W gabinecie gastroenterologa leczenie choroby refluksowej przełyku (GERD – Gastro-oesophageal Reflux Diseasae) stało się w ostatnich latach jednym z poważniejszych problemów przed jakimi staje lekarz, a związanych z odpowiednim wyborem właściwego dla pacjenta leku.

Choroba refluksowa jest schorzeniem nawracającym, przewlekłym i prowadzącym do znacznego pogorszenia jakości życia, wymagającym długoterminowego leczenia. Farmakoterapia choroby refluksowej powinna prowadzić do poprawy jakości życia chorego. Dla osiągnięcia tego celu poza zmniejszeniem dolegliwości lub ich całkowitym ustąpieniem dąży się do zlikwidowania patologicznych zmian w błony śluzowej oraz zapobiegania powstaniu powikłań choroby.

Leczenie farmakologiczne polega na stosowaniu leków prokinetycznych, alkalizujących czy też hamujących wydzielanie kwasu solnego. Wprowadzenie nowej generacji leków hamujących wydzielanie żołądkowe - Inhibitorów Pompy Protonowej (IPP) okazało się najbardziej skutecznym sposobem farmakoterapii GERD. Stosowanie standardowe leków antysekrecyjnych jest powszechnie akceptowane mimo niefizjologicznego ich działania. Standardowe dawki IPP nie zapewniają pełnej 24-godzinnej kontroli wydzielania kwasu solnego (HCl), hamując silniej w ciągu dnia. Dodatkową korzyść mogą chorzy odnoszą z dołączenia do terapii H2 - blokerów w porze nocnego spoczynku. Wydzielanie kwasu solnego podczas snu prawie całkowicie zależy od stymulacji histaminowej. Brak poprawy u osób leczonych inhibitorami pompy protonowej może być spowodowany niekontrolowanym wzrostem wydzielania kwasu solnego i wynikającym z tego zjawiska (NAB – nocturnal acid break through) spadkiem pH w godzinach nocnych. Stosowanie w ubiegłych latach w leczeniu tylko antagonistów receptora H2 nie przyniosło oczekiwanych rezultatów. Dawki H2 blokerów potrzebne do wygojenia zmienionej zapalnie błony śluzowej oraz do ustąpienia objawów choroby refluksowej winny być o wiele wyższe niż w leczeniu choroby wrzodowej. Podczas dłuższego ich stosowania pojawia się tolerancja leku, a po odstawieniu zjawisko nadmiernego wydzielania kwasu. Dobry efekt może przynieść przerywane leczenie antagonistami receptora H2 przy ciągłym stosowaniu IPP.

Praktykujący lekarz ma dzisiaj do wyboru szeroką gamę inhibitorów pompy protonowej, a wyboru dokonuje zazwyczaj kierując się względami ekonomicznymi. Często wybiera lek tani, nie zawsze jednak spełniający oczekiwania lekarza i pacjenta. Wyboru dokonuje pośród leków o różnej dawce należących zarówno do preparatów oryginalnych jak i generycznych. Biologiczny skutek działania niektórych leków należących do tej ostatniej grupy budzi wiele kontrowersji.