Od dawna starano się wyjaśnić co jest przyczyną wysokiej aktywności antybiotycznej miodu manuka pozyskiwanego przez pszczoły z nektaru nowozelandzkiej rośliny Leptospermum scoparium. Obecne w tym miodzie związki flawonoidowe i kwasy fenolowe nie wykazywały tak wysokiej aktywności przeciwdrobnoustrojowej, aby uzasadnić jego wysoką aktywność antybiotyczną, po uprzednim unieczynnieniu enzymu oksydazy glukozy za pomocą ciepła, w wyniku której powstaje w roztworze wodnym nadtlenek wodoru, główny składnik, na którym opiera się działanie antybiotyczne miodu.

Badania te zostały niedawno uwieńczone powodzeniem. Wyżej wymienieni autorzy dowiedli, że substancją, która warunkuje wysoką aktywność antybiotyczną miodu manuka o charakterze nienadtlenkowym jest metyloglioksal (ryc. 1).

Metyloglioksal powstaje z obecnego w nektarze dihydroksyacetonu dopiero po pewnym czasie, kiedy następuje dojrzewanie miodu w komórkach plastra. Obecność tego związku w miodzie manuka jest dość zróżnicowana i może mieścić się w granicach 38-761 mg/kg. Dla porównania zawartość metyloglioksalu w innych odmianach miodu nie przekracza 3,1 mg/ml. A zatem omawiany związek w miodzie manuka występuje co najmniej w ilościach od 12 do 245 razy wyższych w porównaniu do miodów nektarowych pozyskiwanych przez pszczoły z innych roślin.

Kwas kinurenowy (ryc. 2) jest metabolitem tryptofanu. W organizmie człowieka powstaje z kinureniny na drodze reakcji enzymatycznej z udziałem aminotransferazy kinureninowej. Po wprowadzeniu go do przewodu pokarmowego jest łatwo absorbowany z jelit do krwi i z prądem krwi transportowany jest głównie do wątroby i nerek.