Coccygodynia jest częstym problemem u osób dorosłych. Występuje u obu płci, lecz większy odsetek osób borykających się z bólem w okolicy kości guzicznej stanowią kobiety. Często dolegliwość ta pojawia się po porodzie siłami natury. Innymi przyczynami coccygodyni mogą być upadki na kość guziczną (snowboard) oraz długa jazda samochodem czy na rowerze. Pojawienie się bólu w okolicy kości ogonowej bez uchwytnej przyczyny może mieć charakter psychosomatyczny. Wiele pacjentek skarży się też wówczas na bolesne współżycie, związane z napięciem występującym w dnie miednicy (1). Zdarzają się pacjenci po resekcji kości guzicznej, u których zabieg nie przyniósł oczekiwanego rezultatu przeciwbólowego. Terapia osteopatyczna proponuje zastosowanie technik manualnych w celu zmniejszenia dolegliwości bólowych i poprawy funkcjonowania pacjenta. Ponieważ jest to metoda holistyczna, nie opiera się jedynie na działaniu w obrębie kości guzicznej. W terapii z pacjentem najważniejszy jest główny problem, z jakim dana osoba się zgłasza, ale też nie można bagatelizować innych objawów towarzyszących powstałych na skutek próby kompensacji organizmu.

Osteopatia jest gałęzią medycyny bazującą na anatomii i fizjologii. Twórcą osteopatii był amerykański lekarz Andrew Taylor Still urodzony w 1828 roku. Pochodził z metodystycznej rodziny, jego ojciec był pastorem, ale również lekarzem. Andrew postanowił pójść w ślady ojca, od którego pobierał pierwsze nauki. W trakcie wojny pracował jako lekarz pierwszego kontaktu oraz chirurg. W 1864 roku Still przeszedł kryzys wiary w ówczesną medycynę. W czasie epidemii zapalenia opon mózgowych zmarli jego żona i trójka dzieci. Leczenie środkami typu opium, arszenik i whisky nie dały pozytywnych rezultatów. Na bazie nauki i swoich doświadczeń Still zaczął praktykować terapię manualną. Jego leczenie przynosiło dużą ulgę pacjentom. Zachęcony sukcesami stworzył własny system leczenia bazujący na następujących zasadach:

a) ciało jest całością,

b) struktura i funkcja są ze sobą wzajemnie powiązane,

c) ciało ma tendencję do samonaprawy.

Miał holistyczne poglądy. Medycyna manualna, jaką stosował, nie bazowała wyłącznie na układzie kostnym. W dniu 22 czerwca 1874 roku Andrew Still ogłosił swoje tezy, nazywając tę gałąź medycyny „osteopatią”. Niestety spotkał się z dużym oporem środowiska lekarskiego. Nie poddał się jednak i w 1892 roku otworzył pierwszą szkołę osteopatii – American School of Osteopathy w Kirksville. Szkoła ta wykształciła wielu osteopatów, między innymi W. G. Sutherlanda – twórcę terapii czaszkowej. Jej uczniem był również Martin Littlejohn, który po konflikcie ze Stillem natury semantycznej opuścił szkołę i przyniósł się do Chicago, gdzie w 1900 roku założył Chicago College of Osteopathy. Po kilkunastu latach przeniósł się do Anglii i tam w 1917 roku założył pierwszą europejską szkołę osteopatii – British School of Osteopathy. Poza nurtem brytyjskim niedługo później powstały szkoły w Belgii, Niemczech, Norwegii, Austrii, Szwecji, Finlandii i Włoszech. W roku 1997 powstała Europejska Federacja Osteopatii (2, 3). W Polsce pierwszą szkołą realizującą program osteopatii belgijskiej był Sutherland College of Osteopathic Medicine założony w 2003 roku. Studia na tej uczelni trwają 5 lat i kończą się egzaminem klinicznym i obroną pracy, dającymi tytuł DO czyli dyplomowany osteopata.