Streszczenie
Jednostronne złamania kości udowej i piszczelowej są coraz częstszym i trudnym problemem leczniczym, wynikającym z postępu cywilizacji i dostępności coraz szybszych środków transportu. Obejmują one złamania trzonów, nasad lub przynasad bliższych kości podudzia i trzonu, nasady lub prznasady dalszej kości udowej. W literaturze ochrzczone one zostały terminem „kolana pływającego”. Złamania końców dalszych kości podudzia z towarzyszącymi złamaniami końca bliższego kości udowej, ze względu na odmienne rokowanie jak i sposób leczenia zostały wyłączone z tego terminu. Złamania te są skutkiem urazów wysokoenergetycznych i bardzo często towarzyszą im uszkodzenia innych układów i narządów. Najczęściej są to złamania otwarte z towarzyszącymi urazami naczyń i nerwów. Pacjenci po takich urazach wymagają precyzyjnej diagnostyki oraz działania zespołu wielospecjalistycznego, obejmującego współpracę lekarzy wielu specjalności chirurgicznych, intensywnej opieki internistycznej oraz zespołu rehabilitacyjnego. Pacjent z urazem tego typu wymaga jak najszybszego zaopatrzenia chirurgicznego i rozpoczęcia wczesnej rehabilitacji, co pozwala na osiągnięcie dobrego wyniku klinicznego. Dodatkowo z uwagi na ciężkość urazu, każdy pacjent musi być traktowany indywidualnie, z poprawnym planowaniem przedoperacyjnym. W pracy opisujemy sposoby zespolenia złamań jednostronnych kończyny dolnej. Proponowane przez nas sposoby leczenia dają naszym zdaniem szansę na zachowanie funkcjonalnej kończyny dolnej. Jednocześnie pokazujemy różnorodność i ciężkość obrażeń współtowarzyszących. Z uwagi na charakter złamań oraz urazów tkanek miękkich powikłania są bardzo częste i najczęściej obejmują: zespół ciasnoty przedziałów powięziowych, uratę ruchu w kolanie i kończą się artrodezą lub amputacją, a najlepiej rokującymi złamaniami w przypadku „kolana pływającego” są złamania trzonów lub przynasad.

Summary
Ipsilateral fractures of femur and tibia become more frequent and difficult clinical problem. It is a result of civilization progress and as an access to faster motor vehicles. They include combinations of shaft, diaphyseal, metaphyseal, and intra-articular fractures of tibia and femur. These combinations of fractures are called "floating knee”, but exclude combination of proximal femur fracture with distal tibia fracture, as it is connected with different prognosis and therapeutic approach. Floating knee is a result of high-energy trauma, have many comorbidities and is associated with polytrauma. Many of these fractures are open, with associated vascular or nerve injuries. Patient should be treated in level I trauma centers as they require precise diagnostic tools and cooperation of different specialties (medical, surgical, critical care and physical therapy). Surgical stabilization of fractures and early mobilization of the patient produce the best clinical outcomes. Additionally, considering severity of the injury, treatment planning for each fracture in the extremity should be considered individually to achieve the optimal result. In our article we describe ways of fixing ipsilateral fractures of femur and tibia. Proposed methods, in our opinion give the chance for preserving the function of limb. We also discuss severity of comorbid traumas. Complications such as compartment syndrome, loss of knee motion are not infrequent and may lead to arthrodesis or amputation. Better results and fewer complications are observed when both fractures are diaphyseal or within shaft of the bone.