Streszczenie
Pierwszą implantację automatycznego kardiowertera-defibrylatora (ICD) wykonano 30 lat temu. Od 1993 roku używa się elektrod przezżylnych. Obecne urządzenia posiadają udoskonalone algorytmy rozpoznawania arytmii. Implantacja ICD to podstawowa metoda leczenia chorych zagrożonych nagłym zgonem sercowym. Wykazano korzyść z profilaktycznego stosowania ICD u chorych po zawale serca z istotną dysfunkcją lewej komory. Poszukuje się wskaźników, które pozwolą na wyłonienie spośród nich grupy chorych szczególnie zagrożonych nagłym zgonem.
Problemy kliniczne związane z ICD to burze elektryczne, nieadekwatne interwencje, szybkie zużywanie się elektrod, konieczność usuwania elektrod, częste wymiany urządzenia, powikłania infekcyjne, a także zaburzenia lękowe. Burze elektryczne wymagają hospitalizacji w warunkach intensywnego nadzoru kardiologicznego i niekiedy doraźnego wyłączenia ICD. Najczęstszymi przyczynami nieadekwatnych interwencji są tachyarytmie nadkomorowe, zaburzenia sterowania oraz uszkodzenie elektrody. Zbędne defibrylacje mogą wywołać groźne arytmie, ponadto stanowią stres dla pacjenta i wywołują lęk. Elektrody defibrylujące stosunkowo często ulęgają uszkodzeniom, stwarzając konieczność ich usuwania lub doszczepiania nowych z pozostawieniem starych. Nieczynne elektrody to większe ryzyko infekcji oraz zakrzepicy żylnej. Usuwanie elektrod przez wyspecjalizowane ośrodki jest bezpieczną procedurą. Infekcyjne zapalenie wsierdzia związane z ICD wymaga usunięcia całego układu. Całkowicie podskórny defibrylator nie wymaga stosowania elektrod ani wewnątrzsercowych, ani nasierdziowych. We wszystkich ośrodkach pracownie kontrolujące ICD są niewydolne z powodu stale rosnącej liczby pacjentów. Rozwiązaniem mogą być zdalne kontrole, wykorzystujące do przesyłania danych sieci telefoniczne. Wykazano, że taka metoda kontroli jest bezpieczna i w istotny sposób skraca czas od wystąpienia arytmii do podjęcia koniecznych działań. Zdalna kontrola ICD nie jest uznawana za procedurę i nie jest refundowana przez NFZ.

Summary
The first automatic cardiovereter-defibrillator was implanted 30 years ago. Since 1993 transvenous leads have been used. Current devices have improved algorithm for differentiation of arrhythmias. ICD is the main method of treating patients who are at risk of sudden cardiac death. In patients with a prior myocardial infarction and advanced left ventricular dysfunction prophylactic implantation of ICD improves survival. New methods of prediction of sudden cardiac death are needed to identity a group at the highest risk.
The main clinical problems associated with ICD are electrical storm, inappropriate interventions, short lifetime of leads, necessity of leads removing, frequent device replacement, infective complications and anxiety disorders. Patients with electrical storm need hospitalization in CCU and sometimes switching off ICD. Most frequent causes of inappriopriate interventions are supraventricular tachyarrhythmias, oversensing and lead damage. Unnecessary defibrillations may cause serious arrhythmias, are stressful for patients and evoke anxiety. Defibrillating lead failure occurs relatively often, causing necessity of removing lead or implantation a new one beside an old. Inactive leads enhance a risk of infection and vein thrombosis. Removing of leads in specialized centers is a safe procedure. Infective endocarditis associated with ICD is an indication for removing ICD with leads. Because of growing number of patients with ICD follow-up is one of the main problem in all centers. Remote home monitoring using phone net for data transmission may be a resolution of this problem This method of follow-up is safe and allows more rapid detection of actionable events compared with conventional monitoring. Remote monitoring is not acknowledged as a procedure in Poland and is not refunded.