© Borgis - Nowa Stomatologia 2/2014, s. 95-99
*Przemysław Kurpiel, Jolanta Kostrzewa-Janicka
Dysfunkcja układu ruchowego narządu żucia – etiologia i klasyfikacja schorzeń. Przegląd piśmiennictwa
Masticatory organ motor system dysfunction – etiology and classification of diseases. Review of the literature
Katedra Protetyki Stomatologicznej, Warszawski Uniwersytet Medyczny
Kierownik Katedry: prof. dr hab. n. med. Elżbieta Mierzwińska-Nastalska
Summary
Masticatory organ motor system dysfunction is the third most common dental problem after caries and periodontal diseases. These disorders affect more and more of the population regardless of age and social conditions. They are much more common among women and in developed countries. The classic triad of symptoms includes pain in the facial part of a skull, sounds and incorrect mobility of the temporomandibular joints. Due to the complexity of the structure and activity of the masticatory organ motor system have appeared many conceptions and ways of treatment approaches of its dysfunction. Initial theories assumed mechanistic conception of the etiology of functional disturbances. Then the effect of psycho-emotional tension and general factors on masticatory organ and temporomandibular joints have been noticed. Therefore the concept of multifactorial etiology of dysfunction has been adopted. Different classifications of masticatory organ dysfunction have been created along with the development of studies about the etiology of these disorders.
Wstęp
Dysfunkcja układu ruchowego narządu żucia (u.r.n.ż.) obejmuje zaburzenia związane z bólem o charakterze ostrym lub przewlekłym w obrębie mięśni żucia i/lub stawów skroniowo-żuchwowych (s.s.ż), objawami dźwiękowymi w wymienionych stawach oraz nieprawidłowymi ruchami żuchwy. Obrazem klinicznym dysfunkcji mięśni żucia jest zwiększone ich napięcie, bolesność uciskowa i/lub przerost. Wyżej wymienionym objawom może także towarzyszyć nadmierne napięcie i bolesność okolicznych mięśni głowy, szyi, pasa barkowego, kończyny górnej, a nawet klatki piersiowej. Zaburzenia czynnościowe u.r.n.ż. często odpowiadają za wystąpienie dolegliwości poza narządem żucia. Kleinrok wskazuje między innymi na współwystępowanie objawów bólowych w obrębie gałki ocznej i oczodołu oraz zaburzenia o charakterze otolaryngologicznym (1).
Dysfunkcja u.r.n.ż. dotyczy coraz większej części populacji. Zaburzenia te są – obok próchnicy i chorób przyzębia – jednym z najbardziej nasilonych problemów stomatologicznych, nosząc znamiona choroby społecznej. Uważa się, iż zaburzenia czynnościowe u.r.n.ż. takie jak: ból w obrębie części twarzowej czaszki oraz objawy dźwiękowe i nieprawidłowa ruchomość w stawach skroniowo-żuchwowych, nazywane przez wielu autorów „klasyczną triadą”, dotyczą nawet 40-90% społeczeństwa (2-4). Co więcej, problem ten nie dotyczy jedynie konkretnej grupy pacjentów, a dotyka osoby w różnym wieku, ze zróżnicowanych warstw społecznych. Nieznacznie tylko częściej dysfunkcja diagnozowana jest u mieszkańców dużych miast, o wysokim wskaźniku rozwoju cywilizacyjnego i przemysłowego. Natomiast opisywane zaburzenia znacznie częściej stwierdzane są u kobiet pomiędzy 20 a 40 rokiem życia. Problem ten dotyczy nie tylko dorosłych, ale także młodzieży i dzieci. Wielu autorów opisuje wzrost częstości występowania zaburzeń od 30-60% w wieku 7-11 lat do aż 80% w wieku 19 lat (5, 6). Za przyczynę zwiększenia częstotliwości występowania dysfunkcji u młodych osób należy wskazać rosnący stres związany z rozpoczęciem nauki, egzaminami, zmianą środowiska oraz wchodzeniem w dorosłe życie. Nie bez znaczenia pozostaje fakt, że jest to okres dojrzewania, w którym zachodzi wiele zmian w organizmie, w tym zmiany hormonalne oraz dojrzewanie psychiczne (7, 8).
