W ostatnich latach obserwujemy znaczący wzrost zachorowań na nieswoiste zapalenia jelit u dzieci oraz ich ciężki przebieg. Pojawienie się leczenia biologicznego daje szansę małym pacjentom na lepsze i skuteczniejsze leczenie. Dwa przedstawione opisy przypadków wskazują na zastosowanie leków biologicznych w chorobie Crohna oraz we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego.

Wiernicka w pracy oryginalnej prezentuje na niewielkiej grupie pacjentów wyniki leczenia adalimumabem wrzodziejącego zapalenia jelita grubego u dzieci. W pracy poglądowej podsumowuje dotychczasowe doświadczenia w leczeniu biologicznym wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.

Szymańska w pracy poglądowej opisuje zastosowanie skal klinicznych w ocenie ciężkości choroby Crohna, natomiast w pracy oryginalnej podsumowuje znaczącą grupę dzieci kwalifikowanych do leczenia biologicznego.

Chciałbym też zwrócić uwagę na pracę Szczepańskiego i wsp. pt. „Stężenie kalprotektyny w stolcu jako dobry biomarker gojenia śluzówkowego w monitorowaniu przebiegu choroby u dzieci z nieswoistymi zapaleniami jelit”. Praca podsumowuje pierwsze doświadczenia ośrodka z nowym markerem zapalenia jelit. Wyniki wskazują na bardzo dobrą korelację stężenia kalprotektyny i stanu zapalnego jelita u pacjentów z nieswoistymi zapaleniami jelit.

W pracy „Charakterystyka kliniczna dzieci z kamicą pęcherzyka żółciowego – badanie dwuośrodkowe” autorzy, na podstawie analizy 113 przypadków, scharakteryzowali populację dzieci z kamicą pęcherzyka żółciowego pod kątem wieku występowania, czynników ryzyka, przebiegu oraz powikłań. Stwierdzono m.in. że kamica żółciowa dotyczy aż w 30% dzieci do 3 r.ż., w równej mierze obu płci. Analiza czynników ryzyka kamicy żółciowej wykazała znaczący wpływ czynników genetycznych w patogenezie choroby.