Ultrasonografia jest najpowszechniejszą metodą obrazowania w codziennej diagnostyce urologicznej. Jej popularność wynika z szeregu niewątpliwych zalet: bezinwazyjności, prostoty badania, niskich kosztów, mobilności i miniaturyzacji nowoczesnych aparatów. Należy również podkreślić ciągle rosnącą rozdzielczość aparatury, i co za tym idzie jakość badań. Możliwość użycia wielu głowic przystosowanych do badania poszczególnych tkanek i narządów oraz wykorzystanie techniki dopplerowskiej w większości aparatów, czyni z nich wszechstronne narzędzie diagnostyczne, po które sięgamy intuicyjnie i ochoczo. Żadne inne badanie obrazowe nie jest tak powtarzalne jak USG, ale i uzyskane wyniki nie są tak zależne od operatora. Jest najczęstszym badaniem w rutynowej ocenie nerek. Czynnikiem predysponującym jest anatomia narządu – znaczne różnice echogeniczności pomiędzy parenchymą rdzenia i kory, torebki nerkowej, otaczającej tkanki tłuszczowej i moczu. 20% odsetek pojemności wyrzutowej serca przepływający przez nerki oraz kaliber naczyń nerkowych dają szerokie możliwości oceny dopplerowskiej. USG pozwala zróżnicować znakomitą większość zmian ogniskowych, odróżniając struktury lite od torbielowatych, określić stopień poszerzenia miedniczki i kielichów nerkowych. Czułość ultrasonografii dla złogów znajdujących się w układzie kielichowo-miedniczkowym, większych od 5 mm wynosi średnio 96%, a swoistość blisko 100%. Wartości te znacznie zmniejszają się w przypadku lokalizacji w dolnym, a szczególnie środkowym odcinku moczowodu, przesłoniętego przez gazy jelitowe i masy kałowe. Warunkiem wiarygodnej oceny pęcherza moczowego jest jego wypełnienie. W większości przypadków narząd oceniany jest badaniem przez powłoki brzuszne, rzadziej przy pomocy głowicy transrektalnej lub przezpochwowej. Prawidłowy, wypełniony pęcherz w badaniu ultrasonograficznym jest symetryczny, o kształcie zbliżonym do kulistego, gładkościenny, o bezechowym wnętrzu. Grubość ściany nie powinna przekraczać 6 mm. Czułość diagnostyczna zmian egzofitycznych (guzów) o średnicy większej od 5 mm zbliża się do 100%. Zwykle integralną częścią badania ultrasonograficznego jest ocena objętości zalegającej po mikcji. Wykorzystując technikę Dopplera zaobserwować można wypływy moczowodowe.

Gruczoł krokowy jest często opisywany w rutynowych badaniach przezpowłokowych, aczkolwiek jego ocena w ten sposób nie jest zbyt dokładna. TAUS (transabdominal ultrasound) pozwala oszacować wielkość stercza, wpuklanie się powiększonego narządu do pęcherza moczowego, obecność zwapnień lub innych ewidentnych patologii. Badaniem znacznie dokładniejszym i bardziej wiarygodnym jest TRUS (transrectal ultrasound). Umożliwia dokładną ocenę wielkości gruczołu, w większości przypadków uwidocznienie strefowej budowy narządu i ocenę zmian ogniskowych. Klasyczny obraz hipoechogenicznego ogniska w strefie obwodowej jest niestety uwidaczniany tylko w około połowie przypadków raka stercza i jego brak nie może być podstawą do rezygnacji z dalszej diagnostyki – biopsji gruczołu, również wykonywanej pod kontrolą TRUS. Ultrasonografia jest badaniem z wyboru w ocenie jąder i pozostałych struktur zawartych w mosznie. Czułość i swoistość badania w ocenie zmian ogniskowych, szczególnie guzów jąder są bliskie 100%. Lokalizacja narządów daje doskonałe możliwości wiarygodnej oceny, z zastosowaniem głowic o wysokiej rozdzielczości. Konieczność weryfikacji wyniku USG za pośrednictwem innych metod obrazowania jest w związku z tym sporadyczna.

Pomimo szybkiego rozwoju nowoczesnych technik obrazowania klasyczne badania rentgenowskie wciąż znajdują zastosowania jako proste, szybkie, powszechnie dostępne i tanie metody diagnostyczne.

Przeglądowe zdjęcie jamy brzusznej pozwala na uwidocznienie większości cieniujących złogów, ciał obcych, cewników, drenów i stentów. Rutynowo wykonywane powinno obejmować rzut całego układu moczowego (KUB – kidney, ureter, bladder), łącznie z okolicą dolnych żeber i krocza oraz cewkę moczową. Pozwala przy minimalnej ekspozycji na promieniowanie rentgenowskie (0,5-1,0 mSv) i niekorzystaniu ze środków kontrastowych natychmiast uzyskać wiele cennych informacji. Nie wymaga zbytniego zaangażowania personelu, ani współpracy ze strony pacjenta. Średnia czułość zdjęcia rentgenowskiego w diagnostyce kamicy układu moczowego wynosi 44-77%, a swoistość 80-87%. Z uwagi na powyższe cechy KUB jest jednym z częściej wykonywanych badań w obserwacji progresji kamicy, doszczętności zabiegów litotrypsyjnych, ekspulsji i migracji złogów, czy diagnostyce powikłań pooperacyjnych. Nie dostarcza informacji na temat anatomii, ani fizjologii układu moczowo-płciowego, ale daje możliwość obserwacji ważnych z klinicznego punktu widzenia zmian, np. powiększania się liczby i wielkości złogów, migracji stentu z moczowodu do pęcherza moczowego, wolnego gazu pod kopułą przepony po zabiegu endoskopowym, lokalizacji ciał obcych po urazie, etc.

Badania radiologiczne z wykorzystaniem kontrastów obejmują techniki z dożylnym podaniem środka, jak w klasycznej urografii, metody z kontrastowaniem światła narządów układu moczowego: jak w cystografii, ureteropielografii wstępującej i zstępującej lub znacznie rzadziej innych narządów, jam, czy przewodów, np. przetok w fistulografii, jelitowych odprowadzeń moczu w loopografii, ciał jamistych prącia w kawernozografii, wypełnianiu cewników środkiem kontrastowym, celem ich lepszego uwidocznienia.