Obecność w moczu co najmniej trzech erytrocytów w polu widzenia, przy 400-krotnym powiększeniu definiuje krwiomocz. Jeżeli stwierdzenie krwi w moczu wymaga posługiwania się mikroskopem lub innymi metodami laboratoryjnymi mówimy o mikroskopowym krwinkomoczu. Ilość krwi wyraźnie zmieniająca zabarwienie moczu stanowi o makroskopowym krwiomoczu. Mówiąc o nasileniu krwawienia możemy posługiwać się też określeniami: znamienny, masywny, istotny hemodynamicznie, zagrażający życiu.

Źródłem krwiomoczu może być każdy narząd mający kontakt z moczem od momentu jego powstania w kłębuszku nerkowym do wydalenia w ujściu zewnętrznym cewki moczowej. Krwiomocz kłębuszkowy charakteryzuje się znacznym odsetkiem (powyżej 70%) dysmorficznych erytrocytów, obecnością wałeczków erytrocytarnych i białkomoczu powyżej 1 g/24 h. Występuje w glomerulopatiach: popaciorkowcowym kłębuszkowym zapaleniu nerek, toczniu układowym, ziarniniaku Wegenera, zespole Goodpasteure’a, chorobie Schönleina-Henocha, krioglobulinemii, nefropatii IgA, zespole Alporta, błoniasto-rozplemowym kłębuszkowym zapaleniu nerek i wielu innych. Jest domeną nefrologii, a dalsza diagnostyka i leczenie różnią się zasadniczo od tzw. „przyczyn urologicznych”.