro-naczyniowym i mikro-nerwowym, replantacje i transplantacje to najważniejsze działy chirurgii plastycznej. W jej zakres wchodzi również chirurgia estetyczna zajmująca się korekcją wyglądu w istotny sposób różniącego się od przyjętych norm estetycznych. Z powyższego przeglądu problematyki chirurgii plastycznej wynika jej interdyscyplinarny charakter, jako specjalności chirurgicznej obejmującej zagadnienia z zakresu chirurgii ogólnej, dziecięcej, onkologicznej, neurochirurgii, chirurgii ortopedyczno-urazowej, laryngologii, okulistyki, chirurgii twarzowo-szczękowej

Przedstawione w tym numerze „ Postępów Nauk Medycznych” artykuły, reprezentują wyżej wymienione działy chirurgii plastycznej.

W ostatniej dekadzie najbardziej rozwijającym się działem chirurgii plastycznej jest mikrochirurgia, czego dowodem jest między innymi powstanie Światowego, Regionalnych i Narodowych Towarzystw Mikrochirurgii. Artykuł dr Molskiego przedstawia jeden z najtrudniejszych problemów leczniczych z zakresu mikrochirurgii, jakimi są urazy o charakterze awulsyjnym i jak doskonałe wyniki można uzyskać, stosując rozwiązania mikrochirurgiczne. Zaliczenie tej działalności do procedur wysokospecjalistycznych wspomaganych przez MZ, stworzyłoby warunki do tego, aby działalność mikrochirurgiczna była standardem w działalności ośrodków chirurgii plastycznej.

Postęp w diagnostyce i obrazowaniu układu naczyniowego warunkuje rozwój i doskonalenie metod mikrochirurgicznych. Współczesne metody obrazowania układu naczyniowego przedstawia artykuł dra Pietrasika. Wykonywanie zespoleń mikro-naczyniowych na perforatorach, pozwala na zachowanie naczyń osiowych oraz zapobiega zaburzeniom funkcjonalnym w miejscu dawczym.

Prace dr Dębskiego i Osucha przedstawiają równie istotny dział chirurgii plastycznej, jakim jest chirurgiczne leczenie nowotworów powłok. Z przeglądu piśmiennictwa dotyczącego leczenia chirurgicznego nowotworów skóry wynika, że niewielka liczba prac o charakterze prospektywnym nie pozwala na wypracowanie standardów postępowania i że prace w tym zakresie winny być kontynuowane. Problem ten jest niedoceniany z co najmniej dwóch powodów: niskiej śmiertelności w przypadku raka podstawnokomórkowego i dopiero w późnym okresie choroby nowotworowej istotnych zaburzeń funkcjonalnych. Rak skóry jest najczęściej występującym nowotworem. Koszty jego leczenia ulegają zwielokrotnieniu w przypadku wznowy procesu nowotworowego i złożonego postępowania rekonstrukcyjnego. Artykuły dra Debskiego przedstawiają współczesne poglądy na etiopatogenezę, diagnostykę i leczenie raka skóry oraz konieczność podejmowania prac prospektywnych w tym temacie.