W aktualnej Ustawie o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych z dnia 28 lipca 2005 roku pojawia się po raz pierwszy zapis dotyczący subterraneoterapii, jako jednej z możliwości prowadzenia lecznictwa uzdrowiskowego przy wykorzystaniu właściwości leczniczych klimatu. Blisko 60 lat musiała czekać subterraneoterapia, aby znaleźć uznanie u prawodawców. Dzięki wykorzystaniu, stworzonych przez profesora Skulimowskiego, teoretycznych i praktycznych podstaw metody, opracowaniu przez Kopalnię Soli Wieliczka Podziemny Ośrodek Rehabilitacyjno-Leczniczy skrupulatnej procedury subterraneoterapii oraz pozytywnej opinii profesjonalistów w dziedzinie balneologii i medycyny fizykalnej oraz alergologii metoda ta rozpowszechniona niegdyś na skalę europejską, dziś ponownie zaczyna przeżywać swój renesans.

Poszukując źródeł powstania współczesnej subterraneoterapii należałoby zastanowić się z jednej strony nad początkami wykorzystania soli w medycynie, natomiast z drugiej nad wykorzystaniem podziemnych grot i jaskiń do celów leczniczych. To pozytywne działanie środowiska podziemnego na organizm człowieka było znane już w starożytnej Grecji i Rzymie (jaskinie Kerkira i Herculaneum), a nowoczesne podstawy tego leczenia zostały stworzone w latach 50-tych XX wieku za przyczyną profesora Mieczysława Skulimowskiego w Polsce i doktora Karla Hermanna Spannagela w Niemczech.

Sól natomiast jako środek leczniczy stosowana była zarówno do użytku zewnętrznego jak i wewnętrznego od stuleci, najprawdopodobniej również od czasów starożytnych. N a ziemiach polskich na pewno wykorzystywano ją już w XVI wieku, co potwierdzają wzmianki kronikarza Marcina Kromera (1512-1589), a szeroko opisuje je wybitny krakowski humanista Adam Schroeter (1525-1572). Podkreśla on m.in. konieczność ciągłego uzupełniania soli w organizmie, aby nie dopuścić do powstania raka, który „gryzie i wzrasta” oraz do powstania „wyrzutów, które bolą i gryzą”. Zauważa również, że bolesne rany goją się dużo lepiej, gdy posypie się je solą. Nie widzi, zatem, ten wybitny humanista, a także prawdopodobnie lekarz, możliwości obchodzenia się w medycynie bez soli. Inny lekarz i humanista Jodocus Willichius (1501-1552) podaje również, że sól jest niezbędnym składnikiem potrzebnym do sporządzania leków w razie ukąszenia przez węże i skorpiony, a także do leczenia wyprysków, kurzajek, wrzodów, egzemy i chorób wenerycznych. Liczne sposoby zastosowania soli w medycynie XVI wieku opisuje również Antoni Schneeberger (1530-1581) osiadły na stałe w Krakowie znany lekarz i uczony. Te wszystkie dzieła, rozprawy i poematy podkreślają wykorzystanie soli jako surowca naturalnego. Natomiast XIX wiek przynosi nowe spojrzenie na wykorzystanie soli a raczej produktów wytworzonych za jej pośrednictwem, czyli solanki i solnego aerozolu. W tym właśnie wieku powstały słynne uzdrowiska solankowe Ischl, Hall i Elmen oraz pierwsze na ziemiach polskich i jedno z pierwszych w Europie o znaczeniu i zasięgu międzynarodowym zdrojowisko solankowe w Wieliczce, którego inicjatorem był doktor medycyny i chirurgii, lekarz salinarny Feliks Boczkowski (1804-1855). Zdrojowisko posiadało nowoczesne łazienki w stylu włoskim, gdzie wykorzystywano do leczenia m.in. solankę, muł solny oraz parę solną. Mimo, że wszystkie zabiegi balneologiczne odbywały się wówczas na powierzchni, to właśnie doktor Feliks Boczkowski był pierwszym w świecie, który wyraził i ogłosił pogląd, że skuteczniejszą metodą leczenia zmian patologicznych w układzie oddechowym od inhalacji solankowych jest długie przebywanie w głębinach wielickiej kopalni.

Prawdopodobnie ten właśnie pogląd oraz pionierskie prace z zakresu biosubterraneologii m.in. Jana Benedykta Solfy (1483-1564) – nadwornego fizyka Zygmunta I, Zygmunta Augusta oraz bliskiego współpracownika Mikołaja Kopernika – zafascynowały profesora Mieczysława Skulimowskiego (1930-1982), autora teoretycznych i praktycznych podstaw subterraneoterapii.

Ta niezwykle ciekawa metoda leczenia łączy obecnie właściwości lecznicze przestrzeni podziemnej z elementami nowoczesnej rehabilitacji. Należy zaznaczyć, że na terenie Polski, do celów leczniczych, wykorzystywane są przestrzenie podziemne jedynie kopalni soli kamiennej. Najbogatsze tradycje w tej dziedzinie poprzedzone wnikliwymi badaniami naukowymi posiada wielicka Kopalnia Soli, kolebka ruchu naukowego w dziedzinie subterraneoterapii. To właśnie tu w 1963 roku powstało pierwsze w świecie Towarzystwo Naukowe Klimatoterapii Podziemnej. Wcześniej, bo w 1958 roku wprowadzono w Polsce (w Wieliczce) do leczenia chorób narządu oddechowego mikroklimat podziemnych komór solnych. Dzięki tym działaniom, licznym eksperymentom i opracowaniom oddano pierwsze nie tylko w Polsce, ale i na świecie podziemne sanatorium alergologiczne.