Metody leczenia nieodwracalnych pulpopatii w zębach stałych z niecałkowicie uformowanymi wierzchołkami korzeni mają swoją specyfikę i różnią się od stosowanych w zębach dojrzałych (1). Jedną z takich metod jest przyżyciowa amputacja całkowita miazgi. Podczas tego zabiegu w znieczuleniu miejscowym odcina się chorobowo zmienioną część tkanki miazgowej z pozostawieniem jej żywej, zdrowej reszty w kanale, i zakłada się lek o działaniu stymulującym procesy reparacyjne (2, 3). Wskazaniem do amputacji przyżyciowej całkowitej są pulpopatie odwracalne przebiegające z obnażeniem lub zranieniem miazgi próchnicowym lub pourazowym, jeśli pacjent zgłosił się do leczenia w terminie nieprzekraczającym 7 dni do urazu (1, 3). Przez ostatnie lata w tej procedurze stosowane były najczęściej preparaty na bazie wodorotlenku wapnia. Posiadają one wiele korzystnych cech, takich jak: działanie bakteriobójcze, bakteriostatyczne, stymulowanie dentinogenezy. Materiały te jednak ulegają dezintegracji w płynach tkankowych, nie wykazują adhezji do tkanek zęba, co wiąże się z wystąpieniem mikroprzecieku bakteryjnego, mają też słabe właściwości mechaniczne (4). Wady te w większości zostały wyeliminowane w takich materiałach jak MTA oraz niedawno wprowadzonym na polski rynek stomatologiczny materiale na bazie krzemianu wapnia z dodatkiem chlorku wapnia – Biodentine^®.

Celem pracy była kliniczna i radiologiczna ocena wyników leczenia zębów stałych u pacjentów w wieku rozwojowym metodą amputacji całkowitej miazgi z zastosowaniem preparatu Biodentine^® (Septodont).

Badaniem objęto 3 pacjentów w wieku od 8 do 11 lat, którzy zgłosili się do leczenia w Poradni Stomatologii Wieku Rozwojowego w Zabrzu Akademickiego Centrum Stomatologii i Medycyny Specjalistycznej sp. z o.o. Amputację całkowitą z zastosowaniem materiału Biodentine^® wykonano w niedojrzałych zębach siecznych centralnych szczęki. Zastosowanie materiału poprzedziło zebranie bardzo dokładnego wywiadu, podczas którego pytano pacjenta i jego opiekuna o okoliczności doznanego urazu, ewentualne dolegliwości bólowe i ich rodzaj (reakcja na zimno i ciepło, podczas nagryzania, bóle nocne, bóle samoistne). W trakcie badania przedmiotowego wykonywano badanie żywotności miazgi na bodźce termiczne – Kaltespray firmy M&W Dental, i reakcję na prąd faradyczny – Vitality Scanner, Sybron Endo, USA. Badano także stopień ruchomości danego zęba oraz reakcję na opuk. Przed rozpoczęciem leczenia wykonywano przylegające zdjęcie rentgenowskie, które informowało o rozległości urazu oraz o stanie tkanek okołowierzchołkowych i wyrostka zębodołowego leczonego zęba. Badany preparat zastosowano w urazach III klasy wg Ellisa, w których wykonano procedurę amputacji całkowitej miazgi. Powierzchnię rany amputowanej miazgi dezynfekowano za pomocą 2% roztworu diglukonianu chlorheksydyny i sterylnej bawełnianej kulki. Na tak przygotowaną powierzchnię zakładano materiał Biodentine^®. Preparat ten przykrywano cementem szkłojonomerowym Fuji VIII (GC), a następnie koronę zęba odbudowywano materiałem kompozytowym lub mocowano przy pomocy kompozytu płynnego odłamany fragment korony zęba. Wypełnienia dopasowywano do warunków zgryzowych przy pomocy kalki zwarciowej, zaś nadmiar materiału usuwano wiertłami diamentowymi oraz krążkami Soflex. Bezpośrednio po zakończonym zabiegu wykonywano kontrolne rtg celem oceny jakości wykonanej procedury. Ocenę kliniczną wykonano po 3 miesiącach – w wywiadzie, w którym pytano o występujące dolegliwości bólowe (ich rodzaj, czas trwania, intensywność). Wykonywano również badanie żywotności miazgi zęba na bodźce termiczne i prąd faradyczny. Kontrolne zdjęcie radiologiczne porównywano ze zdjęciem wykonanym bezpośrednio po zabiegu i oceniano stan tkanek okołowierzchołkowych oraz obecność mostów zębinowych, zwapnień, obecność resorpcji zewnętrznej i wewnętrznej.