Zaznaczyć należy, iż dysfunkcja u.r.n.ż nie jest problemem współczesnym. Wzmianki o próbach leczenia tego typu dolegliwości pojawiały się już w starożytności. Hipokrates w V w. p.n.e. opisał metodę ręcznego pozycjonowania przemieszczonej żuchwy. Niemniej dopiero koniec XIX i początek XX wieku przyniosły rozwój myśli nad rzeczywistym patomechanizmem zmian w obrębie narządu żucia, których wynikiem jest dysfunkcja. Zaburzenia w stawach skroniowo-żuchwowych już w 1920 roku stały się przedmiotem badań Wrighta (9), który wskazał na istnienie zależności pomiędzy bólami głowy, głuchotą, objawami akustycznymi w s.s.ż., a zaburzeniami zgryzu. Uznał on wady zgryzu za bezpośrednią przyczynę przesunięcia wyrostka kłykciowego żuchwy (głowy żuchwy) w kierunku kanału słuchowego i lokalnie występujących elementów układu nerwowego. Do podobnych konkluzji doszedł w 1934 roku otolaryngolog Costen (10). Opisał on przypadki pogorszenia słuchu z towarzyszącymi szumami w uszach, łącząc je ze zmianami w stawach skroniowo-żuchwowych, objawami w obrębie jamy ustnej (pieczenie błony śluzowej) oraz bólami głowy. Za przyczynę występowania objawów otolaryngologicznych uważał utratę zębów bocznych, powodującą w konsekwencji obniżenie wysokości zwarcia i zmianę położenia żuchwy ze wszystkimi tego konsekwencjami. Tego typu zmiany z towarzyszącymi symptomami noszą nazwę od nazwiska badacza tj. zespół Costena. Był on rzeczywistym pionierem badań nad zaburzeniami pracy s.s.ż. i niewątpliwie znacząco wpłynął na postępowanie lecznicze przez kolejne kilkadziesiąt lat. Opisany przez niego zespół leczono za pomocą zwiększania wysokości zwarcia i ustalania doprzedniego położenia żuchwy.
Opisywanej powyżej mechanistycznej koncepcji Costena w 1948 roku przeciwstawił się Sicher tworzący własną teorię mięśniowo-powięziową (11, 12). Prowadząc badania, autor doszedł do wniosku, że przyczyną szczękościsku oraz parafunkcji zwarciowych (bruksizmu) jest nadmierne pobudzenie mięśni żucia. Przyczynę zwiększonego napięcia mięśni żucia upatrywał w przedwczesnych kontaktach zwarciowych zębów spowodowanych napięciem emocjonalnym. W tym okresie pojawiły się także kolejne propozycje przyczyn nieprawidłowego funkcjonowania u.r.n.ż., które jednak były kontynuacją myśli Costena i mechanistycznej koncepcji etiologii zaburzeń czynnościowych.
Kolejne lata zaowocowały pracami nad rolą stawu skroniowo-żuchwowego w mechanizmie działania układu ruchowego narządu żucia (13-16). W 1955 roku Schwartz przedstawił własną teorię oraz grupę objawów, którą nazwał zespołem bólowo-dysfunkcyjnym stawów skroniowo-żuchwowych (ang. temporomandibular joint pain-dysfunction syndrome). Autor ten przeprowadził badania w grupie 256 pacjentów, którzy zgłosili się z powodu domniemanego zespołu Costena. Zaobserwował on, że najczęstszymi symptomami był ból części twarzowej czaszki oraz ograniczona ruchomość żuchwy. Schwartz wymienione objawy leczył ćwiczeniami terapeutycznymi wspomaganymi miejscowym środkiem znieczulającym (13). Za przyczynę dysfunkcji s.s.ż. uznał zwiększone napięcie mięśni żucia wywołane, podobnie jak w założeniu Sichera, przedwczesnymi kontaktami zwarciowymi zębów (12). W kolejnym badaniu w 1957 w grupie 491 pacjentów stwierdził, że 77% osób, które się zgłosiły cierpiało z powodu zespołu bólowo-dysfunkcyjnego stawów skroniowo-żuchwowych (14). Tym samym badania te nie potwierdziły wcześniejszej teorii Costena co do etiologii chorób s.s.ż. Dingman z kolei uważał, iż odbudowanie prawidłowych warunków zwarciowych jest podstawą profilaktyki chorób stawu, co z kolei znów było powrotem do założeń mechanistycznej teorii Costena (17).
