Szisanozyd jest saponiną triterpenową typu lupanu. Jest głównym składnikiem liści chińskiej rośliny o nazwie Acanthopanax sessiliflorus. Stwierdzono, że dodatek do diety bogatotłuszczowej frakcji otrzymanej z tej rośliny, zawierającej 42,6% wymienionej saponiny i skarmianie nią myszy przez okres miesiąca, spowodował zahamowanie przyrostu masy ciała zwierząt. Obecny w paszy szisanozyd okazał się inhibitorem lipazy, enzymu rozkładającego tłuszcze do kwasów tłuszczowych i glicerolu.

Badania przeprowadzone na myszach wykazały, że podawanie za pomocą zgłębnika dożołądkowo oleju słonecznikowego w ilości 5 g/kg oraz czystego szisanozydu w ilości 100 mg/kg spowodowało po 6 godz. obniżenie ilości kwasów tłuszczowych w surowicy krwi zwierząt o 37,3% w porównaniu do grupy kontrolnej otrzymującej sam olej słonecznikowy. Ponadto stwierdzono za pomocą badań chromatograficznych, że w surowicy krwi zwierząt nie pojawił się podany dożołądkowo szisanozyd. Autorzy doszli do wniosku, że związek ten hamuje w jelicie cienkim myszy wchłanianie tłuszczów, przy czym sam nie przedostaje się do krwiobiegu.

Dalsze badania wykazały, że toksyczność ostra szisanozydu była wyższa od 5 g/kg masy ciała zwierząt. Badania toksyczności przewlekłej przeprowadzone na szczurach, przy podawaniu szisanozydu w ilości 1 g/kg m.c. przez 90 dni również nie wykazały zmian w narządach wewnętrznych i we krwi zwierząt. Na tej podstawie uznano, że badany związek jest dla człowieka nietoksyczny i może być wykorzystany w lecznictwie jako środek ograniczający przyswajanie tłuszczów przez organizm, czyli jako lek przeciw otyłości.

Napar z kłączy imbiru (Zingiber officinale) znany jest od dawna jako środek przeciwbiegunkowy. Badania miały na celu wyjaśnienie, jaki jest mechanizm tego procesu. Okazało się, że napary z tego surowca nie mają wpływu na namnażanie się bakterii, takich jak Escherichia coli i Shigella flexneri, które najczęściej są przyczyną ostrych biegunek. Stwierdzono jednak, że 10% napar z imbiru wyraźnie hamował ich kolonizację w jelitach. W przypadku E. coli przyleganie do nabłonka jelita (komórki Hep-2) było hamowane przez napar w ok. 95%, a w przypadku S. flexneri w ok. 88%. Ułatwia to usuwanie bakterii, jak i ich toksyn z przewodu pokarmowego. Uważa się ponadto, że napar z imbiru oddziałuje na metabolizm komórek bakteryjnych, osłabiając działanie wytwarzanych przez nie toksyn na organizm gospodarza. W podsumowaniu można przyjąć, że oba te zjawiska wpływają na złagodzenie, a nawet zahamowanie procesu biegunkowego.