Szanowni Państwo, Drodzy Czytelnicy!

Początki nauczania endokrynologii w Polsce sięgają połowy lat 50., czasów kiedy to jeden z pionierów tej dyscypliny medycznej, prof. Walenty Hartwig tworzył podstawy organizacyjne kształcenia podyplomowego lekarzy. W latach 1954-1958 był On dyrektorem Instytutu Doskonalenia Kadr Lekarskich, która to jednostka działała następnie jako Studium Doskonalenia Lekarzy Akademii Medycznej w Warszawie, a od 1970 roku funkcjonuje jako Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego (CMKP).

Głównym celem powołanej w 1955 roku przez prof. Walentego Hartwiga Katedry i Kliniki Chorób Wewnętrznych było prowadzenie kształcenia podyplomowego lekarzy w zakresie rozwijającej się już wtedy endokrynologii.

Pod koniec trudnych lat 50., za sprawą w dużej mierze działalności Zespołu tej Kliniki, endokrynologia polska doganiała średnią europejską. Stało się to możliwe m.in. dzięki wprowadzeniu w 1958 roku radiojodu do diagnostyki i leczenia chorób tarczycy – dr Tadeusz Górowski, prof. Wiktor Gąsiorowski, opracowaniu metod oznaczania hormonów sterydowych nadnerczy – prof. Barbara Migdalska, metod radioimmunologicznego oznaczania hormonów peptydowych – prof. Wojciech Jeske, stworzeniu zespołów specjalizujących się w chorobach nadnerczy – prof. Anna Kasperlik-Załuska. Olbrzymie znaczenie dla nauczania endokrynologii w tamtym okresie miała działalność wydawnicza. Na przełomie lat 60. i 70. pracownicy Kliniki dr Kazimierz Boreyko-Chodkiewicz i doc. Wandalin Massalski wydali pierwszy polski podręcznik traktujący o zaburzeniach elektrolitowych, dr Tadeusz Górowski podręcznik chorób tarczycy (4 wydania), a prof. Hartwig – jedyny do niedawna polski podręcznik endokrynologii klinicznej (3 wydania).