Aby ujednolicić podział dysfunkcji układu ruchowego narządu żucia, w celu prowadzenia badań porównawczych metod leczenia niezbędne stało się wprowadzenie ogólnie obowiązującej klasyfikacji. Jedną z pierwszych prób podjął Bell w 1960 roku (18). Lokalizacja procesu patologicznego względem torebki stawowej decydowała o klasyfikacji schorzeń. Stąd zostały wyróżnione trzy grupy schorzeń s.s.ż.: wewnątrztorebkowe, torebkowe i pozatorebkowe. Warto w tym miejscu przytoczyć także badania Ramfjorda i Asha (1966), którzy dokonali podziału patologii stawu na ostre i przewlekłe zapalenie oraz zmiany zwyrodnieniowe (19). Urazowe zapalenie stawów, według tych autorów, występuje ze skurczem mięśni o ostrym przebiegu (arthritis acuta traumatica/muscle spasm). Zmiany te charakteryzują się ostrym bólem, zlokalizowanym w okolicy stawów, którego konsekwencją są mocno nasilone bóle głowy. Obserwuje się również towarzyszące zbaczanie żuchwy, trzaski w okolicy stawu czy też przykurcze mięśni. Przewlekłe zapalenie stawów występuje ze skurczem mięśni o charakterze nawrotowym (arthritis chronica traumatica). Objawy zwykle narastają stopniowo, z czasem charakteryzują się dewiacją żuchwy w kierunku stawu zmienionego chorobowo, jednostronnym tępym bólem i ograniczeniem ruchów żuchwy. Konsekwencją przewlekłych zapaleń stawów jest choroba zwyrodnieniowa (osteoarthrosis).
Powyżej zamieściliśmy fragment artykułu, do którego możesz uzyskać pełny dostęp.
Mam kod dostępu
- Aby uzyskać płatny dostęp do pełnej treści powyższego artykułu albo wszystkich artykułów (w zależności od wybranej opcji), należy wprowadzić kod.
- Wprowadzając kod, akceptują Państwo treść Regulaminu oraz potwierdzają zapoznanie się z nim.
- Aby kupić kod proszę skorzystać z jednej z poniższych opcji.
Opcja #1
29 zł
Wybieram
- dostęp do tego artykułu
- dostęp na 7 dni
uzyskany kod musi być wprowadzony na stronie artykułu, do którego został wykupiony
Opcja #2
69 zł
Wybieram
- dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
- dostęp na 30 dni
- najpopularniejsza opcja
Opcja #3
129 zł
Wybieram
- dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
- dostęp na 90 dni
- oszczędzasz 78 zł
Piśmiennictwo
1. Kleinrok M: Zaburzenia czynnościowe układu ruchowego narządu żucia. Wydawnictwo Czelej, Lublin 2012: 16-19. 2. De Leeuw R: Orofacial Pain. Guidelines for Assessment, Diagnosis and Management. Quintessence Publishing Co, Chicago 2008. 3. Kleinrok M: Uzasadnienie, potrzeby i próba ustalenia zasad zapobiegania zaburzeniom czynnościowym narządu żucia. Protet Stomatol 1989; 4: 177-178. 4. Widgorowicz-Makowerowa N: Epidemiologia, etiopatogeneza i rozpoznawanie zaburzeń czynnościowych narządu żucia. Protet Stomatol 1977; 27: 3-10. 5. Litko M: Analiza potrzeby i skuteczności leczenia dysfunkcji narządu żucia u chorych młodocianych. Praca doktorska. Lublin 2003. 6. Nilson IM, List T, Drangsholt M: Prevelence of temporomandibular pain and subsequent dental treatment In Swedish adolescents. J Orofac Pain 2005. 7. Siemińska-Piekarczyk B, Zadurska M, Biedrzycka E i wsp.: Etiologia i objawy kliniczne bruksizmu u dzieci i młodzieży na podstawie piśmiennictwa i własnych obserwacji. Czas Stomatol 1998; 1: 47-54. 8. Wahlund K: Temporomandibular disorders in adolescents. Epidemiological and methological studies and a randomized controlled trial. Swed Dent J 2003; 164: 2-64. 9. Wright W: Deafness as influenced by malposition of jaws. Nat Dent Am J 1920; 12: 979-992. 10. Costen J: Syndrome of ear and sinus symptoms dependent upon function of the temporomandibular joint. Am Otol Rhinol Laryngol 1934; 43: 1-15. 