Czasopisma naukowe pełniš istotnš rolę w życiu każdego lekarza. Trudno bowiem wyobrazić sobie rzetelne wykonywanie zawodu medycznego bez stałego korzystania z bieżšcej informacji o wynikach podejmowanych badań naukowych czy też wprowadzonych do praktyki nowych ?rodkach i metodach terapeutycznych. Po wielu latach dominacji wydawnictw drukowanych, spektakularnš karierę robiš obecnie ich wersje elektroniczne, a skutki tego postępu sš tak oszałamiajšce, że aż trudne do przewidzenia. Dodatkowo, z roku na rok ro?nie też liczba nowych tytułów, co przyczynia się do pomnażania ?ródeł wiedzy z jednej strony, ale i generowania dylematów prawidłowego wyboru z drugiej.

Potencjalny czytelnik ma więc realny problem – ile czytać i co czytać. Co raz czę?ciej korzystanie z literatury fachowej ogranicza się do powierzchownego przeglšdu zawarto?ci 3-4 periodyków o zbliżonym lub takim samym profilu tematycznym, bez starannego studiowania zawartych w nich tekstów [1]. Niektóre doniesienia, być może istotne, pozostajš niezauważone, inne natomiast przyjmuje się bezkrytycznie jako wytyczne praktycznego działania, choć takimi nie sš. Tymczasem wszystkie publikacje, a szczególnie te odnoszšce się do oceny i terapii chorych, powinny być przez czytelnika poddana jego własnej analizie i ocenie [2]. Bogactwo czasopism może więc, paradoksalnie, sprzyjać biernym postawom wobec informacji medycznej lub, co gorsza, w dłuższej perspektywie zniechęcać do korzystania z ich zasobów. Ich wersje elektroniczne, dzi? wszechobecne i nie do przecenienia, mogš stać się przysłowiowym koniem trojańskim. Nowoczesne media sprzyjajš bowiem rozprzestrzenianiu się intelektualnej płytko?ci [3].

Pojawianie się nowych czasopism medycznych jest zjawiskiem niezmiennym i globalnym. Niektóre z nich majš żywot krótki, niektóre trwajš liczšc na lepsze czasy, i tylko pojedyncze charakteryzuje stały rozwój i wzrastajšce uznanie czytelników. Rzadko kiedy powstajš one na zapotrzebowanie ?rodowisk medycznych, najczę?ciej sš produktem aspiracji pojedynczych osób lub twardej gry rynkowej oficyn wydawniczych. Nie inaczej jest też w naszym kraju. Obok wydawanej przez ostatnie 39 lat AIT – „Anestezjologii Intensywnej Terapii” (co kwartał, nie czę?ciej) czytelnik miał jeszcze niedawno do dyspozycji co najmniej 4 inne tytuły o podobnym profilu tematycznym. Czy kolejne nowe periodyki, dajmy na to pt. „ARDS”, „Bakteria”, „Gazometria” sš w tej sytuacji potrzebne?

Ambicjš każdego badacza jest publikowanie wyników własnych badań w jak najszerszym wymiarze. Zamieszczanie artykułu w renomowanym czasopi?mie, szczególnie o zasięgu międzynarodowym jest nie tylko wyrazem uznania za rzetelnš pracę ale sposobem na osišgnięcie większego prestiżu zawodowego dla autorów i o?rodka. Zasadę tę potwierdza wprowadzony w ostatnich latach system okresowej oceny pracowników naukowo-badawczych i jednostek uniwersyteckich, nie tylko w naszym kraju [4]. Obok niewštpliwych korzy?ci promocyjnych dla nauki polskiej, system ten wzmacnia pozycję periodyków wysoko notowanych kosztem pozostałych, które majš mniejsze szanse na pozyskanie warto?ciowych materiałów do publikacji. Tym samym mniejsze stajš się ich możliwo?ci awansu w rankingu wydawnictw medycznych. Co więcej, kolejne nowe czasopisma o takim samym zakresie tematycznym czyniš te możliwo?ci jeszcze mniejszymi. Odbija to się niekorzystnie na rozwoju ich samych i pozostałych, z którymi rywalizujš. Wydaje się, że wspólna polityka wydawnicza (a nie konkurencja ?rodowiskowa) powinna być w tej sytuacji ideš nadrzędnš.