11. Sicher H: Temporomandibular articulation in mandibular overclosure. JADA 1948; 36: 131-139. 12. Sicher H: Structural and functional basis for disorders of the temporomandibular articulation. J Oral Surg 1955; 13: 275-279. 13. Schwartz LL: Pain associated with the temporomandibular joint. JADA 1955; 51: 394-398. 14. Schwartz LL, Cobin HP: Symptoms associated with the temporomandibular joint. O. S., O. M. & O. P 1957; 10: 339-344. 15. Schwartz LL: Temporomandibular joint syndrome. J Prosthet Dent 1957; 7: 489-492. 16. Shore NA: Recognition and recording of symptoms of temporomandibular joint dysfunction. JADA 1963; 66: 19-21. 17. Dingman RO, Grabb WC: Surgical anatomy of the mandibular ramus of the facial nerve based on the dissection of 100 facial halves. Plast Recon Surg Transplant Bull 1962; 29: 266-272. 18. Bell WE: Temporomandibular Joint Disease. Egan Co Press, Dallas 1960. 19. Ramfjord SP, Ash MM: WB Saunders Company, Philadelphia. J Occlusion 1966. 20. Laskin D: Etiology of the pain – dysfunction syndrome. JADA 1969; 79: 147-153. 21. Greene CS, Laskin DM: Long-term evaluation of conservative treatment for myofascial pain – dysfunction syndrome. JADA 1974; 89: 1365-1368. 22. Tejchman H, Majdańska Z: Wpływ czynnika psychogennego na dolegliwości w układzie stomatognatycznym – wybrane przypadki. Protet Stomatol 2000; 5: 344-349. 23. Panek H, Śpikowska-Szostak J: Wpływ stresu i cech osobowości na dysfunkcje skroniowo-żuchwowe i bruksizm na podstawie. Dent Med Probl 2009; 46(1): 11-16. 24. Engel GL: The need for a New Medical Model: A Challenge for Biomedicine. Science 1977; 196: 129-136. 25. Dworkin SF, Burgess JA: Orofacial pain of psychogenic origin: Current concepts and classification. JADA 1987; 115: 565-571. 26. Griffiths RH: Report of the president’s conference on examination, diagnosis and management of temporoman – dibular disorders. JADA 1983; 106: 75-77. 27. Karasiński A: Badania nad zależnością pomiędzy bólami twarzy, a zaburzeniami w układzie ruchowym narządu żucia. AM, Katowice 1988. 28. Okeson JP: Diagnosis of temporomandibular disorders. [In:] Management of Temporomandibular Disorders and Occlusion. S. Louis – Philadelphia – London –Sydney – Toronto 1998. 29. Wilkes CH: Internal derangements of the temporomandibular joint. Pathological variations. Arch Otolaryngol Head Neck Surg 1989; 115: 469-477. 30. Bell WE: Temporomandibular disorders. Year Book Medical Publishers. Inc. Chicago – London 1986; 2: 81-171. 31. Kaplan AS, Assael LA: Temporomandibular Disorders. Diagnosis and treatment. W. B. Saunders Co, Philadelphia – London - Toronto – Montreal – Sydney – Tokyo 1991. 32. Arnett GW, Milam SB, Gottesman L: Progressive mandibular retrusion – idiopathic condylar resorption. Part II. Am J Orthod Dentofacial Orthop 1996; 110: 117-127. 33. Osiewicz MA, Lobbezoo F, Loster BW et al.: Badawcze kryteria diagnostyczne zaburzeń czynnościowych układu ruchowego narządu żucia BKD/ZCURNŻ – polska wersja dwuosiowego systemu diagnostycznego ZCURNŻ. Protet Stomatol 2010; 60: 433-444. 34. Dworkin SF, LeRescher L: Research diagnostic criteria for temporomandibular disorders: review, criteria, examinations and specifications, critique. J Craniomandib Disord 1992; 6: 301-355. 35. Ahlers MO, Jakstat HA: Klinische Funktionsanalyse. Denta Concept. Verlag GmbH, Hamburg 2000: 225-233. 36. Wanyura H, Stopa Z, Brudnicki A i wsp.: Wstępna kliniczno-etiologiczna ocena osób leczonych w O.A.S.S.Ż. z powodu chorób stawu skroniowo-żuchwowego. Czas Stomatol 2001; 54: 790-